Alle lichamen zijn goed, prachtig en mogen gezien worden. Maar in tijden van Ozempic, botox en gezichtsfilters op social media is het soms moeilijk vasthouden aan dat positieve zelfbeeld.
Een eerlijk inzicht van Laura* over de eeuwige strijd tussen zelfacceptatie en schoonheidsidealen.
Laat ik één ding vooropstellen: ik sta vol achter de bodypositivity-beweging. Maten boeien écht niet. Het belangrijkste is dat jij lekker in je vel zit en dat je gezond bent. Dat we in de media, bij fashion weken en op social media nog steeds overwegend dunne sprieten, kledinghangers en perfect afgetrainde lichamen zien, vind ik verre van oké. Daar moet verandering in komen en ik ben blij dat dat langzaamaan gebeurt. Maar ik zou hypocriet zijn als ik niet zou toegeven dat ik tegelijkertijd zelf hartstikke druk ben met mijn eigen voorkomen en hoe het ‘mooier’ kan.
Het is een haast onmogelijk dilemma waarvan ik niet weet hoe ik er een draai aan moet geven. Hoe kan het nou dat ik enerzijds verkondig dat ieder lichaam een bikinilichaam is, maar dat ik mezelf suf train om zo goed mogelijk in die bikini te passen? Echt, ik vind mijn lichaam prachtig. Ik ben hartstikke blij met iedere centimeter. Toch wil ik een nog strakkere buik en het liefst ook nog vollere billen. Dus sta ik iedere dag in de sportschool. Vind ík dat echt mooi? Of wil ik dat omdat een strak lichaam het heersende schoonheidsideaal is? Ik heb er geen antwoord op. Maar is dat erg?
Dít is waarom je het diabetesmedicijn Ozempic niet als afslankmiddel moet gebruiken
Ja, zullen vast een hoop mensen zeggen. Waarschijnlijk is mijn zelfbeeld giftig, mijn denkwijze niet gezond. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die in deze tweestrijd verkeert. En als iets dat bewijst, dan is het wel de opkomst van het ‘afvalmiddel’ Ozempic. Het van origine diabetesmedicijn wordt steeds vaker gebruikt door mensen die de ziekte niet hebben, maar wel snel willen afvallen. Hoe kan het gebruik daarvan toenemen als we allemaal body positivity toejuichen?
Ik zou het zelf overigens niet durven gebruiken, want maandelijks zo’n spuit in m’n bil gaat me net iets te ver. Daarnaast zijn de bijwerkingen gevaarlijk en is het absurd duur. Zou er een soortgelijke pil voor vijf euro bestaan zonder neveneffecten? Reken er maar op dat ik hem dan wél bestel.
Mijn lichaam is niet het enige waar ik constant aan wil tweaken. Zo ook mijn gezicht. Ook hier geldt: ik vind dat ik een knap koppie heb. Maar zo begin dertig beginnen de eerste rimpels zich te vormen op mijn voorhoofd. En ik lach veel, heel veel. Kraaienpootjes laten zich al goed zien. Rechts meer dan links en dat irriteert me. De gedachte om mijn gelaat te behandelen met botox popt wekelijks in mijn gedachte op. Iets houdt me nog tegen (geld, angst dat het verkeerd gaat), maar toch: ik denk er wel vaak aan.
Enerzijds vind ik dat alle lichamen, in welke soort en maat dan ook, prachtig zijn en beter gerepresenteerd dienen te worden, tegelijkertijd twijfel ik over botox, afvallen en streef ik (on)bewust het schoonheidsideaal na. Het één sluit het ander niet uit en zolang ik me er oké bij voel, is die twijfel oké. Dat we ook massaal filters op social media gebruiken die niet van echt te onderscheiden zijn en dat plastisch chirurgen bij Jinek vertellen dat steeds meer patiënten daarop willen lijken, toont voor mij alleen maar aan dat ik niet de enige ben die in deze beauty-spagaat ligt.
'Bridgerton'-actrice Nicola Coughlan boos op bodyshamers: 'Hou mening voor je alsjeblieft'
*De auteur van dit artikel blijft liever anoniem en daarom is voor een fictieve naam gekozen.
