Na drie miskramen raakte Christèl (37) opnieuw zwanger, maar ook deze zwangerschap was onzeker. Om te voorkomen dat het fout zou gaan, was er maar een optie: de baby moest in de baarmoeder bloedtransfusies ondergaan.
In de rubriek Werpsterren deelt een moeder sterren uit voor haar zwangerschap, bevalling en kraamweek. 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
“Een jaar nadat onze dochter Thirza op 29 april 2008 was geboren, wilden mijn man Edward (40) en ik graag een tweede. Bij Thirza was ik na een maand zwanger, maar nu ging het veel moeizamer. Na een aantal IUI-pogingen en helaas drie miskramen, zaten we aan het begin van een IVF-traject, toen ik midden 2013 ineens natuurlijk zwanger bleek. We waren erg blij, maar ik vroeg me ook af of het nu wel goed zou gaan.”
Lees ook
Esther werd onvruchtbaar verklaard, maar kreeg na acht jaar tóch een zoon
“Na de bevalling van Thirza verloor ik zoveel bloed dat ik een bloedtransfusie nodig had. Waarschijnlijk heb ik via dat bloed bepaalde antistoffen binnengekregen, want bij een operatie in 2010 kwamen ze erachter dat ik K-negatief ben. Het is een vrij technisch verhaal wat dat precies inhoudt, maar deze antistoffen zijn in ieder geval niet gevaarlijk en hebben geen invloed op mijn leven. Artsen zeiden ook dat de miskramen daar niks mee te maken hadden. Toch is het belangrijk om te weten als je zwanger bent.
Wanneer je partner namelijk K-pósitief is, en dat bleek Edward, is er een kans dat de baby ook K-positief is. In dat geval zou mijn lichaam het bloed van de baby afbreken, waardoor zij bloedarmoede zou krijgen. Ik hoor een arts nog zeggen: ‘Die kans is zó klein, dat gebeurt eigenlijk nooit.'”
“We kregen telefonisch de uitslag: onze dochter was toch K-positief. ‘We weten niet hoe dit afloopt’, vertelden ze daarbij. Door die zin was ik heel verdrietig; ging het nu weer mis? Maar een paar dagen later werden we in het LUMC, het enige ziekenhuis in Nederland dat hierin gespecialiseerd is, gerustgesteld. Via een echo konden ze zien dat de bloedstroom van de baby nog gewoon goed was.
Zo werd de baby wekelijks in de gaten gehouden. Dat was telkens spannend, maar het was ergens ook een fijne tijd. Het ziekenhuispersoneel was heel aardig en we vertrouwden ze volledig. Daarbij maakten Edward en ik er ons wekelijkse uitje van en groeiden we nog meer naar elkaar toe.”
“Bij 21 weken zagen ze dat de bloedstroom anders liep en Nova, zoals onze dochter ging heten, zou daardoor ernstige bloedarmoede krijgen. De enige manier om haar in leven te houden, was door middel van bloedtransfusies. Dit gebeurt in Nederland maar bij zo’n tien zwangerschappen per jaar. Ik was er wel zenuwachtig voor, maar geloofde er volledig in dat het goed kwam.
Bij de transfusies, waar telkens vier weken tussen zaten, gingen ze met een lange naald via mijn buik naar een ader van Nova. De eerste twee keer ging het helemaal goed, maar het voelde toen nog best naar. Alsof alles in mijn buik samentrok. Het leek wel een slecht sprookje: bijzonder en eng tegelijk.”
“De derde transfusie verliep bij de tweede poging goed, maar de eerste poging werd op het laatste moment afgeblazen. Het donorbloed bevatte een stof waarvan kinderen blind en doof kunnen worden. We waren ontzettend dankbaar dat het bloed zo goed gecontroleerd werd.
Ik voelde me al die tijd prima, maar moest wel rustig aan doen. Door de transfusies zaten er gaatjes in mijn baarmoeder die niet mochten scheuren.”
“De vierde en laatste transfusie, bij 33 weken, was het spannendst. Ze konden niet goed bij Nova, terwijl ze die dag echt bloed nodig had. De arts durfde het niet aan: ‘Ze moet vandaag geboren worden.’
Ik schrok enorm, maar gelukkig wilde een andere arts het wel proberen en is het uiteindelijk goed gekomen. Na afloop lag ik op de kamer met een andere vrouw en door haar besefte ik pas dat het helemaal fout had kunnen gaan: haar kind was tijdens een eerdere zwangerschap tijdens een transfusie overleden.”
– Het risico op complicaties bij deze behandeling is gemiddeld 0.5 – 1 procent, aldus LUMC. –
“Bij 36 weken zou ik ingeleid worden, omdat de baby bij 37 weken te groot is voor een transfusie. Omdat ik bij Thirza slechte ervaringen had gehad met een spoedkeizersnede, vroeg ik of ik een geplande keizersnede mocht. Door mijn geschiedenis was de gynaecoloog gelukkig snel overtuigd. Op 5 maart 2014 om 10.36 uur werd onze dochter Nova geboren.”
Lees ook
Jojanneke had – als een van de weinigen in Nederland – een moeder-geassisteerde keizersnede
“Nova had ondersteuning nodig, maar uiteindelijk bleek het relatief goed te gaan. Ze lag op de neonatologie-afdeling aan allerlei slangetjes. Toch vond ik het niet akelig om te zien. Mijn trotse moedergevoel overheerste; ik vond haar prachtig.
Met mij ging het goed en op 10 maart mocht ik naar huis. Ik heb er een hoop tranen om gelaten dat ik Nova niet mee kon nemen, maar zij had nog bloedarmoede en haar hart werd in de gaten gehouden. Gelukkig mocht ze op 14 maart lekker mee naar huis.”
Na drie en vijf weken heeft Nova nog een bloedtransfusie gehad. Zo’n transfusie duurt vijf uur en elk uur kreeg ze maar 11 milliliter bloed toegediend. Toch maakte het een groot verschil. We kregen na afloop ineens een roze baby terug, terwijl we daarvoor helemaal niet doorhadden hoe wit ze was.”
Nova voor en na de bloedtransfusie.
“Nova heeft sindsdien geen bloedarmoede meer gehad. In het begin had ze last van een taalontwikkelingsstoornis, maar dat had waarschijnlijk niks met de transfusies te maken. Nu praat ze zonder problemen en is het een vrolijke, gezonde meid.
Het is een gekke tijd geweest. Spannend, maar ook bijzonder. Het hielp Edward en mij om altijd positief te blijven en van elk ziekenhuisbezoek een uitje te maken. Dat heeft ook mooie momenten opgeleverd. We realiseren ons dat we veel geluk hebben gehad en zeggen als we Nova zien lopen nog steeds weleens: ‘Wat een wonder is het toch.’ Count your blessings, zeggen ze vaak. Nou, dat doet we zeker.”
Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: verena.verhoeven@linda.nl.
