In LINDA. 213 stond Bianca (43) in de galerij ‘Ik ga dood’. Ze heeft baarmoederhalskanker met uitzaaiingen in haar lymfestelsel. Ruim een jaar later vertelt ze hoe het nu met haar gaat, en hoe haar omgeving reageerde op haar interview en portret.
Omdat LINDA. twintig jaar bestaat, blikken we terug op de meest indrukwekkende verhalen van de afgelopen twee decennia. Waaronder het verhaal van Bianca. “Mijn man en ik proberen zo veel mogelijk mooie momenten te creëren.”
“Nadat mijn interview in LINDA. in 2022 verscheen, kreeg ik enorm veel mooie en lieve reacties. Sommige mensen herkenden zich in mijn verhaal, vonden het stoer en sterk dat ik mijn gevoelens zo duidelijk onder woorden bracht. Er waren collega’s en vriendinnen die zeiden: ‘Normaliter stel ik het laten maken van een uitstrijkje altijd uit, maar door jouw verhaal doe ik dat nooit meer.’ Er waren ook mensen die het allemaal erg confronterend vonden.
Op de foto kwamen wisselende reacties. Eigenlijk sta ik er altijd lachend op, zo kent iedereen me. ‘Dat ben jij helemaal niet’, zeiden sommige mensen. Zelf vond ik het wel passend bij het onderwerp, dat serieuze portret.”
Bianca (41) is uitbehandeld: 'Weten dat je binnenkort doodgaat, is best eenzaam'
“Ten tijde van het interview kreeg ik om de drie weken een infuus met chemo-vloeistof om de groei van de kankercellen te remmen. Dat had een enorme impact op mijn lichaam. De eerste dagen was ik zo vermoeid dat ik amper van de bank afkwam. En zodra ik me weer iets beter voelde, was het alweer tijd voor een nieuwe behandeling.
Omdat de ziekte nu redelijk stabiel is, zitten er tegenwoordig zo’n vijf weken tussen. Iets minder zwaar voor mijn lichaam en nieren. Hierdoor is het aantal goede dagen ook flink toegenomen. Om de drie à vier maanden krijg ik een CT-scan om te kijken of de therapie die ik krijg blijft aanslaan. Ik heb er net weer een achter de rug en alles is nog stabiel.”
“Het klinkt misschien gek, maar ik heb het interview en de fotografiedag in Amsterdam als heel leuk ervaren. Mijn man mocht mee, en iedereen in de studio was zo vriendelijk en open. Ik vond het ook heerlijk om met de stylist en visagist te praten terwijl ze hun werk deden. Ze waren zo gepassioneerd over hun vak.
Na de fotografie zijn mijn man en ik lekker gaan lunchen in zo’n typisch Amsterdams kroegje waar mensen nog tijd hebben voor een praatje. En daarna hebben we het Rijksmuseum bezocht, daar was ik nog nooit geweest. Al met al was het een dag om nooit te vergeten.”
“Dat ik niet oud zal worden met mijn man van wie ik zo ontiegelijk houd, vind ik het allermoeilijkst. En dat ik mijn beroep als leerkracht in het speciaal basisonderwijs niet meer kan uitoefenen ook. Het heeft heel lang geduurd voor ik dat accepteerde. Maar nu is er berusting. Mijn man Bas en ik proberen zo veel mogelijk mooie momenten te creëren.
We gaan graag op reis. Bas en ik zijn sinds ik ongeneeslijk ziek ben verklaard al een paar keer naar Noorwegen geweest. Ook bezochten we Tenerife, IJsland en Zuid-Afrika. En sinds een jaar volg ik ook kitesurf-lessen. Dat is zo fantastisch om te doen. De wind om mijn hoofd, waterdruppels op mijn gezicht: heerlijk. Het zorgt ervoor dat ik mijn hoofd kan leegmaken.”
Debbie had anorexia en deed aan zelfbeschadiging: 'Interesseert me niet dat mensen mijn littekens zien'
Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring. Heb je zelf lichamelijke en/of – mentale klachten? Raadpleeg dan altijd je (huis)arts
