Amper veertig en uitbehandeld. Het is haast onmogelijk om daar vrede mee te hebben. In de nieuwste LINDA. spreekt journalist Eva Loesberg drie ongeneeslijk zieke vrouwen, waaronder Bianca van den Broek (41).
Bianca heeft baarmoederhalskanker met uitzaaiingen in haar lymfestelsel.
“We waren bij vrienden in Noorwegen toen mijn arts belde: ‘Foute boel’. Die opgezette klier in mijn hals was een uitzaaiing. Vijf jaar eerder, in 2015, kreeg ik na een uitstrijkje te horen dat ik baarmoederhalskanker had. Nieuws dat totaal niet rijmde met hoe ik me voelde. Ik sportte veel, zat lekker in mijn vel en genoot van mijn fulltimebaan als lerares in het speciaal basisonderwijs.
Operaties volgden. Mijn baarmoeder moest eruit. De keuze wel of geen kinderen werd voor Bas en mij gemaakt. Daar kan ik nog steeds emotioneel van worden. Tegelijkertijd denk ik: gelukkig hoef ik straks niet ook nog afscheid te nemen van een kind. Afscheid nemen van Bas wordt al zo moeilijk.”
“We zouden die dag in Noorwegen gaan kajakken. ‘Wil je nog wel?’, vroegen Bas en mijn vrienden. ‘Ja, juist.’ De stroom was heftig. De wind gierde om mijn hoofd en de druppels spatten in mijn gezicht. Ik vond het heerlijk. Een gevoel van puur leven. Zolang ik maar actief blijf, voel ik geen angst.
Daarna moest ik mijn ouders en broer bellen. Hun verdriet voelt soms zwaarder dan dat van mezelf. Na mijn dood merk ik niets meer. Zij moeten door. Net als Bas.
Wij zijn al 22 jaar samen. Na mijn tweede operatie vroeg hij me ten huwelijk, om me te laten weten dat hij er onvoorwaardelijk voor me zou zijn. Ik ben een bofkont in de liefde. Ik wil dat Bas straks weer gelukkig wordt. Een nieuwe vrouw, hij kan zich er nog niets bij voorstellen, maar Bas is een mensen-mens, hij moet niet alleen blijven. Daar praten we open over.”
“Omdat ik een controlfreak ben, wil ik alles geregeld hebben. Maar vaak denk ik: gaat dit écht over mij? Als ik een euthanasieverklaring teken. Of als ik op een kussen op de grond – de hond naast me – kisten en rouwboeketten googel. Andere vrouwen kijken nu op Pinterest naar mooie nagels, denk ik dan.
Niet weten hoe lang je nog hebt, is ongelooflijk zwaar. Verder dan drie maanden durf ik niet te plannen. Collega’s laten zich bijscholen, vriendinnen zeggen: ‘Als mijn kind later groot is…’ Ze bedoelen het niet kwaad, maar ik voel me dan een buitenstaander. Weten dat je binnenkort doodgaat, is best eenzaam.”
“Ik postte een foto van de husky-tocht die Bas en ik deze winter in Noorwegen maakten. Mensen reageerden enthousiast: ‘Wat is het daar mooi!’ Dat was het ook, maar liever dan een bucketlist afwerken, wil ik het gewone leven. Lesgeven, eten, weekend vieren met mijn man. Onbezorgdheid is het fijnste dat er is. Dat realiseer je je pas als je het kwijt bent.
In het bos achter ons huis heb ik een herinneringsbankje laten plaatsen. Daar zal mijn as worden uitgestrooid. Bij het daadwerkelijke einde kan ik me nog niets voorstellen. Het enige dat ik hoop is dat Bas en ik allebei voelen: het is goed zo.”
De andere interviews lees je in de nieuwste LINDA., die nu in de winkels ligt. Bestel je het nummer online? Dan krijg je 5 sachets collageenpoeder van Oslo Skin Lab cadeau t.w.v. € 10 (zolang de voorraad strekt).
Lilian (39) heeft ALS: 'Ik wil niet dood, ik wil mijn kind zien opgroeien'
