Geschreven door Pascal (45), ter nagedachtenis aan Bianca (18 juli 1975 – 24 augustus 2015).

Jeugdliefde

Zij was net elf en ik werd bijna dertien jaar. In de botsauto’s op de kermis zag ik haar. Voor mij het allermooiste meisje van IJmuiden. Bianca. Mooie krullen en een opstaande kuif. Wat begon als een vlugge kus bij de kermis, werd mijn grote liefde. Veertien jaar later, in 2000, trouwden wij en kregen onze zoon Jordi, daarna volgden onze twee dochters Lizzi en Indi. We bouwden aan ons eigen bedrijf, joegen samen onze dromen na. Alles ging ons voor de wind tot die ene dag in maart 2013.

Dromen najagen

Die dag veranderde ons leven. Bianca ging naar de huisarts voor iets kleins. Na het consult vroeg zij over een knobbeltje in haar borst. Hij voelde, kneep wat en verwees haar met een bedenkelijke blik door naar het ziekenhuis. Anderhalve week later werd ze geopereerd aan borstkanker, er volgden zes chemokuren en 21 bestralingen. Het jaar van behandelingen vloog voorbij en wij konden weer doen waar wij goed in waren: samen dromen najagen.

Lees ook
Monumentje voor Helena (1956-2016): ‘Ik kwam thuis en het huis was leeg’

Spierpijn

Dat jaar reden wij met ‘onze vrienden en vriendinnen’ de Alpe d’Huez. Zes keer de berg op was het doel: voor ons stond dit symbool voor onze behandelingen. Een maand voor Alpe d’ Huzes voelde Bianca pijn in haar rug. “Spierpijn” volgens de huisarts, wat logisch leek gezien haar drang om het beter te doen dan de rest.

Ongeneeslijk ziek

Na onze vakantie op Curaçao werd de spierpijn in haar rug serieus, aangekomen in Nederland kon ze niet meer lopen. Ik tilde haar op om in bed te komen. “Ach, een hernia kunnen wij ook wel aan”, zeiden we tegen elkaar. Tot die vrijdagmiddag één uur. Dat ene zinnetje: “U bent ongeneeslijk ziek”. Een voltreffer, een rechtse directe. Even waren we uit het veld geslagen.

De vraag hoe

De waaromvraag stellen deden we niet, belangrijker voor ons was: hoe?  Hoe word ik gelukkig wakker? Hoe ga ik gelukkig slapen? Met een glas champagne in de hand maakten we een plan. Wij gingen de ziekte verslaan. “All-in” , zeiden wij tegen elkaar. Helaas zaaide de borstkanker verder uit naar Bianca’s hersenvlies en moesten we eerder dan verwacht mogelijk afscheid nemen. Die zondagnacht werd ze wakker, er volgde een goed gesprek.

‘Laat het leven maar los’

Wij spraken over ons leven, ons geluk, onze kinderen. Toen knipperde ze met haar ogen van vermoeidheid. In tranen zei ik tegen haar: “Laat het leven maar los, je hebt gevochten als een leeuw je hebt alles gedaan wat je kon.” Ze deed haar ogen open en zei: “Nee, ik heb niet alles gedaan”. Verbaasd keek ik haar aan. “De dokter zei vrijdag tijdens het euthanasiegesprek; “Als ik niet eet sterf ik, en ik heb zeven dagen niet gegeten. Dus geef mij maar een broodje”, zei Bianca die zondagavond.

Afscheid

Die zondag kwamen vrienden langs om afscheid van haar te nemen. In plaats van een zieke vrouw troffen zij een vitale Bianca aan, met praatjes voor tien. De laatste chemo was aangeslagen. Ze herstelde en leefde weer helemaal op. Ze moest en zou de Alpe d’Huez fietsen. Geld inzamelen om kanker te verslaan was haar doel. Daar in een volle zaal sprak zij op de bezinningsavond een paar duizend mensen toe. Ze vertelde over haar ‘bucketlist’. Ze bracht moed, hoop en vechtlust met haar woorden mee. Zij liet zien dat je niet bij de pakken neer moet gaan zitten. Een dag later fietste ze onder luid applaus een deel van de berg op.

Nog één keer

Toen zij daarna in februari in het ziekenhuis lag en haar geheugen haar deels in de steek liet, sloeg de paniek bij mij toe. De kinderen zouden nooit meer een normaal gesprek kunnen voeren met hun moeder. Ik sprak toen mijn wens uit: gewoon nog een keer samen, aan een met witte lakens opgedekte tafel in de zon een gesprek voeren. Lachend van het huilen elkaar anekdotes vertellen, wenste ik huilend. Nog één keer, meer vroeg ik niet.

Vijf mooie maanden

Die ene keer duurde vijf mooie maanden. Drie dagen voor haar verjaardag kregen wij goed nieuws. De kanker was grotendeels verdwenen uit haar botten en uit haar hoofd. Dr. Sabine Linn zei: “Je bent een wonder.” Helaas, drie dagen later, op haar veertigste verjaardag, rond de klok van acht kreeg ze uitvalsverschijnselen. Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik het ontnuchterende bericht van de neuroloog. Ik moest mij vasthouden aan het bed, mijn benen wilden niet meer en alles trilde. Mijn vrouw werd echt niet meer beter.

Thuis

Ik heb haar mee naar huis genomen. Op 24 augustus 2015, om 21.40 uur, in een zee van kaarslicht, stierf de lieve moeder van onze kinderen, mijn lieve vrouw in onze acht armen. Bedolven onder heel veel kusjes verliet zij ons. De zuurstof werd uit ons gezin geblazen. De moeder van mijn kinderen, mijn vrouw, mijn grote liefde, beste vriendin, mijn maîtresse, zakenpartner, droomvrouw, ons alles is niet meer. Zij had het beste van zichzelf gegeven, maar stierf aan de gevolgen van uitgezaaide borstkanker. Mijn leven met haar was kort maar gelukkig en dat geluk draag ik mijn hele leven met mij mee.

Haar bijdrage

Door haar tomeloze inzet en passie verbond zij mensen, bedrijven en stichtingen. In de hoop dat andere kinderen niet zonder moeder of vader hoeven op te groeien. In dat verlengde zijn wij Andere Morgen gestart, een verzekering die dekking biedt aan patiënten, zodat die niet in de financiële problemen komen na de diagnose kanker.

Lees ook
Evelien (34) over het moederschap nadat haar eigen moeder overleed