De dochter van Bianca de Ruijter (53) had last van psychoses, stemmen in haar hoofd en was elke dag overprikkeld. Haar psychisch lijden werd zo ondraaglijk, dat zij op 21-jarige leeftijd euthanasie heeft gekregen.
“Je weet dat je haar anders op een andere manier kwijtraakt”, vertelt Bianca in gesprek met LINDA.
Trigger warning: suïcidale gedachten.
Als Denise nog een baby is, zien Bianca en haar man dat de buitenwereld ’te veel’ voor haar is. Door haar autisme heeft ze altijd al moeite met het verwerken van prikkels. “De wereld wordt groter als je ouder wordt en daar groei je normaal gesproken in mee. Als je dat niet lukt, is dat confronterend. Daar begonnen de eerste scheuren.”
Op school kan ze alle indrukken niet verwerken, waardoor ze in paniek raakt. In groep acht krijgt ze een psychose. Haar psychische problemen worden erger en op haar veertiende is de situatie thuis onhoudbaar. “Al onze creativiteit om haar te helpen, viel weg. Het was hartverscheurend”, zegt Bianca. Ze verhuist naar een zorgboerderij, maar ook daar gaat het fout. Als ze vijftien is, doet ze haar eerste suïcidepoging.
In de jaren daarna volgen er opnames in GGZ-instellingen en meerdere suïcidepogingen. “We hebben zo vaak op de ic gezeten. Ze was radeloos, en wij ook”, zegt Bianca. Op haar achttiende gaat Denise het euthanasietraject in. “Ze was moe van een elf jaar durende strijd. Ze wilde vreedzaam en waardig de wereld verlaten en verlangde naar eeuwige rust in haar hoofd.”
Door de lange wachttijden en haar jonge leeftijd duurt het traject drie jaar. Op 17 juni 2021 horen ze dat hun dochter mag gaan. “Denise voldeed aan alle criteria voor euthanasie. Ze was uitbehandeld en er was geen uitzicht meer op een beter leven. Zelf gaf ze heel duidelijk aan dat zij dit leven nooit zou kunnen accepteren.”
De twee weken voor haar dood komt Denise weer thuis wonen. Het was een zware, maar kostbare tijd, zegt Bianca. “Het wachten is moeilijk als jij je kind, het meest dierbare wat je hebt, zo ziet lijden. Je wilt haar uit haar lijden verlossen. Voor haar kon de tijd niet snel genoeg gaan en voor mij niet langzaam genoeg. Maar je gunt haar die rust. Zij was de tijd aan het uitzingen.”
Er was ook plek voor mooie gesprekken. “We hebben over van alles gesproken. Vooral over de dingen die zij bereikt had, maar ook over moeilijke gebeurtenissen tussen Denise en mij. Bijvoorbeeld de dingen die zij zei uit boosheid of ik uit machteloosheid. Deze gesprekken deden haar beseffen dat ze trots op zichzelf mocht zijn. In haar laatste woorden aan mij zei ze dat ze mij respecteert en trots is op mijn positieve kracht. Dat helpt mij er doorheen.”
De dag voor haar overlijden voelt het alsof de tijd langzaam wegtikt. “In de avond vroeg ik of Denise bij mij kwam slapen, maar dat wilde ze niet. Wel wilde ze dat ik grappige slaapliedjes ging zingen, net zoals vroeger. Daar lachte ze hard om. Eenmaal in bed kwam ze toch bij mij slapen. We lagen met onze handen in elkaar gestrengeld en keken elkaar aan. Het was een mooi moment, maar ook de laatste keer dat ik zo dicht bij mijn kind was.”
Die ochtend daarna, op 26 juli, wordt Denise al vroeg wakker. “We gingen beneden eierkoeken met aardbeien eten”, vervolgt Bianca. “Daarna heeft ze zich mooi aangekleed en hadden wij onze allerlaatste lunch met alcoholvrije wijn, Doritos en alles wat zij lekker vond. Om één uur namen wij individueel afscheid.”
De psychiater kwam binnen en legde hen alles uit. “Daarna sprintte Denise naar haar bed, huilde hard, en zei: ‘Ik ben zo blij dat ik mag gaan’. Wij stonden aan haar voeteneinde, omdat ze anders niet met ons verdriet kon omgaan. Na de injectie was ze binnen een paar seconden weg. Ze is met veel liefde gekomen én ook gegaan.”
Bianca is dankbaar dat haar dochter door euthanasie haar rust heeft gevonden. “Er waren altijd mensen die haar wilden redden, maar soms kun je niet meer gered worden. Dan is het belangrijk dat iemand je hoort. Het is fijn dat ze op deze manier de aarde heeft verlaten en niet alleen op een viaduct hoefde te staan. Nu is ze aan het dansen in de hemel.”
Een jaar na haar dood hebben Bianca, Mirjam en Ellen de stichting In Liefde Laten Gaan opgezet, nadat een psychiater hen als moeders bij elkaar bracht. Ook zij verloren hun kind aan euthanasie. “We hopen het begrip voor euthanasie te vergroten en maken onderling contact tussen ouders mogelijk, want het traject voelde eenzaam.”
Nousjka volgde Loes en Monique tot hun gezamenlijke euthanasie: 'Wilden geen dag zonder elkaar'
