Nicki (41) raakte zwanger nadat ze met haar man Mun (43) in Tokio was gaan wonen. Waar veel vrouwen graag in hun thuisland bevallen, vertrouwde Nicki op de zorg in Japan.
Voor elke fase heeft Nicki, organisator van rondleidingen door Tokio, vijf sterren te verdelen: 1 ster staat voor de ultieme nachtmerrie, 5 voor het perfecte sprookje.
Lees ook
Nathaly beviel midden op de weg en in de gang van het ziekenhuis van haar tweeling
“Mun is geboren in Japan, maar woonde al sinds zijn eerste in Nederland. Toen we vijf jaar samen waren, kwam hij met het idee om tijdelijk in zijn geboorteland te gaan wonen. Ik stond er meteen achter. Mun vond een baan en in 2011 vertrokken we naar Tokio.”
“Ik was op dat moment al met de pil gestopt. Omdat het niet lukte, zijn we na een jaar in Japan naar het ziekenhuis gegaan en na weer een jaar was ik helemaal klaar met de hormoonspuiten. We lasten een pauze in voor we eventueel zouden overgaan op IVF. Precies in die maand deed ik een positieve zwangerschapstest.”
“Ik kon het niet geloven. In het ziekenhuis bleek ik écht zwanger te zijn, maar ik was nog steeds bezorgd. De Japanse artsen vertellen niet veel. Ze vinden je te dom en vallen je niet lastig met medische termen of ze willen je niet ongerust maken. Ik ken zelfs verhalen van mensen die kanker hadden, maar vrolijk naar huis werden gestuurd zonder te weten dat ze ziek waren. De artsen willen mensen hier de emotionele ellende besparen.”
“Ik hoopte bij de twintigwekenecho meer informatie te krijgen, maar meer dan ‘het is goed’ werd er niet gezegd. Wel kreeg ik een preek over dat ik te veel aangekomen was. Japanse vrouwen worden in hun hele zwangerschap tussen de vijf en zeven kilo zwaarder. Ik zat nu al op zeven kilo en zou daarmee mijn baby in gevaar brengen. Vanaf dat moment zijn we op een Engelse ‘expat-gynaecoloog’ overgestapt.”
Lees ook
Hanka beviel in Zuid-Afrika: ‘Toen ik een keizersnede moest, kwam iemand met een pinapparaat aan’
“Deze gynaecoloog vroeg of er al getest was op het syndroom van Down. Ik was boven de 35 jaar dus ik ging er vanuit van wel, maar er was niks over verteld. Toen bleek dat ik dit had moeten aanvragen en dat de test in dit stadium niet meer mogelijk was. Ik zou nooit voor een abortus gekozen hebben, maar toch baalde ik weer van de slechte communicatie.”
“Ik miste thuis soms, maar dat was nou eenmaal de keus die we gemaakt hadden. Ik vond het ook erg bijzonder om in Japan te zijn. De eerste drie maanden ben ik heel misselijk geweest, dus werd ik wel gek van al die eettentjes in de straat. Mentholcrème onder mijn neus smeren hielp gelukkig.”
“Ik zag een bevalling in Nederland niet zitten. Ik las verhalen over dat het vrij vaak misgaat bij thuisbevallingen en dat je steeds vaker niet terecht kan in de volle ziekenhuizen. Over de zorg in Japan was iedereen erg te spreken, dus besloot ik daar te bevallen.”
Lees ook
Meryem lag door personeelstekort na haar bevalling ‘nog vijf uur in haar eigen troep’
“Ik kreeg op 1 juli rond 22.30 uur buikkrampen en ik verloor wat bloed. Ik belde de gynaecoloog en kon meteen naar het ziekenhuis komen. Die nacht heb ik amper geslapen, maar de volgende dag om 17.00 uur bleek ik nog maar anderhalve centimeter ontsluiting te hebben. Dat was echt een tegenvaller. Gelukkig kreeg ik een ruggenprik zodat ik die nacht wél wat sliep.”
“De volgende ochtend rond 5.30 uur was de prik uitgewerkt. Dat was even andere koek. Van helemaal geen pijn naar héél veel pijn. Er kwam een anesthesist, maar die was kleine Japanse vrouwen gewend en gaf me te weinig verdoving, waardoor ik nog steeds veel pijn had. Na twee keer persen werd op 3 juli 2014 om 7.00 uur onze dochter Mimiko (betekenis: mooi kind) geboren.”
“Na de bevalling bleek dat de gynaecoloog me had ingeknipt zonder het aan te geven. Dat verklaart waarom Mimiko na twee keer persen al geboren werd. Achteraf hoorde ik dat die gynaecoloog dit bijna altijd doet omdat het anders zo lang duurt. Daar was ik nogal boos om. Het deed enorm veel pijn, die stomme hechtingen.”
“In Japan moet je minimaal vijf dagen in het ziekenhuis blijven omdat er geen kraamhulp is. Daarbij woont de familie van veel Tokiose vrouwen ver weg op het platteland. De tijd in het ziekenhuis was luxe. Ik kreeg drie keer per dag een lekkere, uitgebreide maaltijd en ze zorgden goed voor me. Je kon er zelfs massages krijgen.”
“Thuis kun je eventueel gebruik maken van Silver care. Hierbij komt er een oud vrouwtje van minimaal zestig jaar drie uur per dag bij je. Ze is te vergelijken met een kraamverzorger, maar omdat ik een vrouw van dik in de zeventig kreeg, voelde ik me bezwaard om te vragen of zij wat in huis wilde doen.”
“Het gaat hartstikke goed met ons. Mimiko spreekt inmiddels vloeiend Engels en Nederlands en krijgt een keer in de week Japanse les. Zij en ik wonen nu weer in Nederland, omdat Mun in Londen zou gaan werken en dan elk weekend naar Nederland zou komen. Dat ging echter op het laatste moment niet door waardoor Mimiko en ik nu hier wonen en Mun nog in Japan. Mimiko maakt het schooljaar in Nederland af en daarna gaan we weer terug naar Mun.”
“Ik hoor wel eens dat vrouwen die in het buitenland zitten speciaal naar Nederland gaan om daar te bevallen, maar dat is in Japan niet nodig. Je moet afdwingen dat je goed wordt geïnformeerd, maar verder is het er super geregeld. Ik kan het iedereen aanraden.”
Lees ook
Mireille was zwanger in dertien landen: ‘Ik had geen idee hoe, maar het zou goed komen’
Er worden in Nederland per dag gemiddeld 478 kinderen geboren en dat gaat elke keer weer anders. Was jouw bevalling speciaal of juist precies als in de boekjes? We willen het allemaal weten. Mail in het kort (ongeveer 350 woorden) jouw bevallingsverhaal (met naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s) naar: nieuws@lindanieuws.nl.
