Leon Verdonschot legt voor LINDA.nl wekelijks BN’ers het vuur na aan de schenen. Van Eric Corton tot Roxeanne Hazes en Sigrid Kaag: ze kwamen allemaal voorbij in zijn ‘9 vragen aan’-reeks.
Hieronder een greep uit de mooie gesprekken van 2021.
Leon Verdonschot legt voor LINDA.nl wekelijks BN’ers het vuur na aan de schenen. Van Eric Corton tot Roxeanne Hazes en Sigrid Kaag: ze kwamen allemaal voorbij in zijn ‘9 vragen aan’-reeks.
Hieronder een greep uit de mooie gesprekken van 2021.
Je boek ‘De liefde volgens Sergio’ begint met ‘Voor Mien’. Dat klinkt niet erg Surinaams. Wie is Mien?
“Mien was mijn pleegmoeder, bij wie ik op mijn elfde ben terechtgekomen. Ik heb van haar geleerd wat onvoorwaardelijke liefde en aandacht is, en dat je daarvoor soms jezelf moet wegcijferen. Nu ik zelf kinderen heb en de liefde heb gevonden en verloren en weer gevonden en verloren, kwam ik er steeds meer achter dat de basis van mijn kijk op de liefde bij Mien ligt.”
Zowel je biologische vader als je biologische moeder waren er niet in je jeugd. ‘Een moeder kan een kind verlaten en toch een moeder blijven’, schrijf je. Over de tweede en laatste ontmoeting met je vader ben je veel harder.
“Ik was inmiddels halverwege de dertig, en hij begon me belerend toe te spreken. Ik stelde mij kwetsbaar en open op om hem te zien, maar hij probeerde opeens alsnog zijn vaderrol op te eisen. Dan ben je bij mij echt aan het verkeerde adres: ik heb het heel erg goed gered zonder hem.
Het is fijn om op een gegeven moment te weten wat je wil in je leven, en ook wat niét. Ik heb op mijn elfde noodgedwongen geleerd voor mezelf te kiezen. Ik sta open voor alles, ik luister, maar als ik het gevoel krijg dat er met me gepiepeld wordt: wegwezen.”
Als de popwereld je niet was bevallen, wat was je dan gaan doen?
“Ik wilde vroeger kinderpsycholoog worden, en denk dat ik goed naar andere mensen kan luisteren en me in ze kan verplaatsen. Nog steeds heb ik in mijn achterhoofd dat ik ooit muziek en coaching zou willen combineren. Voor kindjes als ik, die vroeger gepest werden, veel shit hebben meegemaakt, en nergens echt bij hoorden.”
Is pesten nu nog erger, denk je, omdat je door online pesten nergens meer veilig bent, ook niet thuis?
“Ik moet er niet aan denken dat het thuis online was doorgegaan. Ik sprak laatst een meisje uit mijn straat dat gepest wordt, en die liet me wat van die berichtjes lezen. ‘Kankerhoer!’, dat soort teksten. Zo heftig, dat gaat me echt aan het hart. Vroeger bij ons op school werd er wat geroepen, tegen mij was dat al op de basisschool: ‘Jouw vader is een alcoholist!’. Dan ontstond er een vechtpartij en dan was het ook klaar. School was overleven. Toen dacht ik: als ik niet bij een groep ga horen, gaat deze schooltijd heel lang duren.
Ik heb een periode meegemaakt waarin ik heel sletterig naar school ging, met veel make-up, een navelpiercing met een ketting helemaal over mijn rug, zodat ik maar bij de slettenwijfjes hoorde. Nu omarm ik dat ik uniek ben, en dat probeer ik mijn kind ook bij te brengen. Maar als kind wil je gewoon ergens bij horen. Het is moeilijk om voor jezelf op te komen. Ik hou op scholen de kinderen vaak voor: durf eens op te komen voor de loners, voor de zwakkere kinderen. Ik had heel graag gewild dat iemand dat voor mij had gedaan.”
Sinds wanneer drink jij niet meer?
“In 2016 heb ik op 1 september in mijn agenda gezet: stoppen. Ik schreef het in mijn agenda voor de zomervakantie. Tijdens die vakantie heb ik Frankrijk nog van zijn wijnplas afgeholpen, maar ik wist ook wat 1 september betekende: dat ik vanaf die dag nooit meer in mijn leven één glas alcohol zou drinken.”
Is het cynisch om te stellen dat je je oude verslavingen hebt vervangen door een nieuwe, namelijk maniakaal veel fietsen?
“Dat is zeker niet cynisch, dat is heel realistisch. Ik kan niks met mate: als ik het leuk vind, doe ik het mateloos. Dat was zo met de stiekeme geneugten van het leven – drank, drugs, roken – en met diezelfde mateloosheid zit ik nu op de fiets.”
Als je nu foto’s ziet van tien jaar geleden, zag je eruit alsof je de huidige Eric Corton had opgegeten. Was afvallen een doel van je nieuwe levensstijl, of een prettige bijkomstigheid?
“Ik deed het echt om gezond te worden. Een BMI is uiteindelijk maar een berekening, maar mijn cholesterol en bloeddruk waren echt hoog, en mijn leverwaarden heel slecht. Na die omslag was ik in korte tijd 33 kilo lichter. Dan zie je er voor mensen die je lang niet hebben gezien heel raar uit. Die vroegen of het wel goed met me ging en of ik mijn oncoloog de laatste tijd nog had gesproken. Als ik nu foto’s zie van het moment dat ik zelfs bijna 36 kilo lichter was, snap ik dat wel.”
Zin in meer interviews? Lees dan ook de gesprekken met Maike Meijers, Rico Verhoeven, Astrid Joosten en Sigrid Kaag.
Sander Schimmelpenninck: ‘Ik ben de grootste feminist van Nederland’Lees ook