De coronacrisis betekent voor veel ‘internationale’ stellen dat ze gedwongen gescheiden moeten leven. Zo ook Bente Riehn (28) en haar Amerikaanse man Jonathan (36).
Omdat Riehn het maximaal toegestane verblijf op een toeristenvisum heeft overschreden, mag ze de komende drie jaar Amerika niet meer in.
In september 2019 verwelkomen Bente en Jonathan Riehn in Nederland hun eerste liefdesbaby: zoontje Lake. Het gezin wil graag met z’n drieen terug naar Amerika, maar er zit er nog weinig schot in het langlopende proces van een visum aanvragen. “In mei 2019 zijn we het proces gestart, maar tegen het eind van 2019 had ik nog steeds geen permanent visum”, vertelt Riehn. Het leidt ertoe dat Jonathan wel vertrekt, en Bente achterblijft.
Die situatie duurt haar te lang. Ze besluit in december haar huis en auto te verkopen en naar Amerika te vertrekken. Op basis van een toeristenvisum bezoekt ze haar man Jonathan in Texas, in de hoop dat ze daarna haar toeristenvisum in kan ruilen voor een permanent visum.
Maar helaas gooit het coronavirus roet in het eten. “Ik zou eind maart weer teruggaan naar Nederland, maar mijn vlucht werd vanwege het coronavirus geannuleerd.” Daardoor moest Riehn noodgedwongen langer dan de toegestane 90 dagen in Amerika blijven.
“We hebben meteen aan de bel getrokken om eventuele gevolgen te beperken. Het advies luidde om niet zomaar uit Amerika te vertrekken, zonder vrijkaart om ooit weer terug te keren.” Een afspraak bij de Amerikaanse ambassade in Nederland zou haar die vrijbrief garanderen.
Lees ook
Inreisverbod raakt latrelaties: velen hebben partner al maanden niet gezien
In november vliegt Riehn terug naar Nederland om haar permanente visum op te halen. Althans, dat was de bedoeling. “Eenmaal bij de Amerikaanse ambassade vertelde ze me dat de aanvraag in orde was, maar dat ik een straf op mijn naam had staan omdat ik te lang in Amerika ben gebleven. Die straf houdt in dat ik Amerika drie jaar lang niet meer in mag.”
Dat viel Riehn, inmiddels zwanger is van haar tweede kind, rauw op haar dak. “Ik stond daar met een mond vol tanden. Dit kán helemaal niet, dacht ik.”
Riehn bleef achter met een groeiende babybuik, geen huis en een koffer gepakt voor slechts enkele weken. “Het enige wat ik kon doen was een formulier indienen om de straf kwijt te schelden”, vertelt de 28-jarige moeder. De behandeling van dat formulier duurt alleen tergend lang én is ontzettend duur. “Een goede vriendin heeft een crowdfundingsactie opgezet om alle juridische stappen te kunnen bekostigen. Het formulier om de kwijtschelding aan te vragen alleen al kost 930 dollar.”
Ondertussen wist het stel een Amerikaans congreslid te overtuigen van de ernst van hun situatie. “Door hem hebben we prioriteit gekregen en staan we bovenaan de lijst voor kwijtschelding.” Maar mocht die kwijtschelding er komen, dan is dat al te laat voor de komst van hun tweede kind.
“Ik ben in maart uitgerekend, dus ik mag überhaupt niet meer vliegen. We doen een poging om mijn man naar Nederland over te laten komen voor de bevalling, maar dat is lastig.” Even vliegen zit er vanwege het coronavirus natuurlijk niet in. “Toen hij in januari vijf dagen op bezoek kon komen, moest hij drie uur rijden om een verplichte coronatest af te laten nemen.”
Daarbij heeft haar man Jonathan ook nog een zoon van dertien uit een vorige relatie. “Stel de straf wordt niet kwijtgescholden, dan staat hij voor een onmenselijke keuze. Laat hij zijn zoon achter in Amerika of zijn vrouw en twee jonge kinderen in Nederland?”
Lees ook
Relatietherapeut Esther Perel: ‘Relaties zullen voorgoed veranderen’
Wanneer ze te horen krijgen of de straf wordt kwijtgescholden, is onduidelijk en die onzekerheid is een last op Riehns schouders. “Ik probeer de situatie per dag te bekijken. Ik heb hier niks, dus ik kan eigenlijk geen kant op.” Gelukkig kan ze terecht bij haar voormalige achterburen. “Ik vind het heel bijzonder dat ik bij hen mag verblijven.”
Maar in je eentje zorg dragen voor een peuter van anderhalf terwijl je hoogzwanger bent, blijft pittig. “Hij rent momenteel alle kanten op. De hele dag met hem binnen zitten vanwege de lockdown maakt me af en toe gillend gek. Het is fysiek en emotioneel heel zwaar.”
Maar Riehn houdt goede moed en hoopt dat het permanente visum op korte termijn en vóór de geboorte is geregeld. “Zodra ik bevallen ben van onze dochter en zij oud genoeg is om te vliegen, stap ik direct in het vliegtuig.” Maar voor nu is ze vooral op zoek naar een geschikte verblijfsplek om te bevallen. “Met twee volwassenen, een peuter van anderhalf en een pasgeboren baby op een kamer bij een gezin thuis is namelijk wat krap”, geeft Riehn toe. “We zijn nog altijd op zoek naar de gouden tip wat betreft een verblijfplaats.”
Bente, haar man Jonathan en kleine Lake:
