Top-buren: Parel en René, voormalige overburen en bewoners van het schip De Vlieland. Kookten elke woensdag voor een gering bedrag een lekkere maaltijd voor de buurt. Zelf met weinig tevreden, maar met zo’n groot hart dat íedereen zich welkom voelde. Runnen nu buurtcafé De Oceano met bekende bovenbuurman Douwe Bob.

Kloteburen: Van die gasten die politie op je afsturen als je gezellig een fikkie stookt langs het water of je hond losloopt, maar zelf nooit aanbellen om gewoon even met je te praten. Authentieke kloteburen, zeg maar.

Bekendste buurman: In de jaren negentig woonden mijn man en ik op een woonboot op de Bloemgracht in de Jordaan. Schuin tegenover ons, op land, woonde presentator Matthijs van Nieuwkerk en zijn gezin. Zoon Kees kwam als kleine knul wel eens op onze boot. Eén keer stond hij met zijn vader achter ons bij delicatessenzaak Wegewijs op de Rozengracht. Kees zei opgewekt:  “Kijk papa, dat zijn die mensen van die zielige boot. Dat zeg jij toch altijd.”

Beste buren: Álle buurvrouwen en buurmannen die mij in het holst van de nacht van wijn voorzagen, toen ik nog dronk en het nooit genoeg was.

Gastvrije buren: Ooit woonde ik een paar huizen verwijderd van de in Amsterdam-Oost befaamde Turkse supermarktfamilie Genco. Niet alleen winkelde ik graag in hun winkels, ook kwam de barbecue steevast van stal zodra het weer het toeliet. En altijd was het: “Mee-eten buurvrouw?”

Mijn straat. Mijn buren. 2016

Aangrijpendste buurervaring: Jarenlang woonden we naast Engelien en Koos. Zij: uitgelaten, altijd vrolijk, gek op kinderen (die ze tot haar verdriet zelf niet had). Hij: introvert, melancholisch, intellectueel. Op middelbare leeftijd werden ze verliefd en, manmanman, wat haalde zij het beste in hem naar boven. Engelien kreeg borstkanker en overleed na een jaar of acht. Zelden zulk hartverscheurend verdriet gezien. Hij wilde, kón niet zonder haar. Eten deed hij niet meer en huilde álle uren van de dag. Van zijn zonen kregen we een sleutel. Zo konden we een oogje in het zeil houden. Regelmatig bracht mijn man een bordje eten. Soms ging hij naar binnen, soms zette hij het bord voor de deur. Soms was het bord de dag erop leeg, maar meestal niet. Elke keer als mijn man bij Koos was geweest, vroeg ik: “En? Leeft hij nog?”  Elke keer antwoordde mijn man: “Ja.” Tot die ene keer. Mijn man ging nog even kijken, nadat we net van vakantie terug waren. Het was al na middernacht, maar het licht brandde nog. Hij kwam dit keer snel terug: “En? Leeft hij nog?” vroeg ik terwijl ik de koffer uitpakte. “Nee, hij is dood.” Die nacht was Koos overleden aan – het kan niet anders – een gebroken hart.

Liefste buurman: Mijn man (zie foto met vrouw&hond).

Lees ook
Kijk nu naar de eerste aflevering van onze komische serie: ‘Buurvrouw &  Buurvrouw’

Slimste buurman: Mijn ex-buurman Huub is een van de auteurs van Het Puberbrein. Je weet wel: dat naslagwerk voor alle ouders van jonge volwassen. Opdat zij kunnen nalezen dat het malle, tergende gedrag van hun puber niet helemaal haar/zijn schuld is (of van jou als ouder), maar dat het onontwikkelde puberbrein een flinke rol speelt. Overigens heeft Huub nog veel meer boeken geschreven over het mysterie dat ook wel tieners heet.

Smaakvolste buren: Eerlijk gezegd woon ik nu alléén maar tussen smaakvolle buren. Dat komt omdat wij, om het mooi te zeggen, de bohemien-stijl aanhangen, ofwel Marktplaats Meets Kringloop. Met een groene gribus-tuin, die echter een walhalla is voor vogels, katten en boomliefhebbers. En voor ons.

Baby-buurman: Elvin Papa is dé ‘pret-echo-dokter’ van Amsterdam en omstreken. De man doet niks anders dan zwangeren blij maken met de eerste beelden van het kind. En dat doet hij met zoveel geestdrift, liefde voor zijn vak en zijn (ongeboren) cliënten dat ik alleen maar zielsgelukkige mensen zijn praktijk uit zie komen. En die enkele keer dat iets niet goed zit, blijkt hij ook arts. Elvin is zó beroemd dat menig BZ’er (Bekende Zwangere) bij hem aanbelt (of bij ons, als ze het huisnummer verkeerd hebben). Maar Elvin interesseert het geen ruk of iemand bekend is – sterker nog: hij weet het niet eens. Zo vertelde hij mij ooit dat, jaren geleden, laat op de avond een jongen en zijn vriendin zonder afspraak voor de deur stonden. Of hij toch even wilde kijken, want ze waren maar kort in Amsterdam. “Hij was een dj, geloof ik,” herinnerde Elvin zich, “en zij één of ander model.”

Dakloze ‘buren’: Op een koude zondagmorgen keek ik uit mijn raam. Ik zag aan de overkant een piepklein tentje, aan de oever van het IJ, waar eerst een hond en vervolgens een lange knul uit kroop. Het waaide hard en de jongen kon de tent nauwelijks in toom houden. Tegen mijn man zei ik dat ik even ging kijken – nieuwsgierig als ik ben. De jongen bleek Duits en dakloos en de hond heette Buddy. Hij dacht dat er een camping was. Dat was niet het geval, dus zette hij zijn tent maar hier op. Ik keek naar de overkant, naar mijn straat met de prachtigste huizen en vervolgens naar het tentje van Patrick, zoals zijn naam luidde. Ik bood hem een kop koffie aan en eenmaal binnen, een douche. Na een uur vertrok hij weer: hij had een adres voor een hostel waar ook honden welkom zijn. Daklozen en honden, mijn hart breekt altijd een beetje. Zeker omdat ik zelf zo bevoorrecht ben.

Mijn buren: Ik ben tamelijk dol op mijn buurt. En op mijn buren. Al kom ik nooit op buurtfeestjes, straatbarbecues of kennismakingsborrels, een groot aantal buren kent elkaar goed omdat we allemaal ‘zelf gebouwd’ hebben. We woonden er al toen onze buurt nog leeg en onontgonnen was. Dat schept een band waar je verdomd veel aan hebt.

Buurt-app: Hell no!

Elke woensdagavond een nieuwe aflevering van Buurvrouw & Buurvrouw.
Kijk hier aflevering 1 

Elke maandagavond schrijft LINDA.nl-hoofdredacteur Jossine Modderman een amusant of actueel maar altijd persoonlijk verhaal.