Elke tien dagen wordt in Nederland een vrouw vermoord daar haar ex of partner: femicide. Voor de nabestaanden is dat onverteerbaar. ‘Die man heeft hier nog schilderijtjes staan ophangen.’
In LINDA.211 spreekt journalist Fleur Meijer met Barbara Godwaldt, die in 2020 haar zus Gea verloor. Zij werd vermoord door haar man Richard, die direct erna suïcide pleegde.
“Ik was nog wakker, die nacht. Om drie uur zat ik met mijn telefoon in mijn handen. Ik wilde Gea een hartje sturen. Gewoon om te laten weten dat ik aan haar dacht en van haar hield. Maar ik deed het niet. Misschien lag hij wel naast haar, en werd hij weer boos.
Kort ervoor had Gea nog twee weken bij me gelogeerd. Ik wist al een tijdje van de ruzies. Van het grove, verbale geweld van zijn kant. Maar nu had ze ook een nacht met hem achter de rug waarin hij haar aanviel en zichzelf van kant dreigde te maken. Dus kwam ze naar mij, samen met haar dochter. Even op adem komen.”
Gek genoeg waren het heerlijke weken. Mijn zus was vrolijk en verzorgend, als altijd. Ze besloot uiteindelijk dat ze hem nog een kans wilde geven, mits hij in therapie ging. ‘Doe maar’, zei ik. ‘Ik denk dat je nog wat uit te zoeken hebt met hem.’ Die woorden vreten nog elke dag aan mijn ziel.
De volgende dag ben ik gewoon gaan werken. Mijn telefoon was ik vergeten. En toen, ineens, stond mijn zoon voor me. Even later gilde ik haar naam op mijn knieën. Sindsdien leef ik in een B-film waarvan ik nog altijd niet kan geloven dat het ons verhaal is geworden.”
“Bij de politie zitten, en ‘dood door verstikking’ te horen krijgen. Dat gaat dan over je innig geliefde zus. Dat eindigt dan zo. Met identificatie in het mortuarium. Met haar huis leeghalen, nog vol bloedvlekken en glas. En op de koop toe hoor je de politie en media praten over een ‘familiedrama’. Over dat er twee slachtoffers zijn aangetroffen.
Mensen moeten beseffen dat dit een extra klap is voor nabestaanden van femicide. Er is hier één slachtoffer, en dat is Gea. En er is een dader: mijn zwager. Die hier nog de schilderijtjes heeft opgehangen. Waarmee ik kerst en carnaval heb gevierd. En die nu laf zelfmoord heeft gepleegd.”
“Iemand van Slachtofferhulp waarschuwde me al: er gingen nog veel verschrikkelijke dingen gebeuren, nu er geen rechtszaak was. Ze had gelijk. De notaris, de advocaat: niemand wist hoe Gea’s nalatenschap geregeld moest worden. De levensverzekering wilde alles aan de familie van de dader uitkeren, omdat ze getrouwd waren. Mijn nichtje van twintig zou niets krijgen. Ik heb alles tot op de bodem uitgezocht, en uiteindelijk kunnen regelen dat ze nog iets kreeg. Maar het is een schijntje vergeleken met wat de familie van de dader kreeg.
Ik heb nog een brief geschreven, in mijn ogen een aardige brief, waarin ik voorstelde dat mijn nichtje in elk geval de bezittingen van haar moeder mocht houden. Maar mij werd verzocht nooit meer contact op te nemen. Dat onrecht: het is onverteerbaar. Mijn zus is vermoord, en nu wordt er over haar graf heen gepist. Zo voelt het. Ik functioneer alleen nog op de automatische piloot, en met medicatie. Voelen doet te veel pijn. De glans is er voor mij af. Voorgoed.”
In LINDA.211 ‘CRIME’ delen nog twee nabestaanden hun verhaal. Ook vertelt advocaat Peter Schouten hoe het met hem gaat na het overlijden van goede vriend Peter R. de Vries en lees je de verhalen van hulpverleners die agressie meemaakten tijdens hun werk.
Tientallen vrouwen in Nederland sterven jaarlijks door femicide, maar wat houdt dat in?
