Ik wil een nieuwe auto. En met nieuw bedoel ik een occasion, zonder krassen en met een flinke kont, mocht mijn hond ooit besluiten dat een achterbak toch niet eng is.
Geen enorme eisen dus, maar omdat je vervolgens op van die occasionsites terechtkomt, weet ik inmiddels ook welk model, hoeveel kilometers er maximaal op de teller mogen staan en vanaf welk bouwjaar ik zoek.
Normaal gesproken zaken waar ik werkelijk geen moer om geef (als iemand me vraagt: “Wat voor auto wil je?” dan antwoord ik: “Een blauwe” – dat niveau), maar goed, het gaat om een hoop centjes en bovendien weet ik wat er komen gaat: een verkoper.
Verkopers hebben, leert mijn ervaring, een ouderwets beeld van vrouwtjes en van síngle vrouwtjes in het bijzonder. Daar komt een hoop mansplaining bij kijken, met ge-tsss, en natuurlijk ook effe kijken of er nog wat te flirten of manipuleren valt. Kunnen ze niks aan doen, da’s de aard van een beessie, maar ik word er altijd erg zenuwachtig van en probeer me tegen dit soort lui te wapenen met grapjes (die altijd doodvallen) en dom gebabbel.
Geen idee waarom, misschien probeer ik hun kille ziel te ontwapenen, het heeft in ieder geval nog nooit gewerkt en toch is het lastig afleren.
'Aangezien ik ’s avonds nooit de deur uitga, onderhoud ik een zeer serieuze relatie met Netflix'
Onderweg naar een dealer in Nieuwegein geef ik mezelf een peptalk. Kom op Carolien, je hebt niet voor niets speciaal hiervoor je tuinbroek aangetrokken. Niet stom doen, maar koel. Zakelijk. Fierce. De verkoper heet John, hij stelt niet teleur.
Eerst de snelle blik van boven naar beneden (yep een vrouwtje, o jammer zonder tieten). Zijden overhemd. Ontstellende openingszin, op bovendien barse toon: “Zo, wat kan de dokter voor je doen?”
Voordat ik dit mentaal kan verwerken ligt m’n antwoord helaas al op tafel: “Ik heb jeuk.” Ja, daar ben ik zelf ook even stil van, want hoezo jéúk, Carolien. Had dan hoofdpijn gezegd, of nog beter: “Wat is dat voor een achterlijke vraag, ik kom hier misschien een hoop geld uitgeven dus toon wat respect, Jóhn. Met je lelijke blouse en je blafbek.”
Maar dat zeg ik niet, ik ben lamgeslagen door het cliché tegenover me en wat dit soort mannen in mij losmaakt. John merkt niks en schakelt moeiteloos over naar stap twee, oftewel wat ik zoek en wat “het grapje” mag kosten. Ik som mijn wensen op en wijs naar de auto die ik online had gezien. “Niks voor jou,” zegt hij resoluut. “Die heeft steenslag.” “…”
Zuchtend wenkt hij me en wijst op butsjes in de lak. “Dít is steenslag. Mooie vrouwen moeten in een piekfijne auto rijden, zal je man ook wel willen.” Ik denk aan Jean, die net als ik geen moer om auto’s gaf. “Dat valt mee hoor.” “Is-ie daarom niet mee vandaag?”
Ik betast zwijgend de deukjes, ga even achter het stuur zitten, probeer iets van kunde uit te stralen door aan knoppen te draaien. “Er zit geen sleutel in, hè, dus dat werkt niet, mevrouw. Misschien kunt u beter een keer terugkomen met uw man, voor een proefrit?”, oppert hij nu. “Dat wordt lastig, want die is hartstikke overleden” – wíl ik zeggen, maar dat doe ik niet want daar kunnen mannen als John helemaal niks mee en ik nu ook even niet. Bovendien wil ik weg omdat ik die steenslag inderdaad storend vind.
Ik probeer een koel, zakelijk en fierce afscheidsantwoord te formuleren, maar voel mijn gezichtsspieren een andere richting inslaan. “Een auto met cellulite, die kende ik nog niet. Hé, dat rijmt!”, zeg ik opgewekt. Lang verhaal kort: ik hoef bij nader inzien voorlopig geen nieuwe auto.
'Het kostte me acht jaar, maar vandaag begrijp ik eindelijk waarom ik steeds op Jeans sterfdag een foto van hem post'
Carolien Spaans (46) is freelance journalist, schrijver en eindredacteur. Acht jaar geleden verloor ze haar man Jean. Hun zoon Lucas was toen nog een baby. Ze woont in Hilversum met kind, Griekse hond Falco en dementerende kat Henry. Ooit wil ze een boerderij met een grote dierenschare.
