“Als ik de diagnose een halfjaar later zou hebben gekregen, was ik er niet meer geweest”, vertelt Astrid, die tijdens haar vakantie in Griekenland de Leishmania-parasiet oploopt. Een organisme, nog kleiner dan een witte bloedcel, dat zich een weg baant door het bloed en het lichaam van binnenuit ‘opeet’ door zich te nestelen in de immuuncellen. “Achteraf voelde ik dat-ie mij van binnen opvrat.”

“Ik stootte mijn teen tegen een steen toen ik terugliep naar m’n strandbed”, beschrijft Astrid het moment waarop, achteraf gezien, haar leven op z’n kop komt te staan. “Ik kreeg wel een snee, maar zag daar op dat moment de ernst totaal niet van in.”

Symptomen

De eerste symptomen zijn vrij onschuldig. “Ik was telkens heel moe, maar koppelde dat aan mijn studie die ik niet leuk vond. Het werd erger toen ik een halfjaar later op wintersport was in Oostenrijk: overgeven, diarree, buikpijn en intense steken ontstonden in mijn hart, borst en rug.” Astrid wordt steeds zieker en belandt daar in het ziekenhuis. “Uit het onderzoek kwam dat ik een opgezette milt had, mijn hartritme onregelmatig was en mijn leverwaarden niet goed waren. Maar waardoor dat kwam? Ze hadden geen idee.” Terug in Nederland maakt ze direct een afspraak bij de huisarts: “Ik werd op alles getest, maar ook hier kwam niets uit.”

“Twee maanden lang lag ik met hoge koorts op bed. Mijn gezicht, handen en voeten waren opgezet en er ontstond uitslag over mijn hele lichaam, dat tot twee keer toe enorm begon te vervellen. Het werden open wonden, die zoveel pijn deden dat ik bijna niet meer kon lopen. Ik sliep ’s nachts – als slapen überhaupt lukte – met icepacks onder mijn voeten en oksels tegen de pijn en de jeuk.”

Lees ook:
Kayleigh (26) is mantelzorger voor haar broertje: ‘Het is dankbaar maar óók intens’

Aanstellen

Vele onderzoeken volgen. “Ik kreeg bij het ene ziekenhuis te horen dat ik een auto-immuunziekte had – welke wisten ze dan ook niet- en ergens anders had ik een deo-allergie. Die onwetendheid maakte mij zo boos en verdrietig. Ik voelde me niet serieus genomen. Ze gaven me het gevoel dat ik me maar aanstelde.”

“Omdat mijn symptomen ook zo ‘vaag’ waren en nergens aan te linken, begonnen ook mensen in mijn omgeving te denken dat het allemaal wel meeviel.” Ondanks alles blijft Astrid hoop houden: “Ik hield mezelf staande door de gedachte: als het echt ernstig is dan vinden ze het vast wel.”

Het antwoord

En inderdaad: na maanden onderzoek vindt een tropenarts het antwoord. “Hij onderzocht mijn open wonden en het vocht uit mijn oksels en linkte het uiteindelijk aan de Leishmania-parasiet.” Die was al zover door haar lichaam verspreid dat medicatie niet meer zou helpen. “Het zou dan gaan muteren en alleen maar erger worden. Daarom kozen ze ervoor om het te bestrijden met trillingen en stralingen.”

Vanaf dat moment, nu twee maanden geleden, moet Astrid zichzelf minimaal een uur en veertig minuten per dag behandelen. “Dat doe ik thuis zelf. Om de vier weken ga ik naar Amsterdam voor een grote behandeling.”

Volledig hersteld is Astrid dus allerminst en wanneer het voorbij is weet ze ook niet. Maar: “Het gaat de goede kant op. Bij de afgelopen controle was vooruitgang geboekt. Daar blijf ik me aan vasthouden.”

Lees ook:
Nellie (34) maakt docu over rouw: ‘Ik wil erover praten zonder grafstemming’