Knobbeltje

In de Japanse stad werkt ze als productmanager voor een bekend modemerk. “Ik voelde al een tijdje een knobbeltje in mijn borst. Ik dacht aan niets ergs; jaren geleden had ik een cyste in mijn oksel die hetzelfde aanvoelde”, vertelt ze. Pas op familiebezoek in Nederland besluit Arlette naar een arts te gaan, nadat een achterbuurvrouw meedeelt onder het mes te gaan vanwege borstkanker. “Zij zei: ‘Als je ooit wat voelt, laat het checken.'”

‘Check, en door’

Terug in Tokio bezoekt Arlette haar bedrijfsarts. Wie in Japan woont en werkt, krijgt elk jaar een uitgebreid lichamelijk onderzoek. “Nog steeds dacht ik: dit wordt een routineklus. Check, en door.” Het pakt anders uit: “De arts zei meteen, na het onderzoeken van mijn borst, dat ik door moest naar het ziekenhuis.”

Vacuüm

Op de dag dat ze de uitslag zou krijgen, vergeet Arlette dat door het overlijden van een dierbaar familielid. “We moesten halsoverkop naar Nederland, dus ik was daar druk mee. Twee dagen voor vertrek besefte ik dat ik de afspraak had gemist. Ik belde de oncoloog, die zei niet te willen wachten tot ik terugkwam.” Met man en kinderen tijgt Arlette naar de oncoloog. “Toen hij de woorden ‘You’ve got breast cancer‘ uitsprak, leek het alsof ik in een vacuüm gezogen werd. Ik dacht: ga ik nu dood? Moeten mijn kinderen hun moeder missen? Moet mijn man dit alleen gaan doen?”

Terug naar Nederland

“Ik besefte dat mijn kinderen achter me zaten, dus ik schakelde snel over op praktische zaken. De dokter schreef op wat de volgende stappen waren en in de wachtkamer legden mijn man en ik alles aan de kinderen uit.” Arlette en haar man beseften ter plekke dat hun Tokio-avontuur voorbij was. “In Nederland zouden de kinderen en mijn man familie in de buurt hebben als vangnet. Het is gek dat dan ineens het doek valt. Toen we naar Japan verhuisden, had ik er helemaal niet bij stilgestaan dat dat kón.”

Angst voor uitzaaiingen

In het begin wordt Arlette overvallen door doodsangst: “Ik dacht in mijn hele lijf te voelen dat de kanker was uitgezaaid. Eenmaal terug in Nederland, voelde ik me heel krachtig. Laat maar komen, dacht ik. Door mijn Nederlandse arts werd ik ook meteen gerustgesteld: ‘Zo snel groeit het allemaal niet.’

Afscheid van Tokio

Arlettes prognose blijkt gunstig. “Eerst werd ik geopereerd, na herstel zijn we met het gezin naar Tokio gegaan om definitief afscheid te nemen van ons leven daar. Ik liep drie weken rond met een brok in mijn keel, maar voor mijn kinderen en man vond ik het mooi.” Eenmaal in Nederland beginnen de bestralingen. In die tijd gaat ze ook meer sporten; ze besluit naar het ziekenhuis te fietsen, pakweg twintig kilometer per dag. “Alles wat ik win aan conditie is mooi meegenomen, dacht ik. Helaas moest ik tijdens de chemo een stap terug doen. Ik had wekenlang last van koorts en verkoudheid.”

Nachtmerries

Arlettes zoon, die destijds viral ging met een tekening die hij maakte over zijn moeders borstkanker, reageert tijdens haar behandeling op veel dingen anders dan normaal. “Dan verhief hij zijn stem, iets wat hij normaal nooit deed. Hij bleek slecht te slapen, te dromen dat zijn moeder doodgemaakt zou worden door heksen, monsters en draken. We hebben samen even hard geknuffeld en gehuild. Ik zei dat ik ook hartstikke bang was en dat hij dat ook mocht zijn, maar we verzonnen ook samen een plan om die slechteriken aan te pakken. Zo wist hij dat we het gevecht aan zouden gaan.”

Effecten bestraling

Nu gaat het “eigenlijk best goed”, vertelt ze. “Ik voel de effecten van de bestraling; als ik mijn armen beweeg, voelt dat aan mijn rechterkant anders. Ik ben in behandeling bij de fysiotherapeut, maar leid een vrij normaal leven en werk alweer twee dagen per week. Mijn werkgever heeft ook een vestiging in Nederland.”

Vroege overgang

“Ik ga er vanuit dat ik een lang leven tegemoet ga”, vervolgt ze, “maar er valt een bepaald soort vanzelfsprekendheid weg. Ik besef beter hoe delicaat het leven is. Dat is beangstigend, maar ik ben opgelucht dat ik er doorheen ben gekomen, ondanks dat het traject heel heftig was.” Arlette krijgt nu hormoontherapie, die volgens haar soms onderschat wordt. “Mensen denken dat ik zo nu en dan een pilletje slik, maar er komt veel meer bij kijken. Je hormoonhuishouding maakt of kraakt je dag. Ik heb gelukkig niet veel neerslachtige momenten, maar zit hierdoor wel op mijn 41e in de overgang.”

Lees ook
Jolanda’s man kreeg borstkanker: ‘We wisten niet dat mannen dat ook kunnen krijgen’

Boksen

Arlette heeft het sporten weer opgepakt, nu dat kan: “Ik kreeg zin om te bewegen omdat het eerder even niet ging”, legt ze uit. “Daarom heb ik ook intens genoten van die boksclinic. Ik ontmoette daar mensen die in dezelfde situatie verkeren. Ook al stonden we er allemaal met pruiken, kale hoofden en mutsjes, voor even ging het niet over kanker. Daar gíng het al elke dag over.”