Arenda Hoek (31) geniet van haar allereerste zwangerschap, maar de bevalling begint veel te vroeg. Ze is 25 weken en 2 dagen in verwachting. Een dag na de geboorte blaast zoon Willem zijn laatste adem uit.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Het was mijn allereerste zwangerschap en het verliep allemaal prima”, vertelt Arenda. “Ik had een beetje last van mijn bekken, maar verder was er niks geks aan de hand. De baby groeide goed.” Zorgen maakt ze zich niet, toch is ze opgelucht als ze de 24 weken zwangerschap passeert. “Ik vond het echt een mijlpaal, misschien had ik onbewust een voorgevoel dat het mis zou gaan.”
Ze is 25 weken in verwachting als ze last krijgt van haar bekken. “We waren naar een verjaardag geweest en hadden nog twee verjaardagen op de planning, dus ging ik even op bed liggen. Ik had een raar, drukkend gevoel in mijn buik. Het leek alsof ik hem er al uit wilde drukken. En toen braken mijn vliezen.”
Arenda belt haar man, die op dat moment de hond aan het uitlaten is. “Hij dacht dat ik een grapje maakte, maar toen hij doorhad dat dat niet het geval was, haastte hij zich naar huis. Ik belde de verloskundige. Zij leek zich niet meteen zorgen te maken en adviseerde me om mijn tas te pakken, zodat ik naar het ziekenhuis kon. Ik raakte in paniek, ik kon niks meer, de bevalling was al begonnen.”
Als haar man komt aangerend, geeft ze hem de opdracht om de verloskundige nog een keer te bellen. “Ze moest hierheen komen. Toen ze hier eenmaal was, constateerde ze dat ik tien centimeter ontsluiting had en belde ze 112. Ondertussen begonnen de persweeën. De verloskundige herhaalde dat ik de weeën weg moest puffen en nog niet mocht bevallen.”
De ambulance is er in no time en brengt Arenda met spoed naar het ziekenhuis. “Ik bleef de weeën met moeite weg puffen.” Als ze de bevalkamer wordt ingereden, blijkt de hele kamer al vol te staan met mensen. “Het was heel heftig, ik raakte in paniek. Ik was maar 25 weken zwanger. Ik bleef herhalen: ‘De baby gaat dood, de baby gaat dood’. De gynaecoloog stond naast me. Ze stelde me gerust en hield mijn hand vast. Twee minuten later werd Willem geboren.”
Arenda kan nauwelijks beseffen wat er is gebeurd. “Het was een waas. Ineens was ik bevallen. Ik was in shock, maar toen ze met de couveuse voorbij kwamen rijden, realiseerde ik dat ons kindje echt geboren was.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Annelies is doula en begeleidt bevallingen op emotioneel niveau: 'Ik ben hiervoor geboren'
Het piepkleine baby’tje wordt meegenomen naar de NICU. “Hij ademde uit zichzelf, dat was een goed teken.” Het echtpaar wacht in een andere kamer tot ze naar hem toe mogen. “Toen we eindelijk naar hem toe mochten, ging het goed met hem. We kregen het advies om even te gaan rusten, we konden toch niks doen. Toen we even later terugkwamen stond de kamer vol met artsen. Dat kon niks goeds betekenen. En inderdaad: zijn situatie verslechterde. Willems bloeddruk wilde niet omhoog en het was niet duidelijk hoe dat kwam.”
Hoewel ze het liefst dicht bij hun zoon blijven, gaan ze ’s nachts op aanraden van de verpleegkundigen toch slapen. “Middenin de nacht werd ik wakker, ik wilde gaan kolven. Ik ging naar Willem toe en zag meteen dat het niet goed ging. Het bleek dat hij een klaplong had gehad. Dat was de reden dat zijn bloeddruk zo laag bleef.” Het is foute boel en ook Arenda’s man wordt erbij gehaald. “Ze wilden een drain plaatsten, maar dat lukte niet.”
De volgende ochtend krijgen ze te horen dat de artsen nog één poging doen, maar dat ze – als die mislukt – niks meer kunnen doen. “Ik zei tegen mijn man: ‘Ik denk niet dat hij het gaat redden’.” Maar het tegendeel is waar. “Het lukte! Ik kreeg weer een klein beetje hoop.” Maar als ze weer naar hun zoon toe mogen, staat de kamer opnieuw vol. “Zijn andere long was ook geklapt. De artsen gingen meteen in beraad.”
Ze kunnen niks anders doen dan afwachten en na minuten die uren lijken te duren, krijgen ze te horen dat het klaar is. “Ze konden niks meer voor hem doen. Onze wereld stortte in. Dit was het ergste wat ons kon overkomen. Ik begon te huilen. Mijn man werd dwars en boos, maar daarna kwam het besef dat het beter zou zijn zo. Willem zou geen kwaliteit van leven hebben als er nóg een drain geplaatst zou worden en we wilden niet dat hij zou lijden.”
De familie van Arenda en haar man komen naar het ziekenhuis zodat ze afscheid van Willem kunnen nemen. Als dat gebeurd is, trekken ze zich terug. “Willem werd op mijn borst gelegd en alle slangetjes zijn ontkoppeld. Hij maakte nog wat geluidjes en toen overleed hij. Willem heeft precies 24 uur geleefd.” Hij mag mee naar huis en wordt in een wiegje in de slaapkamer gelegd. “Vijf dagen later is hij in besloten kring gecremeerd.”
Arenda’s hart is in duizend stukjes gebroken. “Ik vond het moeilijk om de deur uit te gaan. Wilde nergens heen, bang om met andere mensen geconfronteerd te worden. Ik dacht dat er nooit meer licht aan het einde van de tunnel zou komen. Mijn man sleepte me er doorheen, hij praatte op me in en zei dat het weer beter zou worden. Als ik ergens naartoe moest, ging hij met mij mee. Daarnaast heeft hij twee dochters – van 10 en 13 – voor hen moesten we ook door.”
Na drie maanden raakt ze opnieuw in verwachting. “Dat gaf hoop. Ik ging weer vaker de deur uit. In het begin ging mijn man overal mee naartoe, maar op den duur liet ik hem in de auto wachten. Zo krabbelde ik langzaam weer op en leerde ik opnieuw om te genieten.”
Op 25 augustus wordt zoon Dean geboren. “Het was, door het verlies van Willem, geen zorgeloze zwangerschap, maar hoe verder ik kwam, hoe zekerder ik werd en hoe meer ik kon gaan genieten. Het gaat goed met hem en met ons. Natuurlijk maak ik me soms zorgen, maar op een manier zoals elke moeder die voor het eerst voor een baby zorgt dat heeft. Het leven is weer mooi, al is er een randje van verdriet dat wij altijd bij ons zullen dragen.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Manuela kon vlak voor keizersnede zelf geen adem meer halen: 'Bevalling was traumatisch'
