Arend is nog maar 2 jaar oud, wanneer zijn vader de gevangenis ingaat. “Toen ik 6 was, kwam hij weer vrij. Hij had goed gedrag vertoond in de gevangenis. Toch dreigde hij ons opnieuw iets aan te doen, en moesten mijn moeder en ik de getuigenbescherming in.”

Kelly de Vries over doorbraak coldcasezaak Maria: 'Mijn vader heeft het eerste zetje gegeven'Lees ook

Lang haar

De getuigenbescherming heeft veel invloed op Arends jeugd. “Ik moest lang haar gaan dragen. Op het oog leek ik gewoon een meisje. Ik wist niet beter. Als je vanuit huis meekrijgt dat je lang haar hoort te hebben en dat haar hoort te kammen, dan wordt dat gewoon. Ik mocht aan mensen ook niet mijn echte naam vertellen.”

Een deel van zijn jeugd brengt hij door in een blijf-van-mijn-lijf-huis: “Ik had mijn vrienden en vriendinnen in die opvang en klopte altijd bij iedereen aan. Dan vroeg ik aan de andere kinderen die daar woonden: ‘Komen jullie Calimero kijken?'”

Bij het ontbreken van zijn vader staat Arend op dat moment niet echt stil. “Als je een kind zonder vader bent, weet je ook niet wat een vader is. Je kunt hem dan ook niet missen.”

Kinderen verhuizen gemiddeld vier keer binnen jeugdzorgLees ook

Zelfmoordpoging

Arends moeder hertrouwt, maar ook deze man speelt geen vaderrol in zijn leven. “Hij had een alcoholprobleem en mishandelde mij. Op mijn twaalfde hertrouwde mijn moeder opnieuw. Ook deze man vernederde mij. Zo bond hij mij, bijvoorbeeld, vast aan de verwarming.”

“Op een gegeven moment heb ik hem teruggeslagen. Mijn moeder was daar niet bij.” De stiefvader van Arend doet aangifte tegen hem, en laat zijn moeder een verklaring afleggen. Op basis hiervan wordt Arend op 14-jarige leeftijd uit huis geplaatst.

“Ik zat in een internaat en had niemand meer. Ik had geen vrienden, werd in elkaar geslagen en meisjes vertelden mij dat ik lelijk was. Ze spuugden op mij.” Door alle ellende doet Arend een zelfmoordpoging, die gelukkig mislukt. “Kort hierna ontmoette ik mijn vriendin, met wie ik tot op de dag van vandaag nog steeds samen ben. Door haar wilde ik weer iets van mijn leven maken. Ook al werd ik op mijn achttiende – Jeugdzorg kon vanaf toen niks meer voor mij betekenen – dakloos.”

Klaar na 18 jaar? Het Vergeten Kind wil geen leeftijdsgrens bij jeugdzorgLees ook

Schuldgevoel

De band met zijn moeder is niet meer hersteld. “Mijn moeder zei altijd dat ik niks kon. ‘Je bent een moeilijk opvoedbaar kind, ik had nooit kinderen moeten nemen, je hebt mijn leven verpest.'”

“Ik heb nooit een voorbeeld gehad. Nooit een thuis. Ik ben echt niet altijd de makkelijkste geweest, maar ik was vooral een heel emotionele jongen die zijn moeder miste. De moord op mijn oom is niet mijn schuld geweest, dat weet ik nu. Maar als kind heb ik jarenlang gedacht van wel. Het is toch mijn vader die het heeft gedaan.”

Overheid heeft zorgplicht na huisuitzetting, maar laat flink wat steken vallenLees ook

De Stichting

In 2022 richt Arend de stichting Gamen voor Kinderen op. Hiermee geeft hij – onder de naam Cha Chi Versaci – spelcomputers cadeau aan kinderen die het moeilijk hebben. Ook organiseert hij gamekampen.

Hij weet namelijk zelf wat gamen voor uitkomst kan bieden wanneer je het moeilijk hebt. “Ik had jarenlang geen geld. Daardoor zat ik veel thuis. Toen ik op mijn 23e een PlayStation kon kopen, werd gamen een uitlaatklep voor mij. Door mijn verhaal te delen op bijvoorbeeld TikTok – iets wat niet altijd makkelijk is – help ik nu anderen. Kinderen komen naar mij toe om hun verhaal te vertellen.”

Kinderen bellen vaker naar Kindertelefoon met emotionele problemenLees ook

Er is één verhaal dat hem in het bijzonder is bijgebleven. “Twee ouders vertelden mij dat hun kind van 16 kanker had. Hij sliep elke nacht bij hen in bed, omdat hij bang was dat het zijn laatste nacht zou zijn. Van de een op de andere dag sliep hij weer in zijn eigen bed, is hij stage gaan lopen op zijn oude basisschool en wilde hij weer leven.”

“Hij vertelde aan zijn ouders dat hij mijn video’s had gezien op internet waarin ik zeg dat niemand jou kan vertellen dat je iets niet kan. Ik zal je iets leuks vertellen: deze jongen is nu al twee maanden schoon.”

Met de stichting eert hij ook zijn vermoorde oom. “Hij hield heel erg van gamen. Het enige wat ik nog van mijn oom heb is een Nintendo met twee rode knoppen. Bij elke spelcomputer die ik weggeef help ik niet alleen het kind dat ik ooit zelf was, maar geef ik ook een stukje van mijn oom mee.”

Sarita (26) over rouw na moord op haar vriend: 'Ik dacht: als ik zo doorga, ben ik er over halfjaar niet meer'Lees ook