Anniek Reijmer (33) is 19 jaar oud wanneer ze doodziek terugkomt van haar vakantie in Mexico. Ze belandt in een medische molen, maar de artsen weten niet wat er aan de hand is. Tot ze in 2012 haar bloed opstuurt naar een lab in Duitsland. Het is de ziekte van Lyme.
Jaren van ellende volgen. “Ik zat in een rolstoel en kon niet praten”, vertelt Anniek aan LINDA. tijdens de Week van de Teek. Volgende week komt haar boek Wonder (dat ik hier nog zit) uit.
Wat in 2009 een lekkere vakantie naar Mexico had moeten zijn, eindigt voor Anniek in een ramp. “Ik was heel uitgedroogd en werd steeds zieker. We dachten dat het een onschuldige tropische ziekte zou zijn en dat het vanzelf over zou gaan. Eenmaal thuis werd ik niet beter, dus stapten we naar de huisarts”, vertelt ze.
De huisarts denkt ook aan een tropische ziekte. Helaas ging het alleen maar bergafwaarts, dus moest Anniek allerlei testen doen. “Er kwam niks uit. Het liep vast. Het ging van het chronisch vermoeidheidssyndroom naar bloedarmoede, maar het bleek het allemaal niet te zijn. Mijn bloedwaardes waren niet goed, maar ze wisten niet hoe het kwam. Ondertussen gleed ik steeds verder weg. Ik kon steeds minder, was zo oververmoeid en had intense hoofdpijn en spierpijn. Fietsen naar het station ging niet, en mijn studie kon ik niet meer volgen.”
Jaren aan onderzoeken gaan voorbij, tot Anniek in 2012 hoort over een lab in Duitsland waar ze haar bloed naar opstuurt. Het blijkt de ziekte van Lyme te zijn. “Wanneer je langer dan een jaar besmet bent met Lyme, kan het chronisch worden. Dat was bij mij het geval. In Nederland wordt getest op antistoffen om de ziekte van Lyme te ontdekken. Inmiddels zat de ziekte al zo lang in mijn lijf, dat ik geen antistoffen meer aanmaakte. Daardoor testte ik in Nederland negatief en kon ik hier niet behandeld worden. In Duitsland, België en Amerika was mijn test positief. ”
Joanne was doodsbenauwd dat ze de ziekte van Lyme zou doorgeven aan haar kind
In 2015 takelt Anniek zó erg af, dat ze nog maar 37 kilo weegt. Ze kan niks meer. Niet praten, niet lopen, laat staan dansen, wat ze zo graag deed. “Ik moest een zonnebril op, want ik kon het licht niet verdragen. Geluid was ook te veel. Ik zat in een rolstoel en kon niet praten. Ik zat echt op het randje van de dood.”
In Amerika kon Anniek terecht in een kliniek voor een behandeling. Kort voor haar vertrek ligt ze tien dagen in Nederland in het ziekenhuis. Dit was ‘hels’. “Ik was zo verzwakt en kwetsbaar, en was in Nederland uitbehandeld. Ze dachten in het ziekenhuis dat ik anorexia had, maar ik wilde zó graag eten en aansterken. Het leek erop dat mijn lichaam ermee was gestopt.”
Ze kwam in contact met iemand die in Amerika werd behandeld voor de ziekte van Lyme. Dat was haar ‘laatste redding’. “Ik werd zes maanden lang behandeld in een kliniek in Amerika. Ze gingen alle mogelijke onderzoeken doen en maakten een behandelplan. Het was een combinatie van reguliere hulpmiddelen en medicatie, zoals antibiotica, en natuurlijke middelen, die ze iedere week baseerden op de bloedcontroles”, vertelt ze.
Het was heel intensief voor haar lichaam. “Ik kreeg één of twee infusen per dag, dus had ik een PICC-lijn in mijn arm. Daar werden dagelijks de infusen op aangesloten. Mijn moeder en mijn vriend van destijds gingen iedere dag mee naar de kliniek. Ik sterkte aan, maar zat nog steeds in een rolstoel.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Anniek in de kliniek in Amerika.
Na zes maanden keert ze terug naar Nederland. “Er volgde een periode van rust. Als je een half jaar lang zo intensief behandeld wordt, moet je lichaam rust krijgen. Ik merkte dat de behandeling nog helemaal doorwerkte. We wilden eigenlijk terug naar Amerika, maar het geld was echt op. Toen ben ik in 2017 in behandeling gegaan bij een natuurgeneeskundige arts in Hilversum. Daar ging het steeds beter met me.”
Anniek ging er wekelijks naartoe. “Het lukte me om stapjes uit de rolstoel te zetten. Na twee jaar kon ik stukjes wandelen. Ik heb daar – letterlijk – stappen gezet.”
Het is de Week van de Teek, wat Anniek heel belangrijk vindt. “Zo’n week zet iets in gang. Je hoort erover op het nieuws en leest erover in de krant. Hopelijk zet dat iets aan. Mensen moeten beseffen dat een tekenbeet echt gevolgen kan hebben.”
Gevaarlijke nieuwe tekenziekte rukt op: in deze landen moet je uitkijken
Anniek heeft een boek geschreven, waarin ze haar ervaringen deelt. Ze heeft een duidelijk doel. “Áls het je overkomt, is het belangrijk dat je altijd zelf de regie blijft houden. Dat is de boodschap die ik wil brengen. Blijf bij je gevoel, dat heeft het bij het juiste eind. Het klinkt cliché, maar het heeft mijn leven gered dat ik mijn eigen weg ben gaan volgen. De artsen in Amerika zeiden: ‘Het is een wonder dat je hier nog zit.’ Vandaar mijn boektitel Wonder (dat ik hier nog zit).”
Nu heeft Anniek nog iedere vier maanden een controle. “Aan de hand daarvan kijken we wat voor behandeling ik nodig heb. Het kan naast mijn leven bestaan, maar het is altijd aanwezig. Ik wil zeggen dat het goed gaat, maar er zitten nuances in, want wat is goed? Ik kan wel een heleboel weer doen, maar dat komt meer omdat ik precies weet wat ik nodig heb. Maar als je in een rolstoel zat en niet kon praten, gaat het al snel goed.”
undefined
