Annick van Werven (42) leidt een gelukkig bestaan. Maar als ze 5,5 jaar geleden een telefoontje krijgt, verandert haar leven voorgoed. Haar dochter Fleur heeft een ongeluk gehad met een grasmaaier. Een paar dagen later overlijdt ze.
Annick draagt het verdriet nog elke dag met zich mee.
“Fleur was een vrolijk en avontuurlijk meisje”, vertelt Annick liefdevol. “Ze zat in groep drie en was de wereld aan het ontdekken. Ze ging graag op onderzoek uit.” Moeder en dochter doen veel leuke dingen samen. “Bijvoorbeeld naar de speeltuin, dan gingen we op de fiets en racete ze als een malle voor me uit. Fleur was altijd in voor gekkigheid.”
Maar op een ogenschijnlijk normale woensdagochtend slaat het noodlot toe. “Fleur was samen met andere kinderen aan het spelen op een openbaar grasveldje naast haar school. Op dat moment was daar ook een man van de gemeente het gras aan het maaien. Hij had al stilgestaan, naar de kinderen gezwaaid en ze weggestuurd. Ze gingen braaf aan de kant, maar hij had niet door dat Fleur nog achter hem stond. Toen hij naar achteren reed, raakte hij Fleur en kwam ze onder de grasmaaier terecht.”
De man twijfelt geen moment en doet wat hij kan. “Hij heeft Fleur gereanimeerd en er kwam direct een ambulance en een traumahelikopter met trauma-arts.” Als dat gebeurt, is Annick nog nietsvermoedend aan het werk. “Ik kreeg een telefoontje. Er was paniek. Ik moest meteen komen. Maar het leek me niet handig om naar de plek te komen waar het ongeluk was gebeurd, dus ben ik rechtstreeks naar het ziekenhuis gegaan.”
Als Annick daar aankomt is het nog niet bekend hoe zorgelijk Fleurs situatie is. “Het lichamelijke letsel viel mee, maar het was afwachten wat er in haar hoofdje zou gebeuren.” Fleur is niet bij bewustzijn. “We wisten dat ze bekneld had gezeten, maar niemand wist precies hoe lang. Het was afwachten of haar hersenen zouden opzwellen en of en in hoeverre haar hersenen beschadigd zouden raken.”
Het meisje moet van Zwolle worden overgebracht naar het ziekenhuis in Groningen waar een kinder-intensive care is. “Een MRI-scan zou duidelijkheid kunnen geven, maar haar hoofd moest eerst zoveel mogelijk rust krijgen.”
Annick leeft in een roes. “Ik had het idee dat mijn lichaam mijn gevoel uitschakelde als het te veel werd. Ik kwam in een overlevingsmodus. Besefte niet helemaal wat er gebeurde, en was vooral bezig met dingen regelen. Het was heel onwerkelijk.”
Tekst gaat verder onder de foto’s.
“Er was mij uitgelegd dat de pupillen vergroten als de druk in het hoofd oploopt, maar dat had ik niet meekregen. Er gebeurde zoveel. Daardoor had ik in eerste instantie niet door dat het zaterdag de verkeerde kant op ging. Er moest actie worden ondernomen, maar nog steeds hadden we geen idee hoe groot de druk was, dus moest eerst de MRI-scan gedaan worden.”
Annick en haar ex-partner kunnen niks anders doen dan afwachten. “Ik was doodmoe, maar we moesten in het ziekenhuis blijven. Uiteindelijk werden we om 22.30 uur meegenomen voor een gesprek en kregen we te horen dat het niet meer goed zou komen. Ik stortte in. Je hoopt op duidelijkheid, maar dit was niet de duidelijkheid die we wilden. Het leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Eerder hadden we al gezien dat ons leven voorgoed zou veranderen, maar met dit scenario – dat ze het niet zou overleven – had ik geen rekening gehouden.”
Hoe de dagen na het slechte nieuws eruit zullen zien, weet ze op dat moment niet. “We wilden het niet onnodig rekken door medicatie te blijven bijpompen. Het zou toch niet goed meer komen. Uiteindelijk hebben we maandag allebei nog even bij haar in bed gelegen, net als onze zoon Job. Onze ouders kwamen en om half acht is ze overleden.”
Annick moet van alles doen en regelen. “We wilden een zo mooi mogelijke uitvaart voor haar regelen.” Maar pas daarna daalt het nieuws écht in. “Mijn toenmalige partner en ik zaten midden in een verbouwing, maar ik wilde dat de keuken niet gedaan werd. Dat wilde ik zelf doen. Zo had ik wat om handen, was er een reden om in actie te komen. Al waren er ook dagen waarop ik alleen maar op een stoel kon zitten en dacht: laat allemaal maar, het heeft geen zin.”
Vlak na het overlijden krijgt ze therapie, maar een jaar geleden besluit ze dat weer op te pakken, omdat het toch niet af is. “Toen ben ik met traumaverwerking begonnen. Ik had nog te veel spanning. EMDR heeft me enorm geholpen. Dat mijn vader overleed, was erg heftig, maar ik ben blij dat ik toen therapie had. Dat heeft me ook daarbij geholpen. Het kost veel tijd en energie, maar ik merk dat ik steeds beter met me gaat. Al heb ik nog steeds momenten waarop ik terugval, alleen tegenwoordig herstel ik sneller.”
Annick deelt haar verhaal ook in het boek Vier handen op een lege buik, geschreven door Bjorn Visser. Naast het verhaal van Annick staan daarin nog elf verhalen van ouders over het verlies van hun kind(eren) en de impact die dit op hun relatie heeft. Bjorn verloor zijn tweeling en richtte daarna stichting Rouwkost op. Vier handen op een lege buik is vanaf vandaag te bestellen via Rouwkost.nl.
Dit bericht op Instagram bekijken
Claire verloor dochter Lieke toen ze slechts paar weken oud was: 'Wist niet hoe ik moest rouwen'
