Annemarie loopt – zo blijkt later – al elf maanden rond met een hernia als ze na een bootcamp-les ineens voelt dat haar rug strak staat. Een operatie wordt in Nederland afgeraden, terwijl ze qua levenskwaliteit steeds meer inlevert.
Zo’n twee weken geleden nam Annemarie het heft in eigen hand en vertrok ze naar een kliniek in het Duitse Keulen, waar ze wél is geopereerd.
“Ik heb geen idee waarom ik een hernia heb gekregen”, steekt Annemarie van wal. “Gewoon pech, waarschijnlijk. Ik pas ook helemaal niet binnen het profiel: ik ben jong, gezond, ik sport graag… De huisarts dacht eerst dat ik spit had, maar uit een MRI-scan bleek het een heftige hernia te zijn. Je zou denken dat alleen oudere mensen die overkomt, maar in dit traject ben ik genoeg vrouwen van mijn leeftijd tegengekomen.”
Volgens Annemarie begon de ellende met rugpijn, die langzaamaan uitstraalde naar haar armen en benen. “Ken je het gevoel als je je elektrische botje stoot? Dat voelde ik door mijn hele lichaam. Ik probeerde ondanks alles wel op de hometrainer te zitten en de hond uit te laten, maar dat ging na een tijdje niet meer. Ik had zoveel pijn dat ik dagen in bed heb gelegen. De schaamte was groot, ik liep enorm krom. Daarom hield ik mensen ook buiten de deur en zat ik uiteindelijk vier maanden alleen thuis. Ik heb toen echt de bodem geraakt.”
Ondertussen krijgt Annemarie te horen dat haar probleem vanzelf over moet gaan – ze is immers jong – en krijgt ze medicatie als diclofenac mee. “Mijn artsen maakten me bang voor een hernia-operatie, die zou uiteindelijk meer leed veroorzaken. Terwijl, wat had ik te verliezen?”
“Van de sterke vrouw die ik ooit was, was niets meer over. Ik had geen leven meer. Ik heb nooit eerder zulke gedachten gehad, maar van mij hoefde het niet meer op een gegeven moment. Zelfs een avondje eten bij mijn broer en schoonzus was me te veel. Als ik dan opstond uit mijn stoel en naar de auto liep, schreeuwde ik het uit van de pijn. Plassen ging ook moeizaam. Niet alleen omdat ik niet zelf kon lopen, maar ook omdat mijn blaas werd bekneld door de hernia. Werken lukte ook niet meer.”
“Uiteindelijk ontdekte ik via-via een kliniek in Keulen, waar een Nederlandse arts en zijn zoon werken”, gaat Annemarie verder. “Toen ik daar was, zat de wachtkamer propvol Nederlanders. Allemaal mensen die al heel lang met hun hernia rondliepen.”
Inmiddels is het elf dagen geleden dat de 27-jarige is geopereerd. “Al zodra ik wakker werd, was er nog maar één tiende van mijn pijn over. Zo fijn! Ik werd om vier uur wakker en om zes uur liep ik al tien minuten buiten. Langer dan ik in maanden had gedaan. Ik heb niet voor de operatie hoeven betalen overigens: dat werd gedaan door mijn verzekering.”
“Momenteel ben ik aan het revalideren en pak ik mijn werk weer op”, vertelt Annemarie. “Ik heb zin om weer te reizen, te wandelen met de hond… Gewoon weer echt te leven.”
Fysiek gezien gaat het beter met haar, maar mentaal heeft ze nog wel een klap te verwerken. “Ik ben het vertrouwen in mijn lichaam kwijt. Ik ben bang dat de pijn weer terugkom en denk bij alles wat ik doe: kan ik dit wel doen, gaat het dan niet fout? Dat zal tijd nodig hebben.”
Annemarie wil andere mensen met vergelijkbare hernia-problemen meegeven niet met de pijn te blijven rondlopen. “Ik heb me heel lang alleen en onbegrepen gevoeld, maar weet dat je niet alleen bent. Het is niet normaal om met zulke heftige pijn te blijven rondlopen. Zoek hulp, ook buiten je eigen ziekenhuis. Ik heb mijn leven weer terug.”
Hoe Henriët (31) na haar hernia dertig kilo afviel zonder al te veel te sporten
