Anneloes Vos

Vos was al medisch onderzocht om te kijken of ze geschikt was als nierdonor toen een collega haar op de oproep wees. “Mijn collega wist dat ik anoniem mijn nier wilde doneren.”

Die wens kwam niet als donderslag bij heldere hemel. “Een aantal jaar geleden overleed mijn oom op tachtigjarige leeftijd aan acuut nierfalen. Omdat er ook een hoop andere dingen speelden, was er niks meer aan te doen. Maar ik besefte dat er veel zieke mensen zijn die nog wel een kans hebben.”

Nier doneren

En net als ze onder meer de bloedtest, het urineonderzoek en de hartfilmpjes achter de rug heeft, en artsen haar hebben verteld dat ze gezond genoeg is om één van haar nieren af te staan, stuit ze op het verhaal van Mertens. “Ik heb haar een berichtje gestuurd waarin ik vertelde dat ik dezelfde bloedgroep heb, en dat ik was goedgekeurd als donor.”

“De avond daarna hebben we gebeld. Dat was indrukwekkend. Ik kon horen dat ze ziek was. Ze kwam kwetsbaar over, vermoeid. Ik realiseerde me dat het een kwestie was van leven of dood. Dat vond ik heftig. Ze was 32, in de bloei van haar leven. Ze woonde in Amsterdam, had een leuke baan bij een communicatiebureau. Het leven lag aan haar voeten. En dan ineens word je ziek, verander je in een vogeltje dat het koud heeft en niks anders kan dan op de bank zitten.”

Lees ook
Een bak geld krijgen voor het doneren van je nier: dé oplossing voor het tekort aan donoren?

Niertransplantatie

Een kruisproef in het ziekenhuis moest uitwijzen of de twee daadwerkelijk een match waren. “Dat bleek zo te zijn. Ik mocht het haar vertellen. Ze was met haar zus aan het winkelen toen ze de telefoon opnam. Ik vertelde: ‘Ik heb een cadeautje voor je. Je krijgt mijn nier.’ Toen is ze in een warenhuis op een trappetje gaan zitten en kon ze haar tranen niet bedwingen. Zó blij. Ook ik had natte ogen.”

Twee weken later stond de operatie gepland. “Bang was ik niet. Natuurlijk zijn er redenen om het niet te doen. Zo heb ik twee kinderen. Als zij ooit een nier nodig hebben, kan ik ze die overduidelijk niet geven. Maar als dit ooit het geval is, staat er vast iemand uit onze vrienden- en kennissenkring op. Misschien is de techniek tegen die tijd wel zo ver dat ze een kunstnier kunnen krijgen. En als ík ooit een nieuwe nier nodig heb, sta ik bovenaan de wachtlijst voor een nieuwe nier, omdat ik er één heb gedoneerd.”

Zenuwpijn

Vos is vol vertrouwen, al bekruipt haar op de dag van de operatie een onbestemd gevoel. “Ik besefte dat ik me de volgende dag ziek zou voelen, terwijl ik hartstikke gezond ben. Ik was wel een beetje bang voor complicaties. Je geeft toch de controle uit handen.”

De twee vrouwen, die kort daarvoor nog met elkaar afspraken en het verrassend goed met elkaar kunnen vinden, appen nog even. “Lotte had de nier Kees genoemd, haha. Ik stuurde haar nog: ‘Vandaag ligt Kees nog bij mij in bed, maar morgen ligt hij bij jou’.”

Lees ook
Simones niertransplantatie gaat niet door wegens corona: ‘Ik wil m’n oude leven terug’

Als Vos haar ogen open doet, blijkt de operatie succesvol. Het lichaam van Mertens lijkt de nier te accepteren. “Het herstel was pittig en kostte tijd. De eerste weken kon ik niks zonder hulp en ik had last van zenuwpijn. Erg vervelend, maar niet meer dan dat.”

Gouden nier

Ze herstelt goed en merkt vandaag de dag geen verschil. Ze is even gezond en fit met één nier als dat ze was met twee. “Het enige verschil is dat ik nu door het leven ga met een mooi, geheeld litteken.” Het leven lacht Mertens weer toe. “Ook zij holt de trap gewoon de trap weer op.”

“Vorig jaar, een jaar na de operatie, wilde ze langskomen. Ze deed me een gouden ketting met een klein niertje eraan cadeau. We hebben even lekker zitten brullen met zijn tweeën en daarmee hebben we het proces afgesloten. We hebben een bijzondere band. Ze voelt als familie. Eens in de paar weken appen we even.”

Goed voorbeeld doet volgen. “Ik hoop dat meer mensen hun nier afstaan. Jaarlijks sterven zo’n 600 mensen die op de wachtlijst staan voor een nieuwe nier, omdat ze niet op tijd in aanmerking komen voor een nieuwe. Maar inmiddels hebben zeker tien mensen zich door het verhaal van Lotte en mij laten inspireren en zich opgegeven als nierdonor.”

Lees ook
Lexie (4) leeft dankzij een nier van haar oma – en die kwam nét op tijd