Anne Hiddink-van Spreeuwel (38) is in 2016 met haar gezin op vakantie als ze haar zoon Simon (1,5 jaar) plotseling levenloos aantreft in bed. Wiegendood. De precieze oorzaak is nu, vijf jaar later, nog steeds onbekend.
Anne deelt nu haar verhaal om aandacht te vragen voor wiegendood. “Het klinkt als een kwaal uit je oma’s tijd, dat weet ik, maar het bestaat écht nog. Ik ben nu een moeder die elke dag haar kind moet missen, en ik gun niemand een lidmaatschap van die club.”
In mei 2016 is het gezin met de rest van hun familie op vakantie in Portugal. ’s Avonds na het eten wil Ferdinand zijn zoon wakker maken, maar hij treft Simon slap aan in zijn bedje. Schoonzus en opa reanimeren, opgevolgd door vier ambulancebroeders, maar het is te laat: Simon overlijdt.
Portugees medisch personeel kan geen onderliggende afwijkingen vinden bij de kerngezonde baby, ook in Nederland vindt men niets. Pas drie jaar later zijn alle genetische onderzoeken echt afgerond, met één conclusie: er is geen duidelijke doodsoorzaak. Wiegendood.
Men spreekt van wiegendood als een gezond kind plotseling en onverwacht overlijdt en er achteraf geen afwijkingen kunnen worden vastgesteld die het overlijden kunnen verklaren. Slapen in de buikligging wordt hier vaak mee in verband gebracht. In Nederland gebeurt het relatief weinig, jaarlijks zo’n tien tot vijftien keer, maar het komt dus zeker nog voor.
Anne is actief lid van Stichting Wiegedood en maakte hiermee onlangs een film over wat haar, en andere gezinnen, is overkomen. Ze vertelt: “Het is ergens een goed teken dat wiegendood niet on top of mind is bij veel mensen, omdat het weinig voorkomt. Ik dacht er zelf ook nooit aan, tot het mijn Simon overkwam. Resultaten van onderzoeken rondom wiegendood staan meestal in medische tijdschriften, niet bij ouders. En juist zíj moeten het weten. Met deze film hoop ik daar iets aan te veranderen.”
De trailer van Anne’s film:
Na de dood van Simon loopt Anne jarenlang rond met een schuldgevoel. Wat heeft ze gemist? Had ze dit kunnen voorkomen? Vijf jaar later heeft ze hier nog steeds wel eens last van. “Eerst overspoelde het me, nu komt het vooral opzetten op bepaalde momenten. Verjaardagen, sterfdagen, of als mijn zoons Floris (4) of Oscar (2) iets mankeren. Ik denk dan meteen: ben ik een slechte moeder? Hoe kon ik missen dat er eentje viel in de speeltuin? Ik praat erover met een professional, maar ik denk dat het nooit helemaal weggaat.”
Ze doet haar uiterste best om geen ‘helikoptermoeder’ te worden die elke beweging van haar kroost monitort. Het gaat haar steeds beter af, vertelt ze. “Toen bleek dat Floris en Oscar allebei buikslapers waren, was dat erg spannend. Hun wiegjes stonden extra lang bij ons op de kamer. Ik luisterde elk kwartier wel even of ze nog ademhaalden. Bij het minste of geringste schrik je. Maar dat kwartier werd gelukkig een half uur, tot een uur, tot een hele nacht… het heeft gewoon tijd nodig.”
Anne, Ferdinand en hun zoons Floris en Oscar. (Beeld: Madeleine Bolle)
Een écht onbezorgde moeder zal ze nooit meer zijn, vertelt Anne, maar ze hoopt dat haar zoons nog vaak thuis zullen komen met blauwe plekken en schaafwonden. “Gewoon door lekker te spelen als normale kinderen.”
Simon maakt nog elke dag onderdeel uit van het gezin Hiddink. Er brandt een kaarsje naast zijn foto en op zijn verjaardag gaat het gezin iets leuks doen. Wat er precies met hun broertje is gebeurd, weten Floris en Oscar nog niet.
Anne: “Floris schrijft in zijn vriendenboekjes steevast dat hij twee broers heeft, al zie je hem dan soms denken: dit is raar. Dan praat ik er met hem over, zonder al teveel in detail te gaan. Dat is voor later. Maar ze weten allebei absoluut wie Simon is.”
Anne’s hoop is dat (jonge) moeders en vaders zich blijven realiseren dat buikslapen een risico is. Ook op je eigen borst. “Op social media zie je steeds vaker mensen die lekker met hun baby’s op de borst liggen, samen op de bank of in bed. Dat is echt riskant, zéker als je zelf ook in slaap valt. Blijf opletten, dit is het risico niet waard.”
Om het risico op wiegendood te verkleinen zijn er een aantal factoren waar je rekening mee kunt houden. Laat je baby op de rug slapen, bij voorkeur in een trappelzak (die maakt het voor jonge baby’s moeilijker om te draaien). Leg je kind in een eigen wieg op je kamer, niet in je eigen bed, en zorg ervoor dat er geen dekens, kussens of knuffels zijn die tegen het hoofd aan kunnen liggen.
Anne geeft toe dat er verder nog heel veel onduidelijk is rondom wiegendood, maar ze blijft zich inzetten voor preventie. “Wat we al wél weten, schreeuw ik het liefst van de daken. Ieder overleden kind is er een te veel.”
Anne’s volledige film over wiegendood is te bekijken via het Instagram-account @seefspot.
Met baby in één bed slapen versterkt band tussen moeder en kind niet
