De zoon van Annemiek Valent, Gian, zou deze week 25 jaar oud zijn geworden. Hij overleed in 2015 tijdens een auto-ongeluk. Annemiek kwam daar zelf als ambulancemedewerker ter plaatse.
Valent (51) schreef een boek dat onlangs uitkwam over deze traumatische gebeurtenis: En dan is het jouw kind. Het verhaal is een getuigenis van die avond en een ode aan Gian, maar óók een waarschuwing aan anderen.
Op 21 november 2015 komt er op een verder rustige nacht een melding binnen bij de Amsterdamse Ambulance: ‘Auto tegen een boom, in brand, slachtoffers?’ Als Annemiek Valent ter plaatse komt, herkent ze de zilvergrijze auto van haar ex-man. Een snelle blik op de nummerplaat bevestigt haar vermoedens. Wanneer de politie vervolgens vertelt dat de auto op naam van haar ex staat, zakt Valent gillend door haar benen.
Maar al snel blijkt dat er helemaal geen 53-jarige man in de auto zit. De mededeling van de politie dat het niet om haar ex-man gaat, dringt in eerste instantie niet tot haar door. Het slachtoffer blijkt niet haar ex te zijn, maar hun 19-jarige zoon Gian. Een agent laat de tweede ambulance die ter plaatse komt blijven, ook al is Gian niet meer te redden. De medewerkers krijgen de belangrijke taak om hun gebroken collega geen moment uit het oog te verliezen.
Na de dood van haar zoon staat Valents wereld op z’n kop. “Alles gebeurde in een roes, je wordt geleefd. Ik moest in een paar dagen een begrafenis regelen en ik was gigantisch getraumatiseerd. Ik veranderde in een detective die precies wilde achterhalen wat er die bewuste avond was gebeurd. Een eerste stap was het laten repareren van Gians telefoon. In zo’n klein telefoonreparatie-winkeltje stond ik te wachten of hij weer aan zou gaan. Een nieuw scherm was 130 euro. Heel gek, maar dat detail staat me nog zo goed bij”, vertelt ze.
De telefoon kan gemaakt worden en daarin vindt de ambulancemedewerker bijna alle informatie die ze wil weten. Ze leest gesprekken over drugs en alcohol, en ontdekt dat haar ex het goed vond dat Gian de auto leende. En dat terwijl hij geen rijbewijs had. Die bewuste avond heeft Gian om drie uur uur ’s nachts de auto gepakt om nog even naar wat vrienden te gaan. Een fataal besluit, zo blijkt achteraf. “Ik heb dat mijn ex dat nooit kunnen vergeven”, verzucht Valent.
Ook spreekt de ambulancemedewerker met de jongen die 112 belde. “Dat is volkomen uniek en was alleen mogelijk door mijn korte lijntjes bij de hulpdiensten. Die jongen vertelde dat Gians ogen nog open waren toen hij hem vond, maar mijn collega’s zeiden dat ze dichtzaten. Het letsel was zodanig dat hij het ongeluk niet had kunnen overleven, maar hij moet dus ergens nog op gereageerd hebben. Het is een vraag waar ik voor altijd mee zal zitten.”
Gian was een aimabele vent met veel vrienden. “Hij maakte op feestjes altijd de frituurhappen. Het was een ontzettend lieve jongen met een mooie lach. Hij was nooit boos en zei altijd braaf als ik hem ergens op aansprak: ‘Já mam’. Op z’n begrafenis waren 330 mensen aanwezig. Gisteren kwamen twee vriendinnen van Gian om een exemplaar van het boek op te halen. Ik had ze al eerder gezien bij het graf, daar stonden ze toen stilletjes te huilen. En nu dus weer in mijn woonkamer.”
Het echte rouwen is voorbij, maar ze mist haar zoon nog elke dag. “Ik word vaak geconfronteerd met het gemis. Een gek moment was bijvoorbeeld het jaar dat mijn zoon Roan ouder werd dan zijn broer. Toen moest ik uitleggen dat mijn kinderen 19 en 21 waren, maar dat die van 19 de oudste was.”
Een half jaar na de dood van Gian gaat Annemiek Valent voorzichtig weer aan het werk. Het traumatische ongeluk gebeurde weliswaar tijdens haar dienst, maar ze was vastbesloten om haar werk weer op te pakken. “Dit vak is mijn passie. Gian was apetrots op het werk dat ik deed. Dat is mijn drijfveer geweest en ik heb me daarin vastgebeten.”
Ze maakt gebruik van therapie om de gebeurtenissen van die avond te verwerken, zodat ze weer haar vak kan uitoefenen zonder constant aan die fatale avond te denken. Een psycholoog geeft het advies om het ongeval van zich af te schrijven. En dat doet ze. Eerst in een ambulancevakblad, later in de vorm van een boek waarin ze onder meer de verhalen van hulpleners verzamelt die aanwezig waren die fatale nacht.
Naast beschrijven wat er die nacht gebeurde, wil Valent in haar boek een belangrijke boodschap meegeven. “Jongeren denken dat ze onsterfelijk zijn, maar door mijn werk zie ik van alles voorbijkomen. Van mensen achter het stuur met een lachgastank tot jongens zonder helm op opgevoerde scooters.”
Levensgevaarlijk, want een ongeluk zit in een klein hoekje.”Een smak op de stoeprand en het is maar de vraag of je weer opstaat. En dat wens ik niet niemand toe.”
En dan is het jouw kind is in gelimiteerde opgave verkrijgbaar via Uitgeverij Mension en in de betere boekhandels.
Lees ook
Bang om te rijden in de sneeuw? Sommige automobilisten zijn altijd angstig
