Eetbuien

“Het begon toen ik nog net geen achttien was en op kamers ging”, vertelt Brantsen. De Zoetermeerse denkt terug aan hoe ze had uitgekeken naar het wilde, Amsterdamse studentenleven: “Na college de kroeg in en daarna zó je bed in rollen. Dat leek me nou fantastisch.” Dat rollen gebeurde uiteindelijk met de tram naar Duivendrecht en ook de studie viel tegen. “Ik kon mijn draai niet vinden en kreeg al snel een gevoel van eenzaamheid.”

Brantsen zocht troost in eten, waardoor ze een paar kilo aankwam. “Ik at niet gewoon ‘lekker een paar koekjes’, maar echt totdat ik misselijk werd.” In het voorjaar wilde de inmiddels achttienjarige een nieuw begin maken. Ze startte met sporten, at gezond en kwam zo al snel terug op haar oude gewicht. “Omdat ik gezonder leefde, voelde ik me natuurlijk een stuk beter. Dat wilde ik graag vasthouden en zo slopen verkeerde gewoontes er langzaam in.”

Eetstoornis

Brantsen was nog steeds niet gelukkig in Amsterdam, maar hoewel niemand haar pushte, was er “geen haar op haar hoofd die eraan dacht te stoppen”. Ze zocht de controle in het eten. “Ik werd op een gegeven moment bang voor eten. Ik zag het als vergif; een bord pasta was het engste van het engste. Bizar, hè? Ik kan het me nu ook niet meer voorstellen.”

Brantsen kwam in een depressie terecht en na een periode van concentratieproblemen, paniekaanvallen en huilbuien stopte ze met school en ging ze terug naar huis. Na een aantal weken werd ze opgenomen in een anorexiakliniek. “Ik vermijd met opzet hoeveel kilo ik op welk moment woog, omdat het anderen kan triggeren. Laten we het erop houden dat ik een flink ondergewicht had en erg zwak was.”

Kliniek

De kliniek bracht Brantsen niet wat zij ervan hoopte. “Ik nam de eetgestoorde trucs van andere meiden over en het ging alleen maar slechter met me.” In plaats van de negen maanden vol te maken, besloot ze na twee maanden niet meer terug te komen. “Super gevaarlijk, natuurlijk”, ziet ze nu in. Maar het bleek voor haar de goede keus. “Wonder boven wonder kwam ik bij een heel goede psycholoog terecht. Voor het eerst sinds jaren had ik een gesprek van mens tot mens, in plaats van van psycholoog tot eetstoornis.”

Brantsen ontdekte dat een doel in haar leven haar houvast gaf. Ze begon aan een nieuwe studie en ging weer op zichzelf wonen. Ook kreeg ze hulp uit onverwachte hoek. “Ik had inmiddels een kitten, zodat ik wat minder alleen was thuis. Toen ik zag hoe gemakkelijk, puur vanuit instinct en zonder gedoe zij haar kattenvoer at, zette dat me aan het denken. Haar relaxedheid inspireerde me en ik besloot telkens als zij at, mee te eten.”

Zwanger

Wanneer Brantsen zich weer helemaal goed ging voelen, vindt ze moeilijk te zeggen. “Er was geen eindfeest met een diploma”, zegt ze lachend. “Ik denk dat het na de kliniek zo’n drie jaar duurde tot het goed met me ging. En nog twee jaar langer tot ik echt helemaal niet meer over eten nadacht.”

Inmiddels geniet de presentatrice weer van eten en is ze niet meer bezig met haar lichaam. “Ik ben nu zwanger en krijg net een buikje. Daar kan ik alleen maar van genieten. Ik draag ‘m met trots.” Ook met de studie en carrière is het goed gekomen. Wat heet: de Zoetermeerse is inmiddels een van de gezichten van het NOS Journaal.

Nu Brantsen bekend is vindt ze het belangrijk om ook de zwaardere periodes uit haar leven bespreekbaar te maken. “Ik merkte dat ik dat telkens ontweek in interviews omdat er zo’n taboe op ligt. Het voelde als een geheim dat ik bij me droeg. Hoe spannend het ook was, het leek me goed om erover te gaan praten.”

Lees ook
Amber Brantsen is terug op tv en showt haar babybuik: ‘Twee man sterk’

Levensbedreigende ziekte

Wat zou Brantsen mensen die nu met een eetstoornis kampen mee willen geven? “Weet dat dit een levensbedreigende ziekte is”, begint ze. “Zoek hulp. Ik heb zolang gedacht dat ik mezelf wel zou redden, maar ik werkte mezelf daarmee alleen maar verder de vernieling in.” Brantsen raadt mensen aan om het onderwerp, wederom, bespreekbaar te maken. Ook als het jezelf niet aangaat. “Vraag ernaar als je merkt dat iemand afvalt of anders met eten bezig is. Benoem het op een zachte en meelevende manier. Blijf daarbij de persoon zien, niet alleen de eetstoornis.”

Dat iemand naar wie dagelijks honderdduizenden Nederlanders kijken open over haar eetstoornis vertelt, heeft duidelijk effect. Brantsens boek ligt nog niet in de winkel of ze krijgt al vele reacties van vrouwen die het fijn vinden dat ze haar verhaal doet. Een van die berichten was extra speciaal. “Een vrouw stuurde me een foto uit een wachtkamer met daarbij: ‘Door jouw verhaal heb ik toch de telefoon gepakt en een intake ingepland.’ Nou, dat vond ik zó bijzonder. Eigenlijk is het nu al geslaagd.”