Voor Amanda Kooijman – van Duinen (39) was haar vader altijd haar held. Als hij in 2017 plotseling overlijdt, is dat dan ook een grote klap. Gelukkig is daar haar hond Ollie.
“Hij is mijn lichtje in donkere dagen”, zegt Amanda.
Amanda vond steun bij haar Franse bulldog na overlijden vader: 'Een lichtpuntje'
Gemis
“Mijn vader was nog niet klaar om dood te gaan”, verzucht Amanda. “Het is zo cru om iemand zo te zien, terwijl-ie nog zoveel plannen had. Ik krijg gelijk een brok in mijn keel als ik eraan denk. Mijn vader was pas zeventig. Hem verliezen was pijnlijk, maar het gevoel van gemis is pas echt onbeschrijfelijk.”
Als Amanda’s vader met longkanker wordt gediagnosticeerd, geeft de oncoloog hem nog twee à drie jaar. “De chemotherapie ging gelukkig goed. Op een dag moest mijn vader een bloedtransfusie ondergaan en toen ging het mis. Ik geloof dat zijn kaliumniveau niet goed was. De foto’s van zijn longen leken wel het sterrenstelsel, alles lichtte op. Het was altijd mijn grootste angst om hem te verliezen en nu werd die werkelijkheid. Alleen gebeurde dat al vier maanden na zijn diagnose, in plaats van de voorspelde twee à drie jaar.”
“Ik was er kapot van. Hij was mijn alles”, vertelt Amanda geëmotioneerd. “Maandenlang kon ik niks. Niet opstaan en niet functioneren. Alles was kapot en ik had allerminst het idee dat het ooit beter zou worden.”
Troostende hond
En dan krijgt de tatoeëerder een Franse bulldog cadeau van vrienden, nog voor haar huwelijk. “Niet per se iets wat je iemand zomaar cadeau geeft, maar volgens mijn man had ik dit echt nodig. En dat klopt wel. Ik weet nog dat we ‘m hadden opgehaald en ik de hond in de auto aankeek. Toen wist ik: dit is echt mijn vriendje. Het was liefde op het eerste gezicht.”
“Ollie – zo hebben we de hond genoemd – zorgt ervoor dat ik mijn bed uit moet en laat me lachen als hij weer klungelig is. Ik ben vaak ’s ochtends verdrietig om de dood van mijn vader. Dan kan Ollie me aankijken van: het komt wel goed. Het klinkt stom, maar ik voel dat er een stukje van mijn vader in Ollie zit. Die hond is mijn lifeline met hem. Onze band is heel intens.”
Avontuur
“Wat die hond voor mij betekent, is niet in woorden uit te drukken. Door de pandemie vind ik de wereld een minder leuke plek, maar er is nog te veel om voor te leven – bijvoorbeeld voor Ollie. Hij is echt mijn kind. Het idee dat hij ooit doodgaat, vind ik moeilijk. Maar dan denk ik aan de woorden van mijn ouders, die ook honden hadden. Zij zeiden altijd: ‘Honden zijn een avontuur. Geniet ervan zo lang het kan.'”
Shirley heeft vanwege PTSS een assistentiehond: 'Heb mijn leven weer terug'
