Afroza (15)

Afroza is moeder van een 14 maanden oud zoontje dat ze de naam Anas Ali heeft gegeven. Ze heeft één oudere broer en drie jongere zusjes. Haar moeder is dagloner en werkt op het land, haar vader is ziek en hele dagen thuis. Ze woont in Ulipur (Bangladesh).

“We wonen met z’n allen in twee kamers. Mijn broer en vader verblijven in de ene, en wij met z’n zessen in de andere kamer. Een paar jaar geleden hadden we een huisje langs de rivier, maar omdat die steeds vaker buiten z’n oevers trad, vertrokken we naar een hoger gelegen gebied. Een klein dorp met enkele tientallen inwoners.

Al snel sprak de buurvrouw mijn ouders aan. ‘Waarom is jullie dochter nog niet getrouwd? Is er iets vreemds met haar? De hele buurt spreekt er schande van.

Op een dag, ik was toen 13, stond de plaatselijke dierenarts op de stoep. Zijn zoon van 23 wilde mij wel als zijn vrouw. Mijn ouders twijfelden, ze wisten dat het wettelijk verboden is om een meisje voor haar achttiende uit te huwelijken, maar de dierenarts zei: ‘Als jij jouw dochter niet met onze zoon laat trouwen, dan zullen wij Afroza kidnappen en dan zullen jullie zeker niet meer gerespecteerd worden door de andere mensen uit het dorp.’

Ze kwamen een bruidsschat van 50.000 take (500 euro) overeen. Mijn ouders zijn ontzettend arm, dus ze hadden dat geld helemaal niet. Gelukkig betaalde mijn tante de eerste 20.000 taka. De rest zouden mijn ouders zo snel mogelijk proberen bij elkaar te sprokkelen. Vijftien dagen later waren we getrouwd. Ik had hem nog nooit gezien.

Mijn man was een rare, volgens mij was hij geestelijk niet helemaal in orde. Gelukkig mocht ik van zijn vader wel naar de Madrasa, de Islamitische school, dus ik had weinig last van mijn echtgenoot. Tenminste, niet overdag. Ik moest wel met hem slapen.

Een paar maanden later, het was examentijd, bracht mijn schoonvader me ineens weer naar mijn ouders. Hij nam eten mee en wat cadeautjes voor mijn moeder en zei: ‘Afroza moet hier maar studeren, want bij ons thuis lukt dat niet. We halen haar later wel weer op.’ Een maand na de examens zat ik nog thuis. Mijn vader belde verschillende keren en telkens zei mijn schoonvader: ‘Ja volgende week. Maar er gebeurde niks. Weer een maand later stond hij ineens voor de deur. ‘We willen haar niet meer terug. Mijn zoon wil scheiden.’

Ik begreep er niks van. Wat had ik fout gedaan? Misschien waren ze boos omdat mijn ouders die 30.000 taka nog niet hadden betaald, maar later begreep ik dat mijn schoonvader op de avond dat hij mij terugbracht, en mijn vader en broer niet thuis waren, heeft geprobeerd om sex te hebben met mijn moeder. Zij was daar als getrouwde vrouw niet van gediend. Ze heeft geschreeuwd en gevochten. Mijn schoonvader is die avond zwaar beledigd vertrokken. Dat was de reden dat ze mij niet meer terug wilden nemen.

Tot overmaat van ramp kwam ik er ook nog achter dat ik zwanger was. Ik zei tegen mijn moeder: ‘Misschien kan dit kind mijn huwelijk redden? Als de scheiding wordt doorgezet, en jullie willen me later nog eens uithuwelijken moeten jullie een nóg grotere bruidsschat betalen. Het is echt beter dat ik terugga.’ In mijn zevende zwangerschapsmaand kwam mijn man ineens opdagen. Hij wilde me meenemen, maar alleen als hij dat afgesproken geld kreeg. Hij had nieuwe kleren nodig. Maar dat geld was er niet, en toen werd hij zo boos dat hij me in het huis van mijn ouders in elkaar geslagen heeft.

Drie maanden na de geboorte van mijn zoon is de scheiding uitgesproken, Mijn ex-man heeft zijn kind nooit willen zien.
Mijn zoon is nu mijn toekomst. Ik heb grote plannen voor hem. Hij moet directeur worden van een groot bedrijf, dus ik hoop dat ik hem kan laten studeren.

Ikzelf ben enorm teleurgesteld in het huwelijk. Ik wil nóóit meer een man.’

Lees ook
Prinses Mabel op cover LINDA. 172: ‘Ik heb weer zin in het leven’

Lees de verhalen van de zes andere kindbruiden uit LINDA. 172 via Blendle (€).

Om hun privacy te beschermen zijn de meisjes onder de 18 jaar anoniem gefotografeerd. Wereldwijd trouwt één op de vijf meisjes voor haar achttiende. Tien jaar geleden was dit één op de vier. Een op de negen meisjes is op haar huwelijksdag jonger dan vijftien jaar. Girls not Brides is een samenwerking van ruim duizend organisaties wereldwijd, waaronder Plan International, om kindhuwelijken te stoppen. Mabel van Oranje is voorzitter. In de strijd tegen kindhuwelijken werkt Plan  op meerdere terreinen tegelijkertijd: het maakt meisjes bewust van hun rechten en geeft voorlichting aan ouders, leerkrachten, dorpshoofden en lokale organisaties over de schadelijke praktijk en het belang van onderwijs voor meisjes. Ook strijdt Plan voor betere wetgeving op de minimale huwelijksleeftijd en handhaving van deze wetten.