Hoe de dag begon

Op de ochtend van 30 april 2009 stapt Hilda op de fiets richting haar werk, in het centrum van Apeldoorn. Ze komt langs marktkraampjes, er klinkt muziek en er hangt een gezellige sfeer. Onderweg stopt ze om oranje hoedjes voor haar collega’s mee te nemen. Ze is nog maar net aan het werk als haar man binnenkomt en mededeelt dat er een aanslag heeft plaatsgevonden.

‘Ik werk gewoon door’

“Mijn man ging meteen naar huis”, vertelt Hilda, “maar ik dacht: ik werk gewoon door. De mensen in de winkel begonnen echter steeds vaker op hun telefoon te kijken. Op een gegeven moment werd ik naar achteren geroepen door de bedrijfsleider. Mijn man belde, ik moest gaan zitten. Hij zei tegen me: ‘Je broer zit erbij.’ Ik snapte het niet; Addy zou helemaal niet naar de viering in Apeldoorn gaan.”

Hilda nu:

Botbreuken

“Mijn man zei dat Addy zijn benen en bekken gebroken had. Hij moest geopereerd worden. Ik dacht: daar mag ik toch niet bij zijn, dus ik werk nog even verder”, zegt Hilda. “Er stonden nichtjes van me voor de winkel, want de vrijmarkt was nog gewoon bezig. Ik vertelde hen over Addy, en zij zeiden: ‘Wat doe je hier nog?’. Een klant ging zich er ook mee bemoeien, dus toen ben ik toch naar het ziekenhuis gegaan.”

Reanimeren

Hilda fietst langs dezelfde route terug. Waar twee uur eerder nog een groot feest gaande is, wordt nu alles opgeruimd. “Er hingen ook vlaggen halfstok. Toen pas dacht ik: wat is er toch gebeurd? En nog steeds drong het niet écht tot me door wat de omvang van de situatie was.” In het ziekenhuis heerst er paniek, constateert Hilda, maar nog altijd denkt ze: het komt allemaal wel goed. Tot de artsen haar vertellen dat ze Addy hebben moeten reanimeren en de operatie is stilgelegd omdat zijn wonden te groot zijn.

Onderzoek naar betrokkenheid

“Ik kon dat geen plek geven. Hij had toch alleen iets gebroken? Maar zijn gebroken bekken bleek inwendig zo veel verwoest te hebben dat hij het nooit zou redden. Ruim zeven uur na de aanslag kregen we het nieuws dat Addy was overleden.” Hilda noemt haar gevoel op dat moment ‘niet te beschrijven’. “Wat het nog bizarder maakte was dat er, nadat wij Addy in de OK achterlieten, vier agenten voor de deur stonden. Die moesten uitzoeken of hij niet betrokken was bij de aanslag.”

Giswerk

Hilda snapt waarom: “Ze wisten nog niks, ook niet of Karst T. alleen handelde of dat er nog iemand bij hem in de auto zat die er op het laatste moment uit was gesprongen bijvoorbeeld. Bovendien droeg Addy wielrenkleding, dus hij viel uit de toon naast de andere slachtoffers.” Toch noemt ze het feit dat Addy onderzocht moest worden “een van de ergste dingen van die hele dag”. “Mijn man en ik werden door agenten ondervraagd in de hal van het ziekenhuis. Wie Addy was, waar hij werkte, waarom hij bij de koninklijke optocht was.”

Impulsieve beslissing

Over dat laatste heeft Hilda zo haar theorie. “De dag ervoor had hij nog tegen zijn collega’s gezegd: ‘Ik ga daar niet naartoe, je ziet toch niks.’ De stoet liep echter uit die dag en ik denk dat Addy na het wielrennen toch nog een glimp van de koningin kon opvangen. Ik denk dat hij daarom bij de menigte is aangesloten.” Addy was dus op het verkeerde moment op de verkeerde plek. “Sterker nog: hij heeft een vrouw met twee jonge kinderen nog aangeraden ergens anders te gaan staan, voor een beter uitzicht. Zij stonden daardoor niet naast hem toen hij werd aangereden.”

Prins en prinses op bezoek

Voor zijn uitvaart bezoeken prins Willem-Alexander en prinses Máxima Hilda en haar moeder. “Ze waren heel lief. Een uur hebben we gepraat; ze hadden alle tijd. Inmiddels hebben zij zelf ook allebei een broer en zus verloren, maar ze waren heel invoelend. Twee mensen met tranen in hun ogen.” Of hun beveiliging enorm was opgeschroefd in de nasleep van de aanslag? “Er stond een beveiliger bij de achterdeur en er was een adjudant mee naar binnen gekomen. Verder niemand. Maar hun auto’s stonden niet voor de deur, die waren elders geparkeerd.”

Lees ook
Bianca zag aanslag in Apeldoorn gebeuren: ‘We stonden eerst op de rampplek’

Feestdag en rouwdag

Enkele jaren later maakt Willem-Alexander, als zijn moeder afstand doet van de troon, bekend dat Koningsdag drie dagen eerder gevierd zal worden dan Koninginnedag. Een groot deel van het land reageert verontwaardigd, maar Hilda is er blij mee. “30 april is voor mij een dag van rouw geworden. Nu valt mijn rouwdag niet meer samen met wat voor de rest van het land een feestdag is.”