Het is vandaag tien jaar geleden sinds de aanslag in Apeldoorn, toen Karst T. inreed op een optocht waar ook de koninklijke familie deel van uitmaakte.
Bianca en Otto – toen haar vriend, nu haar man – waren daarbij, en zagen het noodlottige incident gebeuren.
“We zouden in Apeldoorn gaan samenwonen, en dan komen we ook nog allebei uit koningsgezinde families. Toen we hoorden dat de leden van het koningshuis Apeldoorn zouden bezoeken, dachten we dus meteen: daar gaan we naartoe.” Om half acht ’s ochtends stonden Bianca (nu 31) en Otto (nu 30), familie incluis, al klaar.
Aanvankelijk stonden zij in de buitenbocht, waarop Karst T. later die dag met zijn auto in zou rijden. Op aanraden van een beveiliger gingen zij toch aan de overkant van de straat staan: “Hij zei: vanaf die kant zie je ze mooier aankomen.” Achteraf zien Bianca en Otto, die christelijk zijn, dit als een goddelijke interventie. “Wij zagen daar echt de hand van God in.”
Er hing aanvankelijk een fijne sfeer in Apeldoorn, herinnert Bianca zich. “Hollanders bij elkaar, supergezellig met zijn allen. Maar dat veranderde in een oogwenk. Héél even leek het helemaal stil. Dat was niet echt zo: de muziek bleef gewoon spelen tijdens de aanslag. Maar de mensen zwegen. Dat duurde een seconde. Daarna was er volledige paniek. Ineens begonnen mensen te gillen, te rennen, vielen sommigen flauw en sprongen anderen over de hekken om te helpen.”
“In alle consternatie wisten we niet goed wat er gebeurde”, vertelt Bianca. “Heel even dacht ik: dit hoort erbij. Tot ik besefte dat het mis was. Dat de dingen die door de lucht vlogen geen poppen waren, maar mensen.” Bianca en Otto besloten meteen dat ze weg moesten. Bianca’s tas zat vastgebonden aan het hek – “die was zwaar, want er zat lekkers voor de hele groep in” – en zij wilde hem laten hangen, maar Otto stond erop de tas eerst los te maken. “Zenuwslopend, hij bleef maar bezig die tas los te knopen. Tegelijkertijd zei hij tegen me dat ik niet mocht kijken naar de lichamen. Dat heb ik ook niet gedaan. Hijzelf wel. Ik wilde het niet zien, niet weten.” Daarna ging het koppel “als lamgeslagen hondjes” terug naar huis, waar ze op de bank wachtten tot er meer nieuws kwam.
Otto heeft later een paar keer contact gehad met Slachtofferhulp; voor Bianca was dat niet nodig. “Ik ben eigenwijs op dat gebied, ik dacht: ik red het zelf wel. Ik denk ook wel dat ik het een plekje heb kunnen geven. Maar als je erover praat, komt er altijd wel weer een nare herinnering boven. Maar het is ook niet zo dat ik na dit interview er de rest van de dag last van zal hebben.”
Lees ook
Zo wordt de koninklijke familie beveiligd op Koningsdag
Sinds de betreffende Koninginnedag vermijden Bianca en Otto grote evenementen. Eenmaal overwogen ze naar de Dodenherdenking op de Dam te gaan, maar daar voelden ze zich uiteindelijk niet lekker bij. Dat was in het jaar van de Damschreeuwer. “Toen we dat op televisie zagen, schoot het hart ons in de keel. Ik ben blij dat we daar niet bij waren. We zullen ons in dat soort drukte altijd onveilig voelen.”
