In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid.
Hieronder lees je drie verhalen.
3 x Monumentje: 'Ik belde 112 en begon met reanimeren'
De man van Sharita overleed aan de gevolgen van longkanker: ‘Ik belde 112 en begon met reanimeren’
“Daan was een handige man”, vertelt Sharita. “Wat zijn ogen zagen, konden zijn handen maken. Hij was een nuchtere Amsterdammer met humor. Daan kon zich lastig uiten en vond het moeilijk om ‘Ik hou van je’ te zeggen. Maar als ik iets moois op Marktplaats kocht 200 kilometer verderop, dan haalde hij het zonder morren voor mij op.”
De twee zijn tien jaar samen en hebben twee jonge kinderen als het noodlot toeslaat. “We gingen naar bed en ik hoorde hem zwaar ademen. Hij had eerder een longembolie gehad. We belden de huisarts en gingen langs. We werden doorverwezen naar het ziekenhuis. Daar bleek het geen longembolie te zijn, maar longkanker stadium vier. Hij had er vertrouwen in dat het goed zou komen, ik stortte in. We hadden twee jonge kinderen, ons gezin was eindelijk compleet.” De artsen plannen een chemokuur en immunotherapie in. “Dan zou hij nog jaren meekunnen.”
Het is december, een paar maanden later. “Hij voelde zich niet lekker en ging alvast naar boven. Ik ben achter hem aan gelopen en ineens zakte hij in elkaar. Hij kreeg een hartinfarct. ‘Daan, Daan, bijblijven’, riep ik. ‘Dit kun je niet maken, je zou nog jaren meegaan!’ Ik ben naar beneden gerend, heb de voordeur open gezet, belde 112 en ben begonnen met reanimeren.”
Petra’s man overleed tijdens vakantie op Samos: ‘Een halve dag later vloog ik alleen naar huis’
“Olaf was een indrukwekkende man”, vertelt Petra liefdevol. “Hij was ruim twee meter, had helderblauwe ogen en wilde blonde krullen. Hij was een echte zeeman, positief en goedlachs. Ook was hij onvermoeibaar en stond altijd voor anderen klaar. Dat zo’n kerel voor mij koos, vond ik bijzonder.”
De twee leren elkaar in 2012 kennen en in 2016 trouwen ze. “Onze relatie was intens. Dan haalde hij me met zijn motor op van het werk en nam me mee. ‘Over een uur breng ik haar terug’, zei hij tegen mijn baas. Dat werden dan twee uur. Hij leerde mij genieten van grote en kleine dingen.”
Maar hoe langer ze met hem is, hoe beter ze ziet dat zijn gezondheid niet optimaal is. Olaf heeft het syndroom van Marfan: een erfelijke aandoening waarbij het lichaam bindweefsel niet goed aanmaakt. “Over het algemeen zijn mensen met het Marfan syndroom mensen met lange vingers, lange armen, lange benen en grote voeten. Olaf was groot en imposant en hij had slecht bindweefsel. Daarnaast waren zijn aorta en hartkleppen vervangen.” Een infectie kan bij Olaf een dodelijke afloop hebben. “Overal hingen alcoholbussen om zo goed mogelijk te kunnen desinfecteren. Ik begon me te realiseren dat hij sterfelijk was.”
Lees hier de rest van Petra’s verhaal.
Sascha (35) verloor moeder vier weken na haar bevalling: ‘Ze schreef haar eigen sterfdag op de kalender’
Moeder Marion geeft in mei 2021 aan dat ze al een tijdje buikpijn heeft. Sascha besluit haar naar de huisarts te sturen. “Ze was iemand die liever niet naar de dokter ging, daar had ze best wel angst voor.” Toch besluiten vader en dochter haar wat onder druk te zetten, “uit liefde”. Ze gaat. De dokter voelt iets in haar baarmoeder en stuurt haar door naar het ziekenhuis. Daar wijzen alle onderzoeken op een soort vleesboom. Een operatie waarbij de baarmoeder verwijderd wordt, zou de klachten van Marion moeten verhelpen.
“We waren opgelucht, maar hadden eigenlijk een soort voorgevoel. Mijn moeder zei ook: ‘Ze weten het pas echt als ze me opensnijden’.” Als de chirurg dat uiteindelijk doet, twee weken voor de geplande keizersnede van Sascha, blijkt het goed mis. Marion heeft een tumor. “De grond zakte echt onder mijn voeten vandaan”, vertelt Sascha geëmotioneerd. “Ik raakte in paniek, maar draaide heel snel de knop om vanwege mijn zwangerschap. Ik mocht van mezelf niet te veel stressen en zette mijn gevoel uit.”
De tumor van Sascha’s moeder is verkleefd en de artsen besluiten dat opereren geen optie is. Ondertussen krijgt ze pijnstilling en kalmeringsmedicatie. Een dag voor haar bevalling gaat Sascha naar het huis van haar ouders. Ze schrikt van hoe ze haar moeder aantreft: “Ze was zo in de war door de pijn en de medicijnen.” Marion stuurt haar dochter naar huis om rust te nemen voor de keizersnede van de dag erna, maar Sascha vertrekt niet met een gerust hart.
Lees hier de rest van Sascha’s verhaal.
Mirjams zus Charlotte stapte uit het leven: 'Voor de deur stonden politiebusjes'
