Eva* is na jaren samenwonen weer vrijgezel, en dat bevalt prima. Op het daten na. In sprookjes gelovende mannen die nog thuis wonen, geen gehoor meer na ‘de leukste date ooit’ of bindingsangst (bij beide partijen): het dateleven is gewoon ruk.
Bijna iedereen die met mannen aan het daten is loopt weleens tegen onderstaande exemplaren aan. Zo niet, dan ben je bij dezen vast gewaarschuwd.
We spreken af voor een kopje koffie, voor hem onder werktijd. “Ik heb maar een halfuur”, is dan ook één van de eerste dingen die hij zegt nadat we elkaar onwennig omhelzen. Een halfuur om elkaar goed te leren kennen; dat moet lukken.
Hij bestelt koffie, ik een ijsje. Daar gaan de eerste tien minuten. We hebben het over de gezinnen waarin we zijn opgegroeid als mijn innerlijke alarm afgaat. ‘Thuis bij zijn moeder’, zegt hij dat nou? “Je woont nog thuis?”, vraag ik aan de 34-jarige, die er in het echt nog steeds niet heel aantrekkelijk uitziet. “Omdat je relatie uit is of je werk niet lekker ging? Of?”
Lees het hele verhaal hier:
Eva: 'Hij voelde geen klik, maar wilde wel mijn seksbuddy zijn'
Een klein uur later zijn onze tongen rondjes om elkaar heen aan het draaien. Dit is ‘m, denk ik. Zonder ook maar iets over hem te weten. Geen idee wat zijn hobby’s zijn, welke karaktereigenschappen hem met de jaren iets lelijker maken of hoe zijn moeder heet. Maar dit is ‘m.
En dan tikt mijn vriendin me op mijn schouder, wanneer de blonde man en ik elkaar net heel even hebben losgelaten. “Heb je wel naar zijn hand gekeken?”
Het hele verhaal vind je hier:
Eva: 'Na het zoenen, liet hij mij een foto van zijn pasgeboren baby zien'
“Mag ik niet naar je kijken?” Hij staart naar me en ik word er ongemakkelijk van. Lichtjes in zijn lieve ogen. “Ik heb gewoon nog nooit naast zo’n mooie vrouw gelegen”, zegt hij zonder zijn blik van mij af te wenden.
De weken erna gaan als vanzelf en hij heeft zijn familie dan ook al over mij verteld. “Wat dan?”, vraag ik nieuwsgierig. “Gewoon. Dat je lief bent, en mooi. En dat ik een beetje verliefd op je ben.” Ik voel een kriebel in mijn buik, maar ook een hand om mijn keel. Mijn onderliggende angst spreek ik streng toe. Dit is waar mensen het over hebben. Dat het gewoon goed voelt. Het is goed. Echt. Geniet er nou gewoon van.
Maar als ik – het stemmetje in mijn achterhoofd negerend – aan zijn liefde toe wil geven en hem na twee maanden vraag wat we nou precies zijn, loopt diezelfde man vol paniek mijn huis uit.
Hoe deze liefdesmisère afloopt lees je hier:
Eva: 'Na drie maanden vol overgave vertelt hij me niet 100 procent verliefd te zijn'
*Eva’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Eva: 'Ik weet dat ik dit niet wil en toch laat ik het gebeuren'
