Tussen 1956 en 1984 hebben zo’n 25.000 Nederlandse moeders gedwongen hun kind afgestaan, in de hoop op een betere toekomst voor hun zoon of dochter. Will van Sebille is een van die afstandsmoeders.
In het nieuwe Talpa-programma Waar is mijn kind? gaan afstandsmoeders op zoek naar hun zoon of dochter. Van Sebille legt uit waarom het zo belangrijk is dat daarover gepraat wordt.
Ze was net zeventien en drie jaar samen met haar toenmalige vriendje, toen ze zwanger raakte. “De ene dag zat ik op school en de andere dag in de auto naar mijn oom en tante in Zwitserland”, vertelt Van Sebille. Niemand mocht weten dat ze zwanger was. Aan het eind van haar zwangerschap kwam ze terecht in een tehuis voor ongehuwde moeders. Hoe dichterbij de bevalling kwam, hoe meer ze het kindje wilde houden.
In een gesprek met een maatschappelijk werker vroeg ze of ze niet gewoon kon vertrekken. Samen met haar baby. Niet dus. “In die tijd was je tot je 21e minderjarig. Als ik weg zou lopen, zou ik me onttrekken aan de ouderlijke macht en konden ze me oppakken. Met mijn ‘nee’ op de vraag ‘dat wil je toch niet voor je kind?’, deed ik voor de maatschappelijk werkster afstand van mijn kind.”
Toen haar zoon werd geboren, hoorde Van Sebille hem huilen. “Dat gaf een gelukzalig gevoel, maar dat is ook het enige wat ik me van hem herinner. Ik heb hem niet gezien en ook niet vastgehouden.” De dagen daarna ijsbeerde de kersverse moeder voor de dichte deuren van de kinderkamers. “Ik moest hem zien, maar ik durfde niet. Daardoor heb ik me altijd schuldig gevoeld. Ik was laf.”
Na de bevalling kwamen haar ouders haar halen en moest Van Sebille schone schijn spelen. “Voor de buitenwereld was ik gewoon naar Zwitserland geweest. Niemand mocht weten wat er écht gebeurd was.” Ze ging mee in de leugens. “Ik voelde me vreselijk. Ongehuwd zwanger raken betekende in die tijd dat je vies en slecht was. Ik probeerde de ideale dochter te zijn, in de hoop dat mijn ouders me weer zouden ‘aannemen’. Maar ik was kapot. Zij hadden kunnen voorkomen dat ik mijn kind kwijtraakte.”
Will tijdens haar onderduik in Zwitserland. Ze mocht helemaal niet skiën, maar deze foto was voor de achterban om te laten zien dat ze het daar heel leuk had.
Ze was toen nog steeds met haar vriend, de vader van haar eerste kind. “We vroegen gesprekken aan, omdat we samen voor ons kind wilden zorgen. Maar dat werd allemaal afgewezen.” Het stel trouwde en raakte opnieuw zwanger. “Voor de buitenwereld was dit ons eerste kind. Zelfs de verloskundige ging mee in die geheimhouding.” Maar zo’n groot geheim zweert er vanzelf uit, weet ze nu.
“Na vijftien jaar heb ik het aan een vriendin verteld. Ik was zo bang dat ze me de rug toe zou keren. Ik dacht dat iedereen me slecht vond. Dat vond ik zelf ook: ik had een kind, maar dat had ik afgestaan. Het was alsof ik die actie zelf had geïnitieerd en de rest voor het welzijn van mij en mijn kind ging. Maar dat is niet zo.”
In de jaren daarna ging Van Sebille naar een praatgroep voor afstandsmoeders, schrijft ze een boek en start ze een stichting. Zo komt ze erachter dat ze slachtoffer is van een systeem waar je als individu niets in te brengen hebt. “Dat systeem is er op gericht om je als moeder het idee te geven dat je vrijwillig gekozen hebt.” Dat trauma draagt ze nog altijd met zich mee. “Het enige wat je kunt doen, is ermee leren leven.”
Lees ook
Dilani ontdekte dat haar adoptiepapieren niet kloppen: ‘Ik voelde me verloren’
Toch zocht ze naar haar zoon. “Toen hij 21 werd, heb ik hem geschreven. Ik kreeg een brief terug, waarin hij aangaf dat hij geen contact wilde. Zo raakte ik hem voor mijn gevoel opnieuw kwijt.” Ook haar oudste dochter blijft zoeken naar haar broer. Zo ontmoette Van Sebille 21 jaar geleden haar zoon alsnog.
“Dat zorgde voor heling en berusting. Ik wist dat hij leefde, hoe het met hem ging en dat is zó fijn.” Tegelijkertijd haalt het veel overhoop. “Vooral het gemis komt omhoog. Je moet oppassen dat je jezelf niet teveel opdringt. Het kind bepaalt het tempo.” Maar het feit dat Van Sebille haar zoon ként, is voor haar het allerbelangrijkste.
Lees ook
Afstandsmoeder Barbara (71) stond haar zoon onder dwang af: ‘Traumatisch’
Naast Van Sebille zijn er nog duizenden andere afstandsmoeders. In het Talpa-programma Waar is mijn kind? gaan een paar van hen op zoek naar hun afgestane zoon of dochter. Van Sebille hoopt dat afstandsmoeders hulp bij elkaar vinden en dat taboes en de vooroordelen overboord gaan.
“Zoveel vrouwen lopen nog met het geheim rond dat ze ergens een kind hebben. Het lijkt mij verschrikkelijk om met dat geheim je leven af te sluiten. Weten waar je kind is, is zo belangrijk.”
Will vertelt in dit filmpje haar verhaal.
Herken jij jezelf (of een van je naasten) in het verhaal van Will en wil jij of diegene ook graag op zoek naar een afgestane zoon of dochter? Meld je dan aan voor Waar is mijn kind? door te mailen naar petra@3ctv.nl of carine@3ctv.nl. Alle aanmeldingen worden met uiterste zorgvuldigheid behandeld.
