Waldemar Torenstra (49) speelt Marco Kroon (52) in De Vuurlinie, een heftige psychologische oorlogsfilm over de veteraan en het trauma dat hij opliep in Afghanistan.
Aan LINDA. vertelt de acteur uitgebreid over hoe diep hij moest graven in zijn emoties voor deze rol, zijn commandotraining en natuurlijk over de oud-militair die hij speelt.
Controversieel, oorlogsheld of toch allebei? Over Marco Kroon lopen de meningen sterk uiteen. In 2009 kreeg hij als eerste militair sinds 1955 de Militaire Willems-Orde, voor zijn moedige optreden in Afghanistan. Het is de hoogste onderscheiding in Nederland. Kroon is een oorlogsheld, maar werd óók verdacht (en vrijgesproken) van drugsbezit, veroordeeld voor het bezitten van stroomstootwapens en voor het geven van een kopstoot aan een agent, die hem betrapte op wildplassen tijdens carnaval.
De nieuwe film De Vuurlinie van regisseur Roel Reiné (Michiel de Ruyter) met hoofdrollen voor Waldemar Torenstra, Sallie Harmsen en Jeroen Spitzenbergen vertelt zijn verhaal. “Toen ik het script las, wist ik meteen dat het verhaal om meer dan alleen Marco Kroon draait”, vertelt Torenstra. “Het gaat om een militair die terugkomt uit Afghanistan en hoe dat zijn leven in Nederland beïnvloedt. Het is niet alleen een actiefilm over oorlog, maar ook een psychologisch drama over wat een militair van binnen meemaakt en hoe hij trauma ervaart. Een uitdaging, want als acteur kan je niet vaak zo veel verschillende emotionele uithoeken bezoeken om een karakter vorm te geven.”
Met BN'ers op zee: 'Alle Hens Aan Dek' met Imanuelle Grives en Marco Kroon
Emotionele uithoeken, die bezocht hij zeker. Vooral de scènes in Afghanistan – met name die over Kroons ontvoering en verkrachting – zijn pittig. “Het is uiteindelijk acteren, maar ik heb wel eens in een romantische komedie gespeeld en dat schud je toch makkelijker van je af. Je neemt van elk project dingen mee. Het leven is een grabbelton die je achter je aansleept en daar gooi je dingen in – soms haal je er weer iets uit.”
Na deze opnames moest hij zowel fysiek als emotioneel bijkomen. “De draaidagen waren heftig. Soms wel achttien tot twintig uur per dag knallen en dat volledig in militaire uitrusting. Roel werkt op een bijzondere manier en zit zelf achter de camera. Daardoor zit hij dicht op mijn spel en moest hij af en toe een traantje wegpinken. We hebben dus samen flink gehuild. Het psychologische drama dat we in Nederland opnamen, was ook meer dan gemiddeld. En dat draag je de avond erna nog wel even met je mee.”
Alsof de emotionele uitputtingsslag niet genoeg was, kreeg Torenstra ook nog een echte commandotraining voor de kiezen. “Dat was te gek. Superzwaar, met alle drills, de hele nacht om en om wachtlopen, een paar uur slapen en dan weer kruipen door de modder. We kregen ook tactische oefeningen en hoe je kunt communiceren en een plan volgen, zonder te praten. Dat was zo leuk om te doen. We begrepen ook meteen hoe verslavend dit kan zijn aan leven in een team met commando’s. Alles wat er in het normale leven, binnen relaties of gezinnen, mis kan gaan qua communicatie, is daar duidelijk.”
Waldemar Torenstra heeft zware tinnitus: 'Lang gedacht: als ik maar niet gek word'
Van die commandotraining past hij nog steeds geleerde zaken toe. “Als er een briefing is, komt de leider met een plan en mag iedereen zijn commentaar geven. Met die feedback gaan ze terug naar de tekentafel, tot iedereen het er mee eens is en er geen argumenten meer zijn. Dan gaan ze door en is er geen discussie meer. Dat vind ik een hele praktisch gang voor het leven en die probeer ik thuis ook heel af en toe toe te passen. Als er nu een plan ligt, is er niemand meer die buiten dat plan gaat. Ik kan je vertellen, vooral in een gezin is dat af en toe heel fijn. Ze spreken me thuis nu ook altijd met majoor aan, haha.”
Ter voorbereiding op de opnames mocht Torenstra de veteraan ontmoeten. “Één keer, want we wilden absoluut geen exacte kopie maken. Samen met Roel ben ik op ‘audiëntie’ geweest bij Marco en Mirjam (Kroons vrouw, red.). Het was echt een snuffelstage. We hebben koffie gedronken en dat was als acteur ontzettend fijn. Het verhaal gaat natuurlijk over een man zoals hij en dan is het goed om in iemands ogen te kijken, te ruiken hoe zijn huis ruikt en te zien hoe hij naar zijn vrouw kijkt. Dat heb ik zo goed mogelijk proberen op te zuigen en ik hoop dat ik dat heb weten terug te brengen in de film.”
Interview gaat verder onder dit bericht.
Dit bericht op Instagram bekijken
Van zijn verhaal was hij van tevoren al op de hoogte, door berichtgeving in het nieuws. “Ik vond het al snel iets sensationeels krijgen en toen haakte ik af. In de publieke opinie moet iemand honderd procent goed zijn of honderd procent fout. Ik geloof niet dat mensen alleen maar het een of het ander zijn. Soms heb je een boef nodig om een boef te vangen.
Als je als maatschappij wil dat mannen met die extreme moed hun leven voor ons riskeren, moet je ook accepteren dat ze in hun karakter soms een ‘rafelrandje’ hebben. Zij stellen hun leven in de waagschaal voor de Nederlandse belastingbetaler. Daar kun je het mee eens zijn of niet, maar dat is wel waar het op neerkomt. Daar zou best wat meer respect voor kunnen komen ongeacht of ze engelachtig goed zijn.”
Na het maken van De Vuurlinie is Torenstra sowieso anders gaan kijken naar berichtgeving rondom oorlog en veteranen. “Vaak klinkt het alsof onze militairen ergens op een kamp zitten en maar rondjes rond de velden rijden. Maar het geweld en de emotionele complicaties haal je er vaak niet uit. Ik ben toch wel echt anders naar militairen gaan kijken. In Amerika hangen overal posters van veteranen en worden ze op handen gedragen. Een soort patriottisme dat we hier niet kennen en wat ook niet hoeft, maar als samenleving mogen we best een beetje lief en begripvol zijn voor al die mannen en vrouwen die terugkomen.”
De Vuurlinie is vanaf nu overal in de Nederlandse bioscopen te zien.
Waldemar Torenstra over zoenen met andere vrouw: ‘Alles in mij jeukte om dit totaal uit te melken’
