Lees ook
Moeder wanhopig door huilende kinderen in vliegtuig, tot onbekende man te hulp schiet

Ten einde raad

‘Het is één uur ’s nachts, ver na kinderbedtijd. Ik sta in het donker tussen de toiletten met mijn huilende zoontje, om de mensen op de rijen voor, achter en naast ons te ontlasten. Ik ben lichtelijk ten einde raad. Ik hussel en zing geïrriteerd Poesje Mauw. Hij wurmt en trapt er niet in. Wat als hij nooit gaat slapen?’

‘Give him to me’

‘Dan komt er een kleine, oudere dame met volle boezem het hoekje om. Ik herken haar van de rij naast ons en heb haar eerder nog een ‘kijk niet zo, ik probeer er alles aan te doen’-blik gegeven. ‘Give him to me’, zegt ze. Ik aarzel. Hoewel ik hem nu het liefst beneden in het bagageruim stal, ga ik hem niet zomaar aan een vreemde overhandigen. De gedachten ‘ik ben een slechte moeder’ en ‘ik los het zelf wel op’ wisselen zich af.’

Wiegen

‘Dan zegt ze nog een keer ‘Give him to me’. Streng en doortastend en ik herken nu haar Britse accent. ‘I’ve been a nanny for 35 years and I have seven kids of my own’. Ik twijfel. Dan geef ik hem aan haar. Ze neemt mijn grote, zware dreumes in een liefdevolle houdgreep, zingt Frère Jacques aan één stuk door en wiegt. En wiegt. En wiegt. Voor wel 20 lange minuten in dezelfde houding. Haar armen moeten aanvoelen als pap.’

Bijzonder

‘En dan eindelijk houdt hij op met huilen en even later valt hij in slaap. Ik sta ernaast, zeg niks, neem alles in me op en kan alleen maar denken: hoe bijzonder is het dat een volslagen vreemde dit voor je doet? Met zoveel geduld en overgave.’