Ruim een jaar runt Els Kok (65) uit Lelystad haar eigen voedselbank. We spraken haar begin 2022, toen ze zo’n 25 gezinnen per week kon helpen. Door de inflatie en het te kort aan producten is dat aantal nu gehalveerd.
Het leverde haar hartklachten en een hoop stress op. Maar stoppen? “Dat kan ik niet.”
De Flevolandse Els begon een aantal jaar geleden met het uitdelen van avocado’s. Inmiddels runt ze een jaar een eigen voedselbank vanuit haar appartement. Van harte gaat het niet, vertelt ze waneer we haar bellen voor een update. Ze heeft de grootst mogelijke moeite om aan voedsel en donateurs te komen. “Dus heb ik het aantal pakketten moeten halveren. Ik kwam niet aan genoeg voedsel om iedereen eten te geven.”
Dat vindt Kok verschrikkelijk. “De ene week gaat het wel, de andere niet. Ik moet echt bedelen en bietsen om de voedselpakketten te vullen. Daardoor moet ik gezinnen op de wachtlijst zetten. Ik ben in het afgelopen jaar van 25 naar 15 stuks gegaan. Als ik niets heb kan ik ook niets geven. Daar lig ik echt nachten van wakker, ik vind het zo erg.”
Zelf heeft Els Kok het ook niet makkelijk. Zo vertelde ze in 2022 al dat ze een dubbele hernia heeft. Daar zijn nu hartproblemen bij gekomen. “Dat komt door de stress. Dan hoor ik over een gezin met vijf kinderen dat maar een paar euro te besteden heeft. Dan duik ik weer mijn eigen voorraadkast in – en het is niet zo dat ik zelf veel geld heb.
Desondanks betaalt ze de producten uit de voedselpakketten met regelmaat uit eigen zak. “Via Too Good To Go kan ik soms voor een paar euro brood kopen. Dat komt dan uit mijn eigen portemonnee, maar ja, de mensen moeten toch eten. Laatst had ik mensen die drie dagen niet gegeten hadden. Dat kan gewoon niet.”
Vanuit de gemeente Lelystad krijgt Kok geen hulp. “Van niemand krijg ik steun. Ik heb zo wat op mijn knieën gelegen, maar zonder succes. Ik doe dit vanuit mijn driekamerappartement, Het is triest. Ik ben hartstikke moe, slaap slecht door de stress en heb het dus letterlijk aan mijn hart gekregen. Ik wil echt wel ouder worden dan 65, maar ik kan die mensen niet in de kou laten staan.”
Haar man, 73 jaar, trapt zo nu en dan op de noodrem. “Dan zegt hij dat ik moet stoppen en dan beloof ik dat, maar achter zijn rug om ga ik gewoon door. Dat zit nou eenmaal in me. Als ik iemand zie zonder eten, moet ik helpen.”
Familie Cudogham bezoekt de Voedselbank in 'Een Huis Vol': 'Belangrijk om te helpen'
