De veteranen vertellen de krant over hun teleurstelling in én liefde voor defensie, en hoe ze samen de dag en de nacht doorkomen.

Zak pillen

Zo zag Michiel (leeftijd onbekend) als hospik in Irak vele kinderen sterven. Toen hij in Nederland zelf kinderen kreeg, kreeg hij die kinderlijkjes maar niet van zijn netvlies. Hij belde de noodlijn van defensie. Hij was prikkelbaar en agressief, en wist dat hij hulp nodig had. “Ik kreeg van het Veteraneninstituut te horen dat er over twee weken wel iemand kon komen”, zegt Michiel. “Toen heb ik een zak pillen ingenomen. Mijn vrouw heeft me gevonden.”

Lees ook
Tientallen veteranen zwerven op straat uit psychische nood

‘Morele verwonding’

Voordat Rob op de Thuisbasis kwam, leefde hij in een tentje in de bossen. Hij werd in 1995 uitgezonden naar Srebrenica en voelde zich machteloos. Hij was slecht bewapend, en zat in het bataljon dat de massamoord op achtduizend moslims niet kon voorkomen. “Het blijft me eeuwig achtervolgen”, vertelt Rob tegen de krant. ‘Ze noemen het ptss, ik noem het een morele verwonding.’

Lees hier het hele artikel van de Volkskrant.