We kijken true crime-series vaak in één ruk uit. Maar het voelt wel een beetje raar: al genietend van andermans leed popcorn snaaien. Vooral als je weet dat de betrokkenen de verfilming van hun leed ook meekrijgen.
Moeten we al die true crime-series wel willen, als ze nabestaanden veel verdriet doen?
Onlangs verscheen de true crime-serie Monster: het verhaal van Jeffrey Dahmer op Netflix. Dat was meteen een gigantische hit. De huiveringwekkende serie trok in de eerste week meer kijkers dan het populaire Squid Game.
Dat het genre de laatste tijd mateloos populair is, blijkt wel uit de cijfers van media-analist Parrot Analytics. Van 2018 tot 2021 nam het aantal true crime-series en -films op streamingdiensten toe met 63%.
Het is makkelijk om te vergeten dat de mensen die daarin worden geportretteerd door acteurs gebaseerd zijn op echte mensen. Jeffrey Dahmer bestond ooit echt, net als zijn slachtoffers. En waar slachtoffers zijn, zijn ook nabestaanden. Die in het geval van Dahmer, maar ook zeker bij andere true crime verhalen, vaak nog in leven zijn.
Docu 'My Daughter's Killer': 30 jaar (!) na moord op zijn dochter vindt vader zélf moordenaar
Waar wij er voor kiezen om gruwelbeelden over voor ons onbekende personen te bekijken en na één avondje bingen weer te vergeten, kunnen nabestaanden niet anders dan hulpeloos toekijken hoe hun geliefden worden gebruikt voor kijkcijfers en inkomsten. In Amerika geldt er namelijk geen wettelijke verplichting voor toestemming of medewerking van familieleden.
Dat besefte ook Mindy Pendleton, toen ze hoorde dat de moord op haar stiefzoon te zien zou zijn in de docu I Am A Killer op Netflix. “Ik was in paniek, ik was bang dat het de moordenaar zou verheerlijken”, zei ze in een interview met Time. Nabestaanden van Teresa Halbach zeiden hetzelfde over het uitkomen van Making a Murderer. “We zijn bedroefd dat een bedrijf entertainment en winst haalt uit ons verlies”, vertellen ze in het zelfde Time-artikel.
En dan het verhaal van Kevin Sova. Ook hij doet zijn verhaal aan het Amerikaanse tijdschrift. Hij was dolgelukkig toen Unsolved Mysteries uit het niets de vermissingszaak van zijn broertje Kurt uit 1981 besprak. Maar twee maanden na de uitzending was daar niets meer van over. “Ik wou dat dit nooit gebeurd was. Het heeft alleen maar oude wonden opengereten.”
De fascinatie voor morbide verhalen is menselijk. Maar betekent dat ook dat bedrijven dergelijke tragedies zo maar mogen uitbuiten? En dat het oké is om jezelf te vermaken met andermans verdriet? Het is op z’n minst twijfelachtig. Je iets meer bewust zijn van de realiteit van de slachtoffers en nabestaanden die je in true crime-series ziet kan in elk geval geen kwaad.
Waarom we blijven kijken naar de meest gruwelijke true crime series
