Afscheid

In én door de ogen van patiënten ziet ze dagelijks wat voor oneerlijke strijd het coronavirus met zich meebrengt. “Laatst moest een patiënt naar de intensive care. Ik vertelde haar partner dat hij naar huis moest. Ze keek me hulpeloos aan. Uiteindelijk gaven ze elkaar een afscheidskus. De één met een beademingskap en de ander met een mondmasker op.” Dat deed haar veel. “Je bent mensen aan het verliezen die normaal niet ziek hoeven te worden.”

Laumer: “Heel zieke mensen op de eerste hulp: dat is niets nieuws. Maar dat hun naasten daar afscheid van ze moeten nemen als de patiënt verplaatst wordt, dat is anders. ‘Mag er dan echt niemand meer komen?’ vragen patiënten dan. Dat zijn wij zelf ook helemaal niet gewend. Ik vind het verschrikkelijk om het niet toe te staan.”

Op de spoedeisende hulp mag één bezoeker komen. Als besloten wordt dat een patiënt wordt opgenomen, mag er niemand meer mee. “Mensen liggen daarna op aparte kamers. Het breekt mijn hart dat ze daar alleen liggen.” Voor terminale patiënten wordt een uitzondering gemaakt, dan mag er beperkt bezoek komen. “Maar dan moeten mensen alsnog kiezen wie wel en wie niet komen. Het verrast me dat daar begrip voor is; naasten leggen zich erbij neer. Voor zover dat kan. Dat is zo mooi en zó heftig tegelijk.”

Onzekerheid

Volgens Laumer dringt de eenzaamheid pas door wanneer patiënten van de eerste hulp af zijn. “Op de eerste hulp gaat alles te snel, het besef komt pas als je op een afdeling ligt: ‘Ik ben écht alleen’. Corona betekent niet dat je een doodsvonnis krijgt, maar mensen zijn er wel bang voor.” Patiënten liggen soms wel dagen tot weken op de intensive care met de vraag of ze er vanaf komen.

“Gelukkig gaan veel van deze mensen in de tussentijd naar huis. Maar als ik terugkom en zie dat iemand van de eerste hulp naar de intensive care is verplaatst, dan weet ik dat hij of zij hard achteruit is gegaan. Én dat ze afscheid van hun familie hebben moeten nemen. Dat is altijd even slikken.”

Laumer voelt zich, net als veel patiënten, machteloos. “Er is veel onzekerheid, corona kan heel verraderlijk zijn en het kan snel gaan. Normaal hebben we veel medicijnen, maar nu hebben we geen wondermiddel. Ik weet dat we voor elke patiënt doen wat we kunnen, dat geeft een zekere rust.”

Toegangspoortjes

Het werk op de corona-afdeling is zwaar. Samen met haar collega’s wisselt ze af tussen de corona- en niet-corona-afdelingen van de spoedeisende hulp. “Er is in het ziekenhuis veel saamhorigheid en hulp uit alle hoeken. Je doet het werk wat je kunt, of je nu voor een corona-verdacht persoon klaarstaat of voor iemand met een hartinfarct.”

Met haar verhaal hoopt ze mensen te doen beseffen dat binnenblijven belangrijk is. “Ik snap dat mensen naar buiten kijken, de lente zien en zich afvragen: ‘Wat is er nu eigenlijk aan de hand?’ Ik vind dat zelf ook af en toe moeilijk te bevatten. Maar als je dan in een ziekenhuis komt, dringt het wel door. Want daar zijn écht alle gangen leeg, en zijn er toegangspoortjes – en is het bovenal hartstikke stil. Dan zie je pas echt de mensen die vechten voor hun leven.”

Lees ook
Lies van Vliet werkt in de gehandicaptenzorg: ‘Er is enorme saamhorigheid’