Schoppen, slaan of juist schelden, intimideren en kleineren; huiselijk geweld komt veel voor in Nederland. Slachtoffers trekken steeds vaker aan de bel bij hulporganisaties, maar weggaan uit zo’n giftige situatie blijkt vaak nog lastig.
Verschillende crisisinterventieteams merken dat de telefoon roodgloeiend staat.
“Ik zie vooral door de coronatijd dat mensen geen afstand meer van elkaar konden nemen. En dat merkten wij heel goed”, vertelt hulpverlener Sietske van het Crisis Interventieteam Tilburg in 2Doc Help me!. “De spanning in gezinnen liep door de lockdowns op en mensen konden geen kant meer op.” Haar telefoon heeft daardoor vrijwel geen minuut stil gestaan. En dat is zo gebleven, ook nu de maatregelen eraf zijn.
Wat Sietske ook herkent, is dat het voor slachtoffers van huiselijk geweld vaak jaren duurt voordat ze de stap durven te zetten om weg te gaan. “De meeste mensen die bij mij in de praktijk komen, zitten in een relatie die ze wel zouden willen beëindigen, maar dat gewoon niet kunnen. Omdat ze het te angstig vinden om alleen verder te gaan, het idee hebben dat de persoon in kwestie belangrijk voor hen is en vaak nog in de romantische illusie geloven dat die persoon wel verandert als zij beter hun best doen”, zei Sarah Hofman, therapeut op het gebied van ongezonde relaties en relatieverslaving, eerder tegen LINDA.nl.
De oorzaak daarvan is volgens Hofman vaak te herleiden naar de jeugd. “Veel mensen hebben een onveilige hechtingsstijl: dat betekent dat je je in je vroegere leven niet veilig hebt kunnen hechten aan je ouders of verzorgers. Denk aan een vader die (ook) gewelddadig was, of heel onbetrouwbaar. Of een moeder die jou gebruikte voor haar eigen welzijn.”
Of het aantal gevallen van huiselijk geweld ook daadwerkelijk stijgt doordat het aantal crisisbelletjes toeneemt, is lastig te zeggen volgens hulpverleners.
