Woestijnmarathon

Dagelijks klonk I’m on the highway to hell van AC/DC als startschot voor etappes van afgerond 31, 42, 85, 43, 32 en 21 kilometer. De snelste vrouw, Aziza El Amrany, liep de laatste afstand in 1 uur en 41 minuten en behaalde daarmee voor het eerst de eindzege. Rachid El Morabity deed 1 uur en 22 minuten over die halve marathon door het zand en won de eindtitel voor de tiende keer.

De snelste Nederlander was Matthieu Scholten, hij eindigde in het eindklassement op de 24e plek. Isabel Brüggenwirth en Charlotte Folkersma waren de snelste Nederlandse vrouwen. Zij eindigden in het vrouwenklassement als 16e en 17e.

Bepakt en bezakt

Een recordaantal Nederlanders stond aan de start. 26 landgenoten renden door de woestijn met hun bepakking en eten voor de hele week op de rug. Onderweg konden ze water tappen bij verzorgingspunten en elke nacht sliepen ze in een tentenkamp zonder douche.

De organisatie had de marathon in de Sahara aantrekkelijker gemaakt voor vrouwen door onder andere aparte vrouwenkleedruimtes, -tenten en -toiletten te bieden en een voorbereidingsschema te laten opstellen door een drievoudig winnares.

Sneller dan een kameel

Deelnemers aan de woestijnmarathon moesten sneller zijn dan een kameel, die de route aflegde met drie kilometer per uur. Tijdens de langste etappe moesten drie Nederlanders het hoofd buigen voor de Marokkaanse woestijn. Wie het wel haalde, kreeg van de organisatie een blikje koude frisdrank.

In de Sahara liep de temperatuur overdag soms op tot ver boven de 40 graden, en ook de koude woestijnnachten waren een uitdaging. Een nachtelijke zandstorm zorgde ervoor dat deelneemsters Folkersma en Brüggenwirth nog geen drie uur sliepen voor de vijfde etappe begon. Desondanks hield Folkersma “lekker de pas erin” en kon Brüggenwirth “braaf volgen”.

Ook de laatste etappe liepen de Utrechtse vrouwen uit, waarna ze met een grote gouden medaille om de nek naar de langverwachte douche en “een lekker koud biertje” konden.