Ze kwam, zag en overwon. Al was de winst niet waar Sifan Hassan (30) het voor deed. De tweevoudig Olympisch kampioene en atlete wilde meer ervaring opdoen en haar eerste marathon uitrennen. Dat is gelukt. En hoe.
Met een tijd van 2.18.33 mag ze zich Nederlands recordhouder noemen. “Ik vond het zo eng”, vertelt ze aan LINDA. Niet alle helden dragen een cape, bewijst ze maar weer.
Tot vijf seconden voor de start vroeg Hassan zich af wáárom ze ooit heeft bedacht mee te doen aan de marathon. Doodsbang was ze. Zelfs zo bang, dat ze moest huilen. Maar het hield haar niet tegen. “Zeven maanden van tevoren bedacht ik dat ik een marathon wilde rennen. Het plan ooit een marathon te rennen ontstond zo’n zes jaar geleden, maar ik wilde dit pas doen als ik zou zijn gestopt met topsport. Waarom, wanneer en hoe ik dan toch heb besloten nu al een marathon te rennen, weet ik nog steeds niet”, vertelt ze lachend.
Ze heeft dan ook maandenlang rondgelopen met de gedachte: ik ga het cancelen. “Ik had zelfs tegen mijn manager gezegd dat ik de marathon beter kon cancelen. Maar ze stelde me gerust en zei dat ik het altijd nog een week van tevoren kon laten gaan.”
De laatste week ging in. De atlete werd wakker en wenste dat ze het nooit had besloten. “Ik wou dat het een droom was dat ik me had ingeschreven en dat ik niet de marathon hoefde te rennen”, vertelt ze.
Ook deze gedachte zet ze opzij. De grote dag breekt aan en Hassan voelt pure angst. “Ik was zo bang. Ik hoopte dat de dag nooit ging komen, maar hij was er al. Bij de start verklaarde ik mezelf voor gek. ‘Wie denk ik wie ik ben? Ik ben gewoon een persoon, waarom denk ik dat ik iemand ben die een marathon kan rennen? Ik ben gek en dom.’ Als je boos bent op jezelf, dan zeg je alles tegen jezelf.”
Tegelijkertijd beseft de atlete dat het haar eigen keuze is om mee te doen. Ze zet de knop om. “Niemand heeft gezegd dat ik dit moet doen. Ik moet het willen en ik heb het zelf bedacht. Ik ging op zoek naar een manier om ‘m uit te rennen. Het is niet het einde van de wereld als het niet lukt en ik kan altijd stoppen. Die gedachte hielp.”
Sifan Hassan opnieuw Sportvrouw van het Jaar: 'Ik ben super trots'
Na vijftien kilometer krijgt ze onwijze pijn in haar been. “Het is klaar, dacht ik. Dan maar geen ervaring met de marathon.” Ondanks de pijn, stopt ze niet. “Ik wilde het zo graag. En ik genoot ook van het lopen. Ik probeerde kleine stukken te behalen. Ik ren tot 21 kilometer. Tot 25 kilometer. Iedere kilometer betekende meer ervaring.”
De pijn nam haar gedachtes over. “Wanneer stop ik? Moet ik wandelen? Waar is de auto om me te halen? Moet ik naar het hotel? Ik was alleen maar met de pijn bezig, twee uur lang. Maar je moet gewoon doorzetten. Als het niet levensgevaarlijk is, is er geen probleem. Pijn gaat weer weg.”
Sifan Hassan voor derde keer verkozen tot beste atlete van Nederland
Ze zet én rent door. En dat drie dagen na een maand ramadan. “Trainen tijdens de ramadan was moeilijk. De eerste week ben je nog niet gewend en heb je hoofdpijn, honger, dorst en weinig energie. Ik heb zélf gezegd dat ik het ging doen. Ik kon niemand blamen. I had to“, vertelt ze.
Hassan vertelt dat de ramadan haar ook sterk maakt. “Je wordt dorstig van longruns, maar ik mocht niets drinken. Als ik in de avond wel water kon drinken, was ik zo dankbaar. Wat mij zo sterk maakt en wat de marathon iets makkelijker maakte, is dat ik tijdens het lopen kon drinken. Ik was daar iedere keer dankbaar voor en ook daardoor kon ik doorzetten.”
Na dertig kilometer voelen haar benen dof aan. Toch weet ze een genadeloze eindsprint in te zetten. Haar specialiteit, weten we. Waar haalt ze dan nog de kracht vandaan? “Als ik de finishlijn zie, krijg ik energie. Van sprinten gaat het sneller voorbij en kan je rusten. Dan ben je er sneller van af”, laat ze weten.
Het gevoel bij de finish zal ze nooit vergeten. “Het is heel anders dan bij 5.000 of 10.000 meter sprinten. Dan voel je je nog energiek, nu was ik zo dankbaar dat ik het gered had. Na al die kilometers ben je zo blij.”
Tekst gaat door onder de foto.
En dan is het ineens voorbij. Al weet Hassan dat dit niet haar laatste marathon is. “Ik hoef mijn eigen record niet te verbreken, daar ben ik niet mee bezig. Meer ervaring opdoen wil ik wel. Nu heb ik het één keer gedaan, maar één keer zegt niks. Ik wil er wel een paar doen. Het is echt zo tof, finishen is fantastisch”, vertelt ze.
Nu is het vooral tijd om uit te rusten. Hoe ze dat het liefst doet? “Op de bank liggen en televisie kijken. Ik hou van documentaires, dat vind ik tof. Ik word ook rustig van wandelen. Als ik maar iets anders doe dan rennen, dan rust ik al.” Nu is dat helemaal nodig, want: “Ik heb overal spierpijn, het is niet normaal.”
Voor velen is ze een voorbeeld. Zo bescheiden als ze is, heeft ze dat niet echt door. “Ik zie mezelf niet als voorbeeld, maar als mensen me wel zo zien, dan is mijn hoop dat ik een goed voorbeeld voor ze ben. Ik wil laten zien dat vrouwen ook sterk zijn, hard moeten werken en goed voor zichzelf moeten zorgen.”
Aan mensen die denken dat ze iets niet kunnen, heeft ze een duidelijke boodschap. “Je kan nooit zeggen dat je iets niet kan, zonder het te proberen. Stop niet en ga door. Mensen zijn bang voor pijn, maar ga pijn niet uit de weg. Pijn gaat voorbij.”
Sifan Hassan opnieuw Sportvrouw van het Jaar: 'Ik ben super trots'
