Voor een antwoord op die vraag belden we met opvoedkundige Alex van der Horst, die uitlegt hoe je het best met een kind in gesprek kan gaan.

Persoonlijke aanpak

Volgens Alex is het vooral belangrijk om de leeftijd van het kind in acht te nemen: want ja, wíl je een peuter of kleuter eigenlijk wel met dergelijk nieuws confronteren? “Daarnaast moet je als ouder goed kunnen inschatten hoe het kind persoonlijk omgaat met zo’n slecht bericht. Soms kan je het tegen een achtjarige prima vertellen, terwijl een ander kind van tien daar nog helemaal niet klaar voor is.”

Onnodige details

De vertelwijze is vervolgens net zo van belang, vertelt Van der Horst. “Ik zou zeggen: bespreek de informatie in grote lijnen, op begrijpelijke wijze. Zo blijf je eerlijk, maar bespaar je het kind onnodige details die mogelijk helemaal niet relevant zijn voor de beleving.” Probeer het onderwerp in ieder geval niet te vermijden, wordt ons meegegeven. “Door de komst van social media worden kinderen er hoe dan ook aan bloot gesteld. Als ze het niet van jou horen, horen ze het wel op school.” Je hoeft daarbij écht niet meteen met de deur in huis te vallen: “Leg het in eerste instantie eerder bij het kind: hoe denkt hij of zij erover, of heeft het kind er überhaupt niks van meegekregen? Je kan best vragen wat er precies op school gebeurd is, zonder daarbij meteen op het incident te doelen.”

Geruchten

School speelt dan ook net zo goed een grote rol binnen het creëren van een gesprek. “Ik was gisteren erg gecharmeerd van scholen die de deuren sloten en een veilige setting voor de kinderen wilden scheppen. Als je kinderen binnenhoudt, komen er sowieso duizend-en-een vragen, dus dan moet je wel gaan praten. Blijf als docent vooral zo dicht mogelijk bij de bron, ik zou niet ingaan op de geruchten die circuleren. Geef kinderen de ruimte om hun emoties te tonen.”

Lees ook
Vader verdachte schietpartij Utrecht: ‘Als hij de dader is, moet hij boeten’

De 7 slecht nieuws-regels van het Jeugdjournaal

‘Een gekke man’

Vanaf een jaar of negen weten kinderen zelf vaak al goed wat er is gebeurd, vertelt Van der Horst. “Dan wel in grove lijnen, hoor. Ze vertellen vaak in eigen woorden wat ze gehoord of gezien hebben. Meer van: er is een schietpartij geweest, een gekke man heeft daar geschoten. Door dat te ontkennen help je kinderen sowieso niet, dus nogmaals: maak het bespreekbaar, zonder ze direct slapeloze nachten te geven.”