Lachen

De eerste dag van de quarantaine vond ze nog wel grappig; zo’n bordje eten dat voor je kamerdeur wordt gezet. “Dan kun je er nog wel om lachen. Maar na een paar dagen denk je: shit, dit is wel de serieuze werkelijkheid nu.”

Hoekstra bracht de tijd door met in de vensterbank in de zon zitten, muziek luisteren en lezen. Tenminste, op de momenten dat het ging en ze niet sliep. “Het wisselende heel erg met hoe ik me voelde. Het ene moment van de dag voelde ik me prima en dacht ik: even een nacht goed slapen en dan ben ik er morgen weer. Maar dan werd ik ’s nachts zo benauwd wakker dat ik echt moest happen naar adem.”

Terugval

Na twee weken ging het weer iets beter met de jonge wijkverpleegkundige , maar ze bleef last hebben van terugvallen. In totaal bleef ze vijf weken thuis. Toen ging ze naar de huisarts, die bevestigde dat het om COVID-19 ging. Op aanraden van de dokter begon ze na drie weken weer rustig aan haar werk, maar dat ging niet. “Ik was heel kortademig, had momenten dat mijn zuurstof enorm zakte, een hoge hartslag. Als ik naar het toilet liep, steeg deze al naar 170.”

Net na Pinksteren kreeg ze weer een inzinking, waardoor ze wéér twee weken op bed kwam te liggen. “Het loopje naar het toilet was al te veel. Ik moest echt bijkomen van die paar meter die ik liep. Ik was helemaal uitgeteld en kon niks meer.”

Pittig

Door haar huisarts werd ze doorverwezen naar het ziekenhuis, waar ze allerlei onderzoeken onderging. Uit alle foto’s en scans bleek gelukkig dat het virus geen blijvende schade had aangericht. Ze kreeg als tip om te gaan wandelen en rustig weer conditie op te bouwen. “Dat was heel lastig. Want je wil wel, maar er is ook weer kans op een terugval als je te veel doet.”

Ze begon met vijf minuten per dag, die ze elke dag met een minuut verlengde. Dat hield ze zo vol tot ze veertig minuten kon wandelen. “Dat was pittig. Ik heb dagen gehad dat ik dertig meter liep en weer terug kon. Zo kortademig was ik.”

Rusten

Het virus gooit het leven van de 23-jarige compleet overhoop. Een bezoekje van een vriendin was al te veel. Gesprekken kon ze niet volgen, ze kreeg niks mee. Ze was soms zelfs te moe om een telefoon of boek vast te houden. Nu, een halfjaar verder, werkt ze drie dagen per week drie uur. De rest van de dag bestaat uit rusten en bijkomen.

Geestelijk heeft het ook z’n weerslag. “Ik kan me soms minder goed concentreren. Ik heb momenten dat als ik iets op papier wil zetten,  dan draai ik letters om. En momenten dat ik vergeetachtig ben. Dat kan komen omdat ik misschien te lang te weinig zuurstof heb gehad en dat schade aan mijn hersenen heeft aangericht. Ik ben niet opgenomen geweest en heb geen extra zuurstof gehad.

Kapot

Gelukkig kan ze rekenen op begrip van haar familie, vrienden en werk. Maar mensen die het via-via horen, hebben daar soms meer moeite mee. “Dan zeggen ze dat we allemaal weleens moe zijn. Dat klopt, maar dit virus vreet je lichaam gewoon kapot. Het doet echt meer dan een griepje.”

Lees ook
De tweede golf lijkt op komst: waarom het coronavirus weer om zich heen grijpt

“Laatst hoorde ik iemand zeggen dat het voelt alsof er een vrachtwagen over je heen is gereden als je te veel doet. En zo voelt het echt. Alles doet zeer. Op een gegeven moment had ik een dagje iets meer gedaan, maar lag ik de hele nacht wakker van de pijn. Zo’n zeer deden mijn longen.”

Lees ook
Brechje ligt door corona vijf keer per dag op bed: ‘Wil me weer normaal voelen’

Optimistisch

Binnenkort ondergaat Hoekstra een inspanningstest om te zien waar de verhoogde hartslag en de zuurstofdips vandaan komen. Daarnaast heeft ze hulp van een fysiotherapeut. “Het wordt een pittig herstel, maar ik ben optimistisch en denk dat ik er wel kom.”