Telefoonverslaving minderen

Ik kom er eerlijk voor uit. Ik ben verslaafd aan mijn telefoon. Een voorbeeldje. Als ik ’s avonds een serie kijk, pak ik alsnog om de drie seconde mijn mobiel erbij. Ofwel om iets onnoemelijk belangrijks te googelen (‘vriendin Thomas Shelby, Peaky Blinders‘), ofwel om hem gewoon even aan te raken. De telefoon dus, niet Thomas Shelby.

Een (goede) reden heb ik eigenlijk nooit. En toch ben ik twee uur later standaard vollédig verdwaald op Instagram en switch ik moeiteloos over van bikinimodel (why?) naar Dreetje Hazes (WHY?). Op betere dagen zoek ik de complete familiestamboom van prins Philip uit, of fact-check ik series als Chernobyl. Om me een dag later alleen nog maar te herinneren dat het decor van The Crown grotendeels nep is. Probeer je schoonvader daar maar eens mee te imponeren.

Dat het altijd al belabberd gesteld was met mijn schermtijd-discipline, wist ik, maar het dieptepunt bereikte ik toch wel tijdens deze coronacrisis: vijf en een half uur per dag. Geen pushbericht of RIVM-update ging aan me voorbij. Sterker nog: ik had het gebaar hamsteren al opgezocht lang voordat Irma Sluis een giphje werd.

Vijf en een half uur dus. Tel daar de acht uur bij op dat ik voor werk achter mijn computer doorbreng, en je vraagt je af of ik op een doornsnee dag überhaupt de wc haal. Het antwoord: ja. Met telefoon. Kortom, dit moest anders. Vooral omdat ik al dagen rondliep met koppijn en ik geen andere verklaring kon bedenken dan die beeldschermen.

Om mijn computer kon ik niet heen, dus het werd een iPhone-rantsoen. ik stelde een reglement voor mezelf op. Regel 1: pak je telefoon alleen op als je daar echt een goede reden hebt. Regel 2: verleng je tijdslimiet niet standaard met vijftien minuten (per keer), en regel 3: een iPhone hoeft niet o-ve-ral mee naartoe.

Na twee weken onthoudingspogingen heb ik twee dingen over mezelf geleerd. Ik ben een struisvogel én een junkie in één. Wat ik allereerst merkte is dat ik mijn regels bewust én onbewust negeerde. Voordat ik er erg in had, zat ik zonder pardon weer uren in de krochten van Twitter en drukte ik de limietswaarschuwingen zo automatisch weg dat ze bij Apple bijna zouden denken dat die functie een storing vertoont. Als ik me na een half uur dan plotseling realiseerde dat ik aan schermtijdvermindering moest doen, ging er door mijn hoofd: ‘Alsof ze bij LINDA.nl om bewijsmateriaal gaan vragen.’

Lees ook
Je haar zo min mogelijk wassen tijdens thuisisolatie

Whatsappen deed ik bijna alleen nog maar vanaf m’n computer (ha-haaa) en van de meest stompzinnige appjes maakte ik mezelf wijs dat het ‘heus even nodig was’. Ik bedoel: een moeder heeft toch geen bestaansrecht meer als ze niet op de hoogte wordt gesteld van de actie ‘150 tulpen voor 33 euro’.

Kortom, ik bleek een echte junkie. De telefoon ging nog altijd overal mee naartoe, de schermtijd werd slechts een beetje minder (vier uur en driekwartier) en ik googelde nota bene gisterenavond nog hoeveel kilometer het van Groningen naar Maastricht is, of er een supermarkt is die witte choco-rozijnen los verkoopt, en of je dood kunt gaan aan een kater. M’n hoofdpijn is inmiddels verdwenen, maar m’n missie? Jammerlijk failed.

Suzette Hermsen, foto: Stijn de Vries Photography