Nederland was de laatste weken in de ban van het Eurovisie Songfestival. We smulden van extravagante optredens, leefden massaal mee met pechvogel Duncan Laurence en vooruit, we sloegen misschien ook wel zo’n leuk vlaggetje in voor de finale.
Maar níet in het huis van LINDA.nl-redacteur Ellen. Zij negeerde wekenlang alles rondom het Songfestival, zodat ze zich tijdens de finale – live in Rotterdam Ahoy – compleet kon laten verrassen. Nou, dat is gelukt.
Hoe heerlijk is dit? Ik heb de hele winter binnen gezeten als een soort schuwe marmot (en kreeg tóch corona, vraag me niet hoe), maar dat wordt nu beloond met een avond vol muziek, hysterie en vooral: andere mensen. De douze points branden in m’n broekzak, ik heb zin om ermee te strooien.
Zodra ik de zaal binnenwandel hangt er een soort gekke spanning in de lucht. Fans dossen zich fantastisch uit voor de avond van hun leven, de VIP’s netwerken nog een rondje en ik sta ertussen en weet niet wat ik moet. Mag dit écht? Een feest van dit formaat voelt als iets van twee levens geleden.
Die onwennigheid verdwijnt als sneeuw voor de zon zodra de show begint – mede door de man die te pas en te onpas ‘JAN SMIIIIT’ door de zaal blèrt. De vlaggetjes draaien overuren en de opdracht van vanavond is duidelijk: de kelen moeten schor. Het kan ook eigenlijk niet anders. Het tempo ligt hoog en de show voelt als één grote climax. Je hebt amper de tijd om te verwerken wat je net gezien hebt, na een minuut staat het volgende glitterpakje alweer te zingen.
In de zaal is het entertainment tussen optredens door overigens ook de moeite waard: supersnelle dweilers vegen binnen een seconde of vijftien het gigantische podium schoon. Kunnen we die ook inhuren voor de badkamer?
De dweilers in actie:
Eerlijk? Ik dacht dat ik het Songfestival ‘wel leuk’ zou vinden, maar na drie minuten ben ik al om. Wat een heerlijke, aanstekelijke chaos. Duitsland is grappig (mag je eindelijk meedoen aan het Songfestival, loop je in een víngerpak), het chanson van Frankrijk krijgt de zaal (bijna) stil en als Oekraïne besluit de kerstafdeling van de Intratuin het podium op te rollen, is het definitief: ik ben fan.
En dan is het winnende Italië nog niet eens geweest, met de AliExpress-versie van Freddie Mercury. Mensen om me heen zingen mee en dansen hard, ik zit als een blije kleuter om me heen te kijken. De tijd vliegt en de zaal lijkt qua vibe uit zijn voegen te knallen. Wat is het lekker om weer even ’terug’ te zijn.
Omdat ik geen enkel optreden van tevoren heb gezien, komt alles wel driedubbel zo hard binnen. Ik denk dat ik en mijn corona restklachten nog een week moeten bijkomen van alle prikkels, maar joh, het was het waard. Even een avond geen pandemie en ziekenhuiscijfers, maar onbezorgd genieten van een perfect georganiseerd feestje. Bijkomend voordeel: in de zaal hoor je het niet als iemand z’n noten niet haalt. Maakt zo’n avond toch een stuk draaglijker.
Nu is het 02.30 uur, dus ik stuiter toch maar eens richting mijn bed – dankjewel Booking.com – in het oh zo fijne The Slaak hotel. Mijn douze points gaan in ieder geval naar álle 26 finale-acts: ik ben eindelijk weer eens moe dankzij een enerverende avond. Dankjulliewel.
En ja, wat is nou het nut van een bloemenmuur als je er niet voor poseert? Uw overprikkelde redacteur, mét fan-sjaaltje:
