In de 2Doc ‘Puinhoop’ van KRO NCRV laat documentairemaker Allard zien hoe het is om een moeder te hebben met borderline. Hij blikt terug op zijn jeugd en brengt in beeld hoe zijn leven nog steeds wordt beheerst door zijn verwarde moeder Geraldine.
Ze woont momenteel in een verzorgingstehuis waar hij haar regelmatig opzoekt. “Ik ben zo beroerd, zo beroerd”, begint ze meteen als Allard binnenloopt.
“Ik zie met allebei mijn ogen niks meer”, klaagt ze. “De andere mensen om me heen worden allemaal gewassen, maar ik word nooit gewassen.” Vanuit haar huis heeft Allard de post meegenomen. Daarom vraagt ze of hij de sleutel weer onder de pot heeft gelegd. Als dat niet zo blijkt te zijn, levert dat grote frustratie op. “Waarom niet?”, vraagt ze boos. “Waarom doen jullie nou nooit wat ik vraag? Straks is er daar iets aan de hand en dan kan niemand er in.” Allard en zijn vrouw proberen uit te leggen waarom ze de sleutel hebben meegenomen, maar dat lijkt niet bij haar binnen te komen.
Geraldines huis staat vol met spullen en er is al lang niet meer gepoetst. “Heb je gezien hoe het er van binnen uitziet? Het is brandgevaarlijk, begrijp je dat? Hoe zou je zelf de staat van het huis omschrijven?”, vraagt Allard. “Rommelig, het is er niet schoon ook. Maar moet je hier zien. De mensen besteden totaal geen aandacht aan je en wat doen ze: de hele dag stofzuigen. De hele dag word ik gek van het geluid van de stofzuiger op de gang”, reageert Geraldine paniekerig.
In deze indrukwekkende documentaire volg je Nikki die opgroeide met een moeder met borderline
Als ze even later op bed zit en op adem komt van haar woede-uitbarsting richt ze haar pijlen opnieuw naar haar zoon. “Je hebt mede je moeder naar de knoppen geholpen.” Allard laat dat niet zomaar over zich heenkomen. “Sorry, wat zeg je? Hoezo dat dan?” Ze jammert als antwoord: “Nou, gewoon om me op te sluiten overal. Eerst in Bilthoven en dit is nog honderd keer erger hier.” Weer probeert haar zoon de boel te relativeren, maar het mag niet baten.
“Ik ben wel opgesloten. Ik kan natuurlijk weglopen en dat ga ik ook doen. Maar ik ben zo moe. En zo raar in mijn hoofd. Ik kan helemaal niet beschrijven hoe raar ik in mijn hoofd ben”, huilt Geraldine bijna. Allard reageert begripvol en geeft aan dat ze bij een psycholoog een afspraak zouden kunnen maken. Maar volgens zijn moeder zijn het niet alleen haar mentale klachten die haar dwarszitten. “Dat oog wil helemaal niks, dus alles is zwart en dat andere oog kan ik niet openhouden. Maar daar praat ik niet over. Het is zo erg ik lig hier langzaam dood te gaan met al die oude wijven om mij heen.”
“Mijn eerste gedachtes over dingen zijn best negatief, best wel aan de pessimistische kant. Zo was mijn moeder heel erg, dus dat heb ik enigszins overgenomen”, reflecteert Allard tegen zijn therapeuten. “Maar ik ben nu natuurlijk vader, dus het is misschien ook wel eens tijd om niet haar de schuld te geven en zelf verantwoordelijkheid te nemen.”
De documentaire maken doet hem veel. “Aan de ene kant is het verhelderend, maar aan de andere kant blow ik nog steeds. Ik heb gewoon m’n ups en downs en zo, en mijn maniertjes. Ik ga het natuurlijk best wel aan. Ik vind het moeilijk om altijd maar in de echte realiteit te zijn”, legt hij uit. “Dat betekent verantwoordelijkheid en niet gewoon lekker op de bank een jointje roken, beetje gamen en de puber uithangen.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Puinhoop terugkijken? Dat kan hier.
In '2Doc: Dying to Live' doorbreekt Mirjam taboe rondom de dood: 'Als huisarts, maar ook zelf als patiënt'
