Op het filmfestival van Venetië ging vorige week een heel bijzondere film in première. Princess van de Italiaanse regisseur Roberto de Paolis vertelt het verhaal van een Nigeriaanse prostituee die de kost verdient langs de weg in Rome.
De hoofdrol wordt gespeeld door Glory Kevin, Nigeriaanse, zelf ex-prostituee en slachtoffer van mensenhandel.
In de openingsscène van de film bidt Princess hardop. Met een knalroze pruik op haar hoofd vraagt ze God haar veel en, vooral, goede klanten te sturen. “I need this money for my life and my soul.” Na het ‘amen’ staat ze op en gaat naar de weg die door het bos loopt. Dansend in de berm probeert ze de aandacht te trekken van de passerende automobilisten.
De scène speelt zich af in het pijnbomenbos tussen Rome en badplaats Ostia, een beruchte afwerkplek in de Italiaanse hoofdstad die bevolkt wordt door Braziliaanse transseksuelen aan de de ene kant en Nigeriaanse prostituees aan de andere. In Princess zien we het verhaal vanuit het gezichtspunt van de prostituees zelf. “Door deze film kunnen mensen echt zien wat Afrikaanse vrouwen doormaken”, zei hoofdrolspeelster Glorie Kevin tijdens de presentatie van de film in Venetië vorige week.
Kevin weet heel goed waar ze over praat. Ze werd in 1996 in Nigeria geboren, verlaat haar geboortedorp om te studeren, studeert af en wil verder in het leven. In de hoop op een beter leven waagt ze in 2015 de sprong naar Europa. Haar wordt asiel geweigerd en ze eindigt, zoals zoveel Nigeriaanse vrouwen zonder documenten, in het vervuilde pijnbomenbos in Ostia. “Princess, dat ben ik”, vertelt ze tijdens de persconferentie in Venetië. “Dit is mijn verhaal.”
Regisseur Roberto de Paolis ontmoette Glory Kevin toen hij een paar jaar geleden op zoek was naar niet-professionele acteurs voor zijn films. Met grotendeels jonge, niet-professionele acteurs maakte De Paolis al eerder een film over de rafelranden van de Romeinse samenleving. In Cuori Puri (Pure Harten) vertelt hij het harde leven in een verpauperde flat en een zigeunerkamp in de vervallen periferie van de Italiaanse hoofdstad, rauwe realiteit ver van de glamour van de Spaanse Trappen en de toeristen in het Colosseum.
Princess houdt het midden tussen een documentaire en een film. “Ik heb Princess geconstrueerd samen met de Nigeriaanse vrouwen”, vertelt de Romeinse regisseur in Venetië. “Gebaseerd op hun verhalen hebben we samen het script geschreven en veel van de vrouwen spelen zichzelf in de film.” De Paolis wilde een andere blik geven op de illegale immigratie en straatprostitutie in Italië. “Te vaak wordt er met een medelijdende, weinig realistische blik naar gekeken.”
Princess is een harde film, de klanten volgen elkaar in hoog tempo op, de meesten zijn niet de goede klanten waar de jonge Nigeriaanse God om gebeden had. Er is misbruik, er is geweld. De jonge vrouw verliest zichzelf en haar ziel. Om te overleven vertelt ze zichzelf dat het een ander lichaam is dan haar eigen dat ze verkoopt. Ze ontmoet een man, Corrado, die met zijn hond in het bos ronddwaalt op zoek naar paddenstoelen. Hij wil haar helpen, maar de vraag is of hij dat kan. Kan niet alleen Princess zichzelf helpen?
“Werken aan deze film heeft me veranderd”, vertelt hoofdrolspeelster Glory Kevin, die inmiddels een kind heeft en samen met haar man in Turijn, ver van Rome, woont. In Nigeria had ze al geprobeerd actrice te worden, maar werd afgewezen vanwege gebrek aan de juiste opleiding. “Ik heb dingen kunnen leren die ik niet wist, zoals bijvoorbeeld correct Italiaans. Mensen weten nu wie ik ben en zien me nu als actrice.”
Het vervuilde pijnbomenbos in Ostia is ver weg.
Veel kinderen zitten in het Italiaanse gevang met hun moeders: ‘Vaak Roma-vrouwen’
