Liesbeth Rasker (36) runt een Instagram-café waar elke week duizenden vrouwen (en een handvol mannen) elkaar advies geven. Speciaal voor LINDA. licht de kroegbaas een gespreksonderwerp toe.
In aflevering 83: ‘Ik word steeds angstiger en bozer door de steeds grimmigere wereld. What to do?’
Op moment van schrijven is het dinsdagmiddag. Als dit stuk online komt is het woensdagochtend. Normaal sta ik daar niet bij stil; wat ik vandaag schrijf is morgen nog steeds geldig, maar vandaag is dat anders. Want vannacht zijn de Amerikaanse verkiezingen en ook al is de uitslag waarschijnlijk niet meteen bekend, er zal wel degelijk een hoop duidelijk worden. Het zijn natuurlijk niet onze verkiezingen, maar toch ben ik er stiknerveus over. De gedachte dat Trump nog een keer verkozen wordt, wetende wat we weten, is bijna onverteerbaar. Dat het überhaupt een nek-aan-nek race is, is al niet te begrijpen.
Maar goed, ik kan me goed voorstellen dat ik morgen, voor de lezer vandaag, met een stomp in m’n maag wakker word, net als in 2016. Ik kan gewoon níet begrijpen dat een man als Trump geen enkele consequentie ondergaat van de tientallen misdaden die hij heeft begaan, de plannen die hij heeft, en nog steeds kans maakt op de belangrijkste stoel van de wereld. Het helpt allemaal bepaald niet voor mijn gemoedstoestand, die net als die van de vraagsteller van deze week niet echt heel rooskleurig is.
Want mijn hémel, wat is er een hoop slecht nieuws, en wat is al dat slechte nieuws allemaal elke seconde van de dag op de voet te volgen. Het is dan ook hoognodig om een beetje mentale zelfzorg toe te passen de komende tijd. Dat begint bij goed in je achterhoofd houden dat, als je de krant leest, het misschien wel lijkt alsof de wereld elk moment van ellende uit elkaar kan knappen, maar dat er allerlei ontwikkelingen zijn waarbij het juist steeds béter gaat met de wereld.
Lees dit artikel eens, over het positieve denken over de lange termijn, en hoe we niet moeten denken dat we inderdaad op de rand van de afgrond staan. Aangevuld met het advies uit de kroeg, is het hopelijk genoeg om de zin er een beetje in te houden de komende tijd.
‘Ik heb heel erg hetzelfde. Dat je het liefst alles zou willen oplossen, maar je zo compleet machteloos voelt. Voor mij de beste remedie: vind een bezigheid waar je een positief gevoel van krijgt, alsof je wel iets aan het veranderen/bijdragen bent of ergens controle over hebt, iets wat voor jou als ‘goed doen’ geldt ook al is het maar iets kleins. Bijv. vrijwilligerswerk, je oma bezoeken met een taartje, in mijn geval in een koffiebar werken waar mensen blijer de deur uitgaan dan ze binnenkwamen, een praatje maken met je buurvrouw van 80, etc. Een beetje extra genieten van dit soort positieve, wholesome interacties helpt mij om niet te cynisch te worden en het vertrouwen te houden dat er heel veel lieve vriendelijke mensen zijn. Het zijn niet de mensen, maar het systeem, dat heel erg fucked up is.’
‘Same, ik zie en lees en merk het vooral online. Ik probeer “wanneer ik onder de mensen ben” de gelukjes eruit te halen: vandaag bijvoorbeeld in de stad; dat iemand de deur voor me openhoudt – in de wachtrij de klant voor mij die vriendelijk geholpen wordt en blij weer weg gaat – iemand groeten op straat – per ongeluk met m’n tas tegen iemand aan, sorry zeggen en een vriendelijke oké terugkrijgen. Ik merk gelukkig dat het “in het echte leven” meestal wel oké en fijn is. Even los van dat je geen idee hebt wat de achtergrond van iemand is natuurlijk. Maar online/nieuws lezen/horen word ik heel gauw verdrietig van alle ellende en boze mensen. Dus dat minimaliseren. En; altijd vriendelijk blijven tegen anderen! Zo makkelijk om “boos” te reageren als iets te lang duurt (vandaag nog in die rij: allemachtig wat duurde dat lang. Maar dan toch denken: kan er niks aan doen, chagrijnig reageren heeft geen zin, dus vriendelijk blijven. Beter voor iedereen!) En je eigen fijne kring.’
‘Podcasts, achtergronden, zelf bezig blijven (struisvogel? Waar?) en beseffen dat van de 100% waarover je piekert, je maar op 4% daarvan invloed hebt. Dus liever focussen op die 4%!’
‘Minder headlines meer achtergronden, doseren van nieuws, het boek van Hannah Ritchie: Not the end of the world.’
‘Ik ben wat interviews aan het doen voor nieuwe paperback-editie van m’n boek en word er echt zo vrolijk van hoe iedereen die op langere reis is geweest terugkomt met een vrolijker wereldbeeld. De meeste mensen zijn goed op deze wereld en dit blijft waar, ondanks dat er zoveel ellende is nu. Het harde nieuws blijft de uitzondering, niet de regel. Ik probeer als ik er last van heb (wat ook vaak genoeg is), minder het nieuws te volgen: elke dag, meer positief nieuws en achtergrondartikelen met statistieken te lezen en, natuurlijk, op reis te gaan!’
‘Ik heb dit ook heel erg. Ik probeer zelf nu kleine dingen, zoals glimlachen naar mensen op straat, als iemand dan teruglacht/gedag zegt, hebben in ieder geval twee mensen een fijn gevoel.’
Spannende presidentsrace nadert ontknoping, Donald Trump dicht bij overwinning
