Internationale adoptie

In de jaren tachtig begon internationale adoptie naar Nederland op gang te komen. Toen werden zo’n duizend kinderen per jaar naar Nederland gehaald. Dat aantal is nu sterk gedaald. Adoptiekinderen hebben vaak te maken met hechtingsproblemen en hebben soms moeite met relaties aangaan. Daarom pleitte de Raad voor de Jeugdbescherming vorig jaar voor een stop op internationale adoptie.

Zelf geadopteerd

Schrijver Marina van Dongen is het daar volkomen mee eens. Ze is zelf geadopteerd uit Griekenland en schreef het boek De Adoptiemonologen.  “Naarmate je opgroeit, ga je zien en voelen dat het wringt. Je bent een leven gaan leiden waar je niet voor geboren bent. En daar moet je iets mee”, vertelt Marina.

‘Beter af’

Marina draait het om: wat als rijke ouders uit Ethiopië met een kinderwens hier komen om een kind mee te nemen? “Dat voelt heel raar voor mensen. Omdat er toch het idee is dat een kind hier in het rijke Westen beter af is dan in China of in India.” Volgens Marina moeten we juist de opvang in het eigen land verbeteren, bijvoorbeeld door betere pleegzorg.

Zwakkeren

Inez vindt dat we juist moeten omkijken naar de zwakkeren in de samenleving. Zij is geadopteerd uit Bangladesh en voorzitter van een stichting die adoptiekinderen vertegenwoordigt. “Als we ermee stoppen? Dat zou betekenen dat we de zwaksten van de zwaksten opgeven en dat je daar niet meer naar omkijkt”, stelt Inez.

Lees ook
Tragische verhalen: veel misstanden rond adoptie in Haïti

‘Mooi uitgangspunt’

De ouders van Inez konden zelf moeilijk kinderen krijgen en adopteerden haar vanuit het buitenland. “Zij dachten: wij kunnen zelf een kind maken, maar dan gaat er aan de andere kant van de wereld eentje dood. En waarom zou dat geen mooi uitgangspunt mogen zijn?” vraagt Inez zich hardop af.

Bekijk hieronder het fragment waarin Marina vertelt over haar standpunt. Bekijk hier de hele uitzending van NieuwLicht.