Geschreven door Evelien Elstak, ter nagedachtenis aan Leonieke Elstak (12 maart 1957 – 15 juli 2014).

Beschermengelen

Ze staat naast het ledikant, mijn moeder. Ze kijkt naar ons. Ik heb mijn 1 jaar oude dochtertje op schoot en strijk haar over haar krulletjes. Het is al laat. De deur staat op een kier en er schijnt licht vanuit de overloop de kamer in. Hopelijk wordt dit een betere nacht. Ik ben moe, en gun ook mijn dochter een goede nachtrust. Langzaam sta ik op van mijn stoel, til haar kleine lijfje in het ledikant en dek haar toe met een dekentje. Ik loop alleen de kamer uit en hoop dat beschermengelen bestaan.

Slecht nieuws

Op 24 juni 2014 belde mijn moeder. Ik was aan het werk. Ze zei dat ze was opgenomen op de spoedeisende hulp van het ziekenhuis, waar ze werkte. Ze had opnieuw vage uitvalsverschijnselen en haar collega stuurde haar direct door naar de SEH. “Oké mam, ik kom er nu aan”, zei ik aan de telefoon. Zonder mijn werkplek op te ruimen liep ik huilend het kantoorgebouw uit. Er werd een CT-scan gemaakt. Vrijwel direct volgde het bericht dat ze een hersentumor had. Mijn vader en broers wisten nog van niets. Ik begon te huilen en keek haar aan: “En hoe moet het dan als ik straks kindjes krijg?” Ik was dertig, zij zevenenvijftig. Wat een ellende.

Euthanasie

De drie weken die volgden waren een hel. Er werd verder onderzoek gedaan en na de eerste week kwam het slechtste bericht dat we konden krijgen. De tumor was niet operabel en snelgroeiend. Dat betekent einde verhaal. Het drama werd nog groter toen mijn moeder die nacht een hersenbloeding kreeg en halfzijdig verlamd raakte. Praten lukte nauwelijks nog. Ik wist meteen: dit gaan we niet doen. Geen mensonterende lijdensweg. Mijn moeder nam twee weken om afscheid te nemen en koos voor euthanasie. Mijn vader bleef gebroken achter. Zware jaren volgde. Het gat dat ze achterliet was enorm. Het voelde als een amputatie.

Het moederschap

Precies twee jaar nadat ze ziek werd raakte ik zwanger van onze oudste dochter. Ik werd moeder. Moeder zonder moeder. Hoe zou dat zijn? Maar hoewel mijn moeder er fysiek niet meer is, vind ik haar overal in terug. In mijn vader, in haar eigen moeder die toen nog leefde, in mensen die ik niet zo goed ken maar zij wel. In onze dochters die soms op haar lijken, in het stemmetje in mijn hoofd, in alle herinneringen én in het moederschap. Ik zie haar terug in mezelf als moeder en dat vind ik fijn. Ik hoop dan ook dat ik mijn kinderen net zo gelukkig en sterk kan maken als zij heeft gedaan. En dat ik, net als zij, altijd bij ze zal zijn. Mijn moeder is een topper. Ik ben haar eeuwig dankbaar.

Monumentje

Wil jij ook een monumentje schrijven? De herinnering levend houden aan je overleden geliefde, vriend of familielid? Mail dan jouw ode van rond de 400 woorden en een mooie foto naar rubrieken@lindanieuws.nl o.v.v. Monumentje.