Bang voor de waarheid

De dag dat ik hoorde dat mijn moeder zo ziek was, stortte ik figuurlijk ter aarde. Angst, verdriet, onzekerheid, vechtlust en onbegrip kwamen allemaal in één keer naar boven. Ik was die dag gewoon aan het werk gegaan, durfde niet te bellen. Bang voor de waarheid. Toch maar gebeld, dat was ergens buiten, op de hoek bij mijn werk. Toen hoorde ik het: ‘kanker’. Ik bevroor. Ik weet niet meer hoelang ik buiten heb gezeten.

Het gewone leven

De weken erop ben ik gewoon doorgegaan met werk, school en andere alledaagse dingen, maar alles deed ik met een grote dot watten in mijn hoofd. Het was alsof het er allemaal niet toe deed. Want toegeven aan het feit dat mijn moeder misschien wel dood zou gaan, was niet te doen. Gevoelens en gedachten kwamen en gingen, van oneindig verdriet tot zelfs egoïstische gedachten als: ‘mama, wat doe jij mij aan, door zo ziek te zijn?!’ En dan weer boosheid, want wie ben ik om boos te worden op haar?

Oud worden

Toch bleef ik ondanks alle gevoelens en gedachten, optimistisch. Ik had haar zo graag over een jaar of veertig uit willen lachen, als ze de grootste mopperkont van het bejaardenhuis zou zijn. Dan had ik gezellig op bezoek kunnen komen met haar kleinkinderen. Ik weet nog dat ik op een dag tegen haar zei: ‘Nu staan we hier in tranen, dat is kut, maar volgend jaar staan we hier met een lach.’

Laatste nacht

Een zeldzame mutatie maakte dat mijn moeder geen schijn van kans had. Op 2 december 2018 is ze overleden. De laatste nacht heb ik bij haar geslapen, in het ziekenhuis. Ze had zo’n pijn, maar tussen het ijlen door had ze nog heldere momenten. Dan zei ze: ‘Poppie, waar ben je?’ Voor een ogenblik dacht ik dan dat er niets aan de hand was. Dat ze er gewoon nog was.

Afscheid

Lieve mama, Dax, Quint, Jeroen, Joris en ik missen je elke seconde van de dag. Mama, ik beloof het je. Je bent voor altijd in ons hart.