Rouw

Journaliste Antoinnette Scheulderman sprak Monique des Bouvrie tien dagen na het overlijden van Jan, in Het Arsenaal in Naarden. Als ze daar aankomt, staat Des Bouvrie klanten te helpen. Ze vertelt: “Ik zie mensen soms schrikken, ja. Ze verwachten me hier nog niet. Maar rouwen doe je op je eigen manier. Ik denk dat ik heel lang zal rouwen, maar wel in mezelf, op mijn eigen momenten. Ik ben juist heel blij dat ik me op mijn werk kan storten. Het verdriet kan ik compenseren met ontwerpen, dus overdag gaat het goed met me. Thuis is het vooral ’s ochtends en ’s avonds moeilijk.”

Monique vertelt dat ze pas op de dag van Jans overlijden écht voelde wat er stond te gebeuren. “Om 08.15 uur – veel te vroeg – stonden ineens de ambulancebroeders voor de deur, om het infuus aan te leggen. Ik werd kwaad: ‘Wat dóén jullie hier?’ Het deed me echt pijn, waarschijnlijk omdat het toen pas werkelijkheid voor me werd. Voor het eerst voelde ik die koude hand om mijn hals: straks is hij er niet meer.”

Afscheid

“Toen de arts kwam, kon Jan bijna niet wachten, zo graag wilde hij gaan. Ik heb hem op bed in mijn armen genomen, de kinderen zaten met z’n vieren aan het voeteneind. Jan zei: ‘Jij bent mijn allergrootste liefde en ik wil niet dat je te veel verdriet hebt. Het komt goed. Ik wil zo graag gaan slapen.'”

“In zijn laatste momenten werd ik zo verdrietig. Waarom ga je me verlaten, dacht ik. Ik voelde zo sterk dat wij samen hoorden te zijn. Heel egoïstisch wilde ik hem bij me houden, terwijl ik natuurlijk wist dat hij lichamelijk niet meer kon. Ik moet en ik kan zonder hem, maar Jan hóórde bij mij.”

Het hele interview met Monique lees je in de nieuwe LINDA.197. Deze ligt vanaf woensdag 18 november in de schappen en is dan ook online te bestellen.

Lees ook
Witte kist, witte rozen: Jan des Bouvrie naar laatste rustplaats gebracht